Escape Ft. One Direction

Hoofdstuk 16

Al veel te snel roept de man dat onze tijd om is. Ik loop, het is meer: klim, weer terug naar het begin en begin een weg naar beneden te klimmen.

Als ik weer met beide benen op de grond sta, is de rest inmiddels ook al beneden. Ik loop achter ze aan naar de kleedkamer. De jongens moeten zich nog omkleden, dus ik pak mijn spullen en loop door, terwijl ik alles aantrek.. Ik zie dat de instructeur naar me toe komt gelopen. "Moet ik de politie bellen en de jongens bezig houden?" Vraagt hij op een fluistertoon.

"Nee!" Zeg ik meteen. De man kijkt me onderzoekend aan. "Deze jongens zijn vrienden van de ontvoerders, ze nemen me een dag mee op stap. Maar als de echte ontvoerders merken dat ik weg ben, doen ze mij en mijn familie wat aan!" Verzin ik snel. Hij knikt even.

"Zeker weten?" Vraagt hij nog. Ik knik. "Is er echt niks wat ik kan doen om je te helpen?"

"U helpt me het beste door niks te doen." Zeg ik. De man knikt.

"Oh wacht, er is één ding dat u zou kunnen doen." Zeg ik nog.

"En dan is?"

"Tegen mijn ouders zeggen dat ik veilig ben, zolang de politie er berder buiten blijft." Zeg ik. Ik slik even.

"Dat zal ik doen."

"Bedankt."Ik glimlach naar de man en geef hem een hand. Op dat moment komen de jongens binnen. Ik zeg de man gedag en loop met de jongens mee terug naar de auto.

"Wat zei hij?" Vraagt Harry als we in de auto zitten

"Hij vroeg of hij de politie moest bellen." Antwoord ik.

"En wat zei jij toen?" Vraagt Liam geschrokken.

"Ik heb verzonnen dat jullie vrienden van de omtvoerders zijn, en dat als hij de politie belt, mijn familie en ik gevaar lopen." Zeg ik. 'Nu nog maar hopen dat hij zijn woord houdt en niks tegen de politie zegt.' Denk ik er achteraan.

"Echt?" Vraagt Harry. Ik knik. "Dankje." Hij drukt een kus tegen mijn slaap.

"Ja, het was niet echt de slimste actie van ze om jou te ontvoeren. Als dit ooit uit komt, is dat het einde van One Direction..." Zegt Liam. Daar schrik ik even van. Maar het is wel waar.

Als we thuis zijn, loop ik naar mijn kamer en plof daar neer op mijn bed. Sam komt gelijk bij me liggen en legt zijn kop op mijn buik. Ik denk na, ik ben hier nu ongeveer een week. Een week pas? Het lijkt al veel langer. Het is hier wel gezellig, maar natuurlijk mis ik iedereen thuis. Ik mis hoe ik 's ochtends naar beneden kwam en mijn ouders gehaast hun spullen bij elkaar aan het pakken waren. Mijn moeder drukte dan nog een kus op mijn hoofd en weg waren ze dan. Altijd druk met hun werk... Ik mis hoeveel lol ik met Rachella kon hebben. We kletsten altijd iedereen de oren van hun kop. Ik mis zelfs de irritatante jongens, die de hele tijd probeerden onze aandacht te trekken. Een eenzame traan rolt over mijn wang. Ik zie ze waarschijnlijk nooit meer.

*Harry P.o.v.*

Ik loop naar boven en klop zachtjes op de deur van Demi. Als er geen reactie komt, open ik de deur. Demi kijkt me aan vanaf haar bed. Erg vrolijk ziet ze er niet uit, in tegenstelling tot in de klimhal. Ik loop naar haar toe en ga naast haar op bed zitten. Voorzichtig trek ik haar op mijn schoot. Sam kijkt me verongelijkt aan, of lijkt dat maar zo? Het maakt me niks uit.

"Wat is er?" Vraag ik zachtjes aan haar.

"Ik mis iedereen. Ik zal ze waarschijnlijk wel nooit meer zien..." Is het zachte antwoord. Ik veeg met mijn duim een traan weg.

"Het komt goed." Zeg ik. Ik weet ook wel dat ze niet terug naar huis kan, maar we verzinnen wel een oplossing. Hoop ik.