Escape Ft. One Direction

Hoofdstuk 7

Ik open mijn ogen als er opeens fel licht in de kamer schijnt. Ik zie dat Niall het gordijn open trekt. Ik kom overeind, maar laat me meteen weer terug vallen. Niall kijkt me een beetje raar aan. "Ik voel me niet goed." Leg ik uit. Mijn hoofd doet pijn, mijn buik doet pijn en ik heb het niet normaal warm.

"Je ziet ook best bleek." Hij komt op bed zitten en legt zijn hand op mijn voorhoofd. "Je gloeit helemaal!" Roept hij uit. Ik kijk hem alleen maar aan.

"En nu?" Vraag ik.

"Jij blijft lekker een dagje op bed liggen. Ik haal wel een kopje thee voor je." Ik glimlach dankbaar naar hem en sluit mijn ogen, ik voel me zo moe. Ik hoor voetstappen wegsterven en val dan in slaap.

*Harry P.O.V.*

Ik kijk op als Niall binnen komt gelopen. "En, is ons slaapkopje wakker?" Grinnikt Louis. Niall knikt.

"Maar ze heeft hartstikke hoge koorts en voelt zich totaal niet goed!" Ik sta op. Liam kijkt me achterdochtig aan.

"Ik ga alleen even praten." Liam werpt me nog een argwanende blik, die ik negeer. Ik loop naar boven en klop zachtjes op de kamerdeur van Demi. Geen reactie. Ik open voorzichig de deur en kijk om he hoekje. Demi ligt te slapen, ik hoor haar rgelmatige ademhaling en zie haar borstkas op een neer gaan op hetzelfde ritme. Ik sluit de deur achter me en loop naar het bed. Ik ga naast haar zitten en kijk naar haar. Zoals ze ligt te slapen... Zo lief. Zo kwetsbaar.

Dat maakt iets los in me. Hoe heb ik dit meisje ooit iets aan kunnen doen?! Ik haat mezelf erom. Ik pak voorzichtig haar hand vast en kijk naar haar.

Na een tijdje gaan haar ogen langzaam open. Ze kijkt me verschrikt aan. "Rustig maar, ik doe je niks." Zeg ik. Demi wilt overeind komen, maar haar gezicht betrekt en ze gaat weer liggen.

"Gaat het wel?" Vraag ik bezorg.

"Zo'n. Pijn." Zegt ze. Haar ademhaling is een stuk minder rustig nu.

"Waar? In je buik?" Vraag ik. Ze knikt moeizaam. Ik bijt even op mijn lip, dit is mijn schuld. Ik leg mijn hand op haar buik, waardoor ze verschiet. Of het pijn of schrik is, weet ik niet. Ik begin voorzichtig haar buik te masseren, wat werkt, want ik voel haar ontspannen.

"Sorry." Zeg ik na een stilte. Geen reactie. "Voor wat ik je aan heb gedaan." Demi draait haar hoofd en kijkt me met waterige ogen aan.

"Dankje." Fluistert ze. Ik glimlach kleintjes.

"Helpt het? Het masseren?" Vraag ik. Ze knikt en laat haar hoofd weer in he kussen vallen. Haar ademhaling wordt langzaam aan weer normaal.

"Harry, je blijft van haar af!" Liam komt binnen gerend en blijft verbaasd staan. "Wat doe je."

"Masseren." Antwoord Demi, voordat ik iets kan zeggen. Ze opent haar ogen en kijkt Liam aan. "Helpt tegen de buikpijn." Liam knikt een beetje perplex.

"En jij.. Maar Harry..."

"Hij heeft sorry gezegd." Demi gaat weer liggen. Het is even stil. Totdat een ringtone door de kamer schalt. Demi opent meteen haar ogen.

"Is die van jou?" Ze knikt een beetje schuldig. "En lag die hier al de hele tijd?" Liam en ik kijken haar vol verbazing aan.

"Ik dacht dat jullie hem af zouden pakken." Zegt ze schuldbewust.

"Eh nou... Dat doen we.. Sorry." Liam kijkt onder het bed, waar het geluid vandaan komt, en stopt de witte iphone in zijn zak. Demi knikt even met een treurig gezicht en sluit haar ogen weer.

Aan de rustige ademhaling te merken, is Demi in slaap gevallen. Voorzichtig haal ik mijn handen weg en sta op. Ik druk nog een klein kusje op haar voorhoofd en loop dan weg. Ik voel me schuldig, ik heb haar alles afgenomen. Haar vrijheid, haar vrienden, ouders, haar mobiel, zelfs haar maagdelijkheid... In mijn hoofd krijg ik een idee. Ik ren zo zachtjes mogelijk naar beneden en sleur Liam van de bank af.

"Li, meekomen." Hij kijkt me vragend aan. "We gaan even iets ophalen."