Escape Ft. One Direction

Hoofdstuk 3

Ik kijk op als ik een klikje hoor. De deur gaat open en Harry staat in de deuropening. Hij heeft een bord in zijn handen. "Hier heb je wat eten." Zegt hij. Ik knik even en zeg verder niks. "Je hebt je kleding al gevonden, zie ik?" Ik knik weer. Harry loopt naar binnen en zet het bord op het witte nachtkastje, dat me eigenlijk nog niet eerder was opgevallen. Dan gaat hij op bed zitten en strijkt een pluk van mijn blonde haar naar achter. "You're beautiful, don't you know?" Fluistert hij in mijn oor. Zijn warme adem in mijn nek en de woorden die hij uitspreekt zorgen voor kippenvel over mijn hele lichaam. Dan staat hij op en loopt naar de deur. Met een grijns rond zijn lippen draait hij zich nog even om. "Don't forget." Met die woorden doet hij de deur achter zich dicht. Ik blijf even zitten. Ik heb wel eens een droom gehad dat ik ontvoerd werd door deze jongens, maar daar was het een stuk minder erg... Oké Harry zei dat ik 'Beautiful' ben, maar er is iets aan zijn gedrag, zijn houding, waardoor ik hem niet vertrouw.

Na een tijdje sta ik op. Ik controleer de deur, maar die sukkel heeft hem open gelaten. Mooi. Ik sluip op blote voeten de gang door en blijf even staan als ik geluid hoor uit een van de kamers. Ik ga iets dichter bij de deur staan. "Je weet toch waarom we haar hier hebben gebracht?!" Klinkt de gedempte stem van Harry.

"Ik weet het, maar ik vind het sneu voor dat kind. Harry, ze is net 16!" Het duurt even voordat ik me realiseer dat het over mij gaat.

"Lou, als je niet mee wilt werken, kun je gaan!" Daarna wordt er iets onverstaanbaars gemompeld. Ik loop snel en met bonkend hart verder. Wat zouden ze van plan zijn?! Ik blijf stil staan als ik achter me een deur open hoor gaan. Ik draai me om en zie Louis verbaasd staan. "Eh.. Harry, gast kom effe." Ik blijf aan de grond genageld staan. Dan zie ik Harry achter Louis verschijnen.

"Hoe kom jij uit je kamer?" Hij kijkt me met een wantrouwige blik aan.

"Eh.. Ik.. Je.." Stamel ik.

"HOE KOM JE UIT JE KAMER, VROEG IK?!" Valt hij opeens uit. Ik schrik van zijn uitbarsting.

"Haz, rustig nou.." Probeert Louis nog. Harry loopt naar me toe, grijpt me bij mijn arm en sleurt me mee naar mijn kamer. Hij deed net nog zo rustig en lief tegen me, en nu... Ik word de kamer in geduwd en Harry loopt ook naar binnen. Bang kruip ik op bed.

"Sorry dat ik zo boos deed, maar je moet niet zomaar door het huis dwalen." Nu is hij weer zorgzaam, ik snap echt niks meer van hem. Ik knik braaf.

"Wanneer mag ik weer naar huis?" Vraag ik voorzichtig. Ik bijt op mijn lip. Harry komt naast me zitten en streelt even door mijn haar.

"Voorlopig nog niet." Antwoordt hij vaag. Ik laat moedeloos mijn schouders hangen. Dat dacht ik al.

"Kun je me dan in ieder geval zeggen waar we zijn?" Harry schudt zachtjes hoofd.

"Ik mis iedereen..." Fluister ik zachtjes.

"Dus... Je weet weer wie je bent?"

"Ik heet Demi." Zeg ik en ik werp hem een kleine glimlach toe.

"JONGENS!" Roept Harry. Meteen hoor ik rennende voetstappen en vliegen de jongens naar binnen. Ik kijk ze verbaasd aan.

"Jeetje Hazz, we dachten dat er iets was gebeurd!" Roept Louis uit.

