Escape Ft. One Direction

Hoofdstuk 31

Als Ryan binnen komt, knapt er iets in me. Ik sta boos op en kijk hem strak aan. "Laat me gaan klootzak! Je hebt beloofd me te helpen, nou ik merk er veel van! Je zou me terug brengen naar mijn familie, maar in plaats daarvan heb je me hier heen gebracht en mijn ouders vermoord! Je bent gek in je kop! Laat me gaan!" Schreeuw ik. Ik ben zo woedend op hem dat het me allemaal niks meer kan schelen. Al slaat hij me dood, hij doet maar!

Ryan heeft mijn geschreeuw aan gehoord en komt nu rustig op me af gelopen. Dan komt er zo'n harde klap tegen mijn hoofd dat het even zwart voor mijn ogen is. Ik wankel achteruit, maar herstel me snel weer.

"Wat zei je daar?" Sist Ryan, die zo te zien net zo boos is als ik.

"Ik zei dat je gek bent in je kop, klootzak!" Schreeuw ik. Ryan knikt even en haalt iets uit zijn achterzak, waardoor er iets valt en onder het kastje terecht komt. Waarschijnlijk heeft hij het niet eens gemerkt, want hij houdt het pistool op mij gericht. En weet je? Het doet me niks.

"Schiet maar." Zeg ik uitdagend. Gewoon, omdat doodgeschoten worden nog beter is dan hier te blijven. "Doe dan! Dan ben ik hier ten minste weg!" Roep ik. Ryan laat het wapen langzaam zakken. Shit! Hij kijkt me koel aan en loopt dan de deur uit. Gefrusteerd ga ik weer zitten. Waarom schoot hij nou niet gewoon?! 'Omdat hij dan geen speeltje meer heeft.' Schiet er door mijn hoofd. Nou, als hij me zo blijft mishandelen, zal het ook niet zo lang meer duren voordat ik er niet meer ben.

*2 Dagen later.*

Het is donker in het kamertje. De gloeilamp aan het plafond is inmiddels op gebrand en Ryan heeft zijn gezicht niet meer laten zien. Ik heb echt het gevoel alsof ik al dood ben. Mijn honger is voor mij het enige teken dat ik nog leef. Een paar dagen geleden kreeg ik, als ik geluk had, soms nog wat droog brood. Water kan ik drinken uit het kraantje. Nu krijg ik niks meer. Helemaal niks.

Mijn gedachten zijn helemaal niet helder meer, ik ben gewoon helemaal leeg van binnen. Voor de zoveelste keer speel ik de film van 2 dagen geleden af in mijn hoofd. Ik schreeuwde boos naar hem, Ryan trok zijn pistool, waardoor er iets uit zijn zak viel en onder het kastje schoof. Ik daagde hem uit en toen ging hij weg.

Wacht eens even.. Er viel iets uit zijn zak! Een sprankje hoop gloeit op van binnen, maar ik verwerp het al snel. Het zal vast iets van sigaretten of drugs of weet-ik-veel-wat zijn. Daar heb ik dus geen behoefte aan.

Maar toch houdt het me aan het denken: 'Wat zou het nou zijn?'

Na een tijdje overwint mijn nieuwsgierigheid het toch en kruip ik erheen. Ja, kruip, want als ik ga lopen, val ik zeker en dan kom ik niet meer overeind. Ik stoot mijn hoofd tegen iets hards. Dat zal het kastje wel zijn. Ik voel er onder met mijn hand en uiteindelijk heb ik iets langwerpigs in mijn hand. Ik druk er op en het startscherm van een iphone ligt op. Ik ben niet verloren!

Nu nog de code kraken. Hmmm.... 0000? Nee. 1234. Ook niet. Ik denk diep na. 4321? Nee! 'Oké, rustig nadenken.' Zeg ik in mijn gedachtes tegen mezelf.

Ik besluit mijn verjaardag te proberen: 2508. 25 Augustus. Wonder boven wonder ontgrendeld het scherm. Hoewel dit toch best eng is, omdat zelfs Harry dat niet weet, gun ik mezelf geen tijd om erover na te denken. Zo snel mogelijk iemand bellen.

Ik ga naar zijn contacten en scroll er doorheen. Ik sta er eigenlijk helemaal niet bij stil dat he alarmnummer bellen gewoon veel makkelijker is.

Uiteindelijk vind ik het nummer van Zayn. Ik druk op bellen en wacht gespannen af. De telefoon gaat een paar, keer over. Please, please, neem op! Smeek ik.

"Met Zayn." Klinkt de vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn. Even ben ik zo blij dat ik niks uit kan brengen. Ik bijt op mijn lip om niet te gaan huilen.

"Zayn, ben jij dat echt?" Fluister ik.