AŞKIN ADA'LI HALLERİ

FİNAL

Final bölümüne geçmeden önce hayat hikayesini benimle paylaşan ve eklemelerime izin veren dünya tatlısı Ada'ya çak teşekkür ederim.

Medyada yer alan şarkı Ada'nın en sevdiği şarkıdır.Ona minnacık bir hediyem olsun.

Yoğun iş temposu içerisinde yazmaya çalıştığım bölümler de imla hataları ve yazım yanlışlıkları bulunuyor.İlk fırsatta düzelteceğim.Bu süreç içerisinde okumaktan vazgeçmeyen,güzel yorumlarını eksik etmeyen herkese çok teşekkür ederim.İlk deneyimim olmasına rağmen güzel tepkiler alması beni gerçekten başka hikayeler yazmam konusunda da motive etti.Aşkın Ada'lı Halleri'nden sonra "Prof.Ev Hanımı Süheyla "hikayesi yer alacak.Yazım aşaması devam eden "Ünlü Düşmesi"için farklı planlarım var.O zaman fazla bekletmeyeyim sizi.Final bölümü sizlerle....

Son anons çınladı yavaş yavaş boşalmakta olan ruhsuz bekleme salonunda.En son o kalmıştı.Hala kararsızdı adımları.Yeni hayatıyla eski hayatı arasında ince bir çizgi gibi duran kapı eşiğini inceledi.Adımını atmak için ayağını hafifçe kaldırdı.Sonra aklına bir şey gelmiş gibi aceleyle geri döndü salona.Otobüsün önünde yolcuların gelmesini bekleyen görevli arkasından seslendi."Hanımefendi otobüsümüz kalkış yapmak için sizi bekliyor.Acele edin lütfen!"Ada sesin barındırdığı siniri algılamıştı.Nereden bilecekti ki bir kapının hayatı nasıl ikiye böleceğini.Kafesinde şaşkın şaşkın etrafı inceleyen Matmazele baktı.O halinden memnun gibiydi.Onaylıyor gibiydi.Arası yok hayatının yine bir yol ayrımına gelmişti Ada.Omuzlarını dikleştirdi.Bu şehirden gidecekti.Nereye gideceğini bilmeden gelmişti biletçi kızın yanına.Ağzından daha önce hiç görmediği bir yer çıkmıştı Ada'nın. Kız biletini hazırlarken Ada neden gideceği şehiri istediğini anlamaya çalışıyordu."Demek ki beni isteyen şehir orası"deyip üzerinde hiç durmadı.Kızın acelesi yoktu anlaşılan.Bileti hazırlarken bir yandan da kahvesini yudumluyordu.Ada yine düşüncelere daldı.Eski hayatından,arkadaşlarından,evinden,işinden sadece minik bir el çantasını,matmazel'i ve yeşil montunu alıp çıkmıştı.İyi gelecekti ona bu vedasız ayrılık. Vazgeçireceklerdi onu belki.Bileti önüne uzatınca sıyrıldı düşüncelerinden.Evet artık gidiyordu.Koltuğunu buldu ve yerleşti.Zaten pek bir eşyası yoktu.Özellikle cam kenarı istemişti.Bayan ve bay yanı olması hiç ilgilendirmiyordu.Camdan dışarı bakıp ezbere bildiği bu efsanevi şehre veda edecekti.Veda rituelini hak eden bu şehirdi.İçinde barındırdıklarından habersiz,temizdi.Biletleri kontrol etmek amacıyla yine aynı görevli belirdi.Bilet kontrolünden sonra "hangi garda ineceksiniz?"diye sordu.Ada boş gözlerini dikti adama.Adam"çattık"dercesine saydı otobüsün uğrayacağı gar isimlerini.Ada'nın hiç biri hakkında bilgisi yoktu.Kulağa hoş gelen bir tanesini seçti.Görevli uzaklaştıktan sonra arkasına yaslandı ve dolmaya başlayan gözlerini kapattı.Gözünü açtığında yine aynı görevli başındaydı.Evet yeni hayatına gelmişti.

Kısa bir arayıştan sonra kalacak güzel bir pansiyon buldu.Yaşlı adamın "odaya hayvan kabul etmiyoruz"diretmesini kırmış olmanın rahatlığıyla girdi odasına.Matmazel hayvan değildi onun için can yoldaşıydı.Gidenlerinden kalanıydı.Matmazeli özgürlüğüne kavuşturduktan sonra duşa girdi.Yol yorgunluğunun vermiş olduğu rehavetle uykuya dalmıştı bile...

3 YIL SONRA;

İlk baharın şımarık güneş ışığı uyandırdı Ada'yı.Bu gün izin günüydü."İzin günüm"deyip kıkırdadı.Üç yıl geçmiş olmasına rağmen,kendi iş yerine sahip olmasına rağmen çalışmadığı günlere izin günüm diyordu.Üç yıl içerisinde yeni bir hayat kurmuştu Ada kendine.Minik tek katlı bir ev,önünde ki sevimli bahçesiyle tam onluktu.İlk güzellik merkezini açmıştı bu hiç tanımadığı şehre.Ama olmuştu işte.Artık hem iyi kazanıyor hem de kendi işini yapıyordu.Ara ara arkada bıraktıkları geliyordu aklına.Anlamıştı Ada gitmek hiç bir şeyi çözmüyordu.Çünkü insanlar kalplerinde,beyinlerinde taşıyordu herşeyi.Hala  eski dostlarına benzeyen insanları gördükçe heyecanlanıyordu.Sonra inanılmaz bir hüzün çöküyordu yüreğine.O buna hatırlamak diyordu.Oysa ki ruhunu ağırlaştıran özlemdi.