"Er is ook iets gebeurd, ze weet weer wie ze is." Zegt Harry, terwijl hij een arm om me heen slaat.Meteen zijn er vier paar nieuwsgierige ogen op me gericht.

"Demi." Zeg ik. "Ik heet Demi." Ik zie ze knikken en ze gaan op het bed zitten.

"Mooie naam!" Zegt Niall entousiast. Ik glimlach klein naar hem.

"Hoe ben je er achter gekomen?" Vraagt Liam. Mijn mobiel. Ik schrik even, mijn mobiel ligt hier, als hij maar niet af gaat! Ik herstel me snel en haal mijn schouders op.

"Ik wist het opeens allemaal weer." Dat is niet eens gelogen. Liam knikt even.

"Nou fijn, toch? Of niet?" Vraagt hij. Nu is het mijn beurt om te knikken. Er valt een stilte. Ik merk nu eigenlijk pas dat Harry zijn arm nog om mijn schouders ligt. Ik wurm me er onderuit en ga op het bed liggen. Het is vreemd hoe alles zo in één dag kan veranderen.

"Hoe laat is het?" Vraag ik. Liam kijkt op zijn horloge.

"Vijf uur geweest." Vraagt hij.

"Dankje." Ik denk terug aan gisteren.

*Flashback*

Sam en ik waren net naar het bos geweest. Sam had lekker rond gerend en lag nu met zijn kopje in schoot en ik aaide er overheen. Ik had net een sms gekregen dat mijn vade en moeder moesten overwerken. Ik kon wel een pizza opwarmem, zeiden ze. Ach ja, ik was het wel gewend. En aan de andere kant heb ik er ook geluk mee gehad. Vaak alleen thuis is niet altijd leuk, maar soms wel.

En anders had ik Sam waarschijnlijk niet gehad. Mijn ouders voelden zich schuldig omdat ze me zo vaak alleen lieten, dus mocht ik een pup uitzoeken. Ik voelde me altijd zo gelukkig als ik met Sam was.

*Einde flashback*

Ik schrik op van een hand, die vlak voor mijn ogen zwaait. "Hé, waar zit je met je gedachten? Ik heb je al meer dan drie keer geroepen." Grinnikt Liam.

"Sorry, ik dacht gewoon... Ergens aan." Mompel ik snel. Daar gaat hij verder niet meer op in.

"We gaan zo eten, Harry en Louis zijn al aan het koken." Ik knik even en zie dat de rest inderdaad al weg is.

"Ik kom er zo aan, ga vast maar." Zeg ik.

"Sorry, ik mag je niet alleen laten..." Liam trekt een schuldig gezicht.

"Van wie niet?" Vraag ik. Liam mompeld iets onverstaanbaars. Ik sta op en loop met hem mee de kamer uit.

"Maar waar zat je nou met je gedachten? Je hebt een halfuur liggen dagdromen." Vraagt Liam nieuwsgierig wanneer we op de bank gaan zitten.

"Echt? Oh ik dacht aan Sam..." Zeg ik.

"Oeh! Je vriendje?" Liam port in mijn zij, waardoor ik zacht moet lachen.

"Nee joh! Ik heb geeneens een vriendje!" Zeg ik. "Sam is mijn hond, ik mis hem..." Liam slaat een arm om me heen.

"Snap ik, het komt wel goed." Fluistert hij in mijn oor. Ik knik even en hij laat me weer los.

"ETEN!" Klinkt er vanuit de keuken. We staan allemaal op en lopen de keuken in, waar het heerlijk ruikt. Ik schuif tussen Harry en Liam in aan tafel. Louis zet de borden op tafel en gaat zelf ook zitten. Iedereen is stil en er hangt een beetje een ongemakkelijke sfeer. Ik neem een hapje van het eten. "Hmm, lekker!" Ik glimlach klein.

Ik voel hoe Harry onder de tafel zijn hand op mijn been legt. Veel te ver naar boven, naar mijn idee.

---------------

Sorry, misschien een beetje een saai hoofdstuk, maar het volgende wordt spannender!

xxxx