Warzone - Τα Χρονικά της Ανθρωπότητας

BAUHAUS Μέρος α'

Κάπου έξω από το Heimburg – Αύγουστος 2101 

Ο Angus πλησίασε αθόρυβα τον Albert και έμεινε ακίνητος, παραμονεύοντας πίσω από την πλάτη του. Ο Albert δεν είχε καταλάβει τίποτα και συνέχιζε να παίζει με τα αεροπλανάκια του. Ο Angus χαμογέλασε χαιρέκακα κι έπειτα έσκυψε προς το μέρος του αδελφού του και ούρλιαξε με όλη του τη δύναμη στο αυτί του.

Ο Albert τινάχτηκε κωμικά, ανασηκώθηκε στα γόνατά του κι έπεσε με τον κώλο πάλι κάτω. Τα παιχνίδια του έπεσαν στο χώμα κι ο Angus βρήκε ευκαιρία, τα άρπαξε και το έβαλε στα πόδια. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι ο Albert να καταλάβει τι είχε γίνει και να αποφασίσει να μην βάλει τα κλάματα, αλλά να κυνηγήσει τον αδελφό του.

Ο Angus έτρεχε με τα χέρια ψηλά, παριστάνοντας ότι τα αεροπλάνα του πετούσαν και κάνοντας θορύβους εκρήξεων με το στόμα του. Πίσω του έτρεχε με όλη του τη δύναμη ο Albert, ξεφυσώντας από τα νεύρα του και φωνάζοντας ακατανόητες εκφράσεις, που πρέπει να είχαν κάποια απειλητική σημασία, αν έκρινε κανείς από την έντασή τους. Τελικά πρόλαβε τον Angus λίγο πριν ο μικρός φτάσει στον προορισμό του, δηλαδή στην αγκαλιά της μάνας τους.

Τον άρπαξε από τα πόδια και τον πέταξε κάτω. Ο Angus ξεφύσηξε πνιχτά καθώς έσκαγε με τα μούτρα στο γρασίδι. Ο αδελφός του έκατσε πάνω του και άρχισε να τον γρονθοκοπάει στα πλευρά, αλλά εκείνος δεν άφησε τα παιχνίδια από τα χέρια του. Όλο το πάρκο είχε γυρίσει και τους κοιτούσε.

Έπειτα από κανά λεπτό, κι αφού τα ουρλιαχτά του Angus ακούγονταν στην απέναντι πλευρά της λίμνης που βρισκόταν ακριβώς δίπλα τους, η μητέρα τους σήκωσε ενοχλημένη το κεφάλι της από το βιβλίο που διάβαζε και τους κοίταξε με το πιο αυστηρό της βλέμμα. Αμέσως τα δυο παιδιά σταμάτησαν την πάλη τους.

«Ελάτε εδώ», διέταξε η Dietrich και τα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος της.

«Έχετε γίνει ρεζίλι σε όλο το πάρκο», τους είπε χαμηλόφωνα. «Έχουν γυρίσει όλοι και σας κοιτάζουν, είναι ντροπή πια.»

Ο Angus κοίταξε γύρω του – κανείς δεν φαινόταν να τους παρακολουθεί. Όλοι είχαν γυρίσει στις ασχολίες τους. Ρώτησε ντροπαλά:

«Αφού κανείς δεν μας κοιτάζει, γιατί είναι ντροπή μαμά; Απλώς παίζαμε.»

Η Dietrich έσφιξε τα χείλη της, μέχρις ότου έγιναν μια πολύ λεπτή γραμμή. Πάντα έτσι έκανε όταν ήταν θυμωμένη με τα βλαστάρια της.

«Πρέπει να μάθεις Angus πότε ενοχλείς τους διπλανούς σου και ποια είναι τα όριά σου. Δεν μπορείς να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου. Να μην ξεχνάτε ότι όλοι περιμένουν μεγάλα πράγματα από εσάς. Το όνομά σας είναι η κληρονομιά σας.»