Warzone - Τα Χρονικά της Ανθρωπότητας

PETROV

                                                         Kaiser – 15 Φεβρουαρίου 2127

Ο Maximilian έβαλε ακόμα ένα δάχτυλο βότκα στο ποτήρι που κουβαλούσε πάντα μαζί του και το οποίο δεν άδειαζε ποτέ τα τελευταία χρόνια. Έξυσε το αξύριστο μάγουλο του και άλλη μια φλεβίτσα στην μύτη του έσπασε χωρίς να την καταλάβει, όπως δεν είχε καταλάβει και όλες τις προηγούμενες που είχαν την ίδια κατάληξη εξαιτίας του ποτού. Τώρα βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση που η πρώην γυναίκα του (Θεός σχωρέστην, χεχε) περιέγραφε ως το 'προτελευταίο βήμα πριν την γελοιοποίηση'. Η συχωρεμένη η Ava δεν μπορούσε ποτέ της να καταλάβει πως ήταν δυνατόν ένας, κατά τα άλλα αξιοπρεπής και αυστηρός, στρατιωτικός να υποτάσσεται σε ένα τέτοιο τιποτένιο πάθος. Η Ava, η οποία δεν είχε πιει ποτέ της κάτι πιο δυνατό από το κρασί της Αγίας Μετάληψης, έβλεπε με καθαρή απέχθεια τις πομπές του άντρα της, όταν εκείνος γινόταν τύφλα. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε ποτέ τον Max να πιει κάτι παραπάνω από ότι συνήθιζε, μέχρις ότου μια μέρα η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και η Ava μάζεψε τα ρούχα της και πήγε να ζήσει στην αδελφή της, 1300 χιλιόμετρα μακριά από τον άνδρα της. Ο Max δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα ούτε με την φυγή της γυναίκας του, ούτε με τον θάνατο της από εγκεφαλικό τρία χρόνια αργότερα. Όσο είχε ένα μπουκάλι βότκα απείραχτο ακόμα στο συρτάρι του γραφείου του δεν νοιαζόταν για τίποτα.
Άναψε το τριακοστό τσιγάρο της μέρας και κατέβασε με μια γουλιά το περιεχόμενο του ποτηριού του, αφού πρώτα έκανε πρόποση σε ένα αόρατο ακροατήριο. Τους τελευταίους μήνες τα μπουκάλια άδειαζαν με πιο ταχείς ρυθμούς από ότι παλιότερα.
Διάβασε το χαρτί που είχε σταλεί πριν πέντε μέρες και που του ανέθετε μια σημαντική αποστολή, ίσως την σημαντικότερη της ζωής του. Φούσκωσε από υπερηφάνεια και αποφάσισε ότι έπρεπε να το γιορτάσει με μια γουλιά βότκα ακόμη.
Το χαρτί ήταν η απόδειξη. Το χαρτί ήταν η επιβεβαίωση ότι έκανε καλά όταν επέμενε να μην παρατήσει την θέση του. Ήταν ένα χαρτί που θα έτριβε με πολύ ευχαρίστηση στην μούρη όσων επέμεναν γι΄ αυτό, και κυρίως στην μούρη της στρυφνής γυναίκας του.
«Κάργια...» μουρμούρισε. «Να το χαρτί, καριόλα, μου έφαγες την ζωή με την μουρμούρα σου...»
Χτένισε με τα δάχτυλα του το παχύ μουστάκι του που δεν το είχε ξυρίσει από τα είκοσι του χρόνια και ήταν το καμάρι του, και ξανακοίταξε το χαρτί. Δεν χόρταινε να το κοιτάζει. Ήταν ένα απλό σήμα, που έγραφε μόνο τα ακόλουθα:
«ΜΕ ΛΗΨΗ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΥΜΕΤΕΡΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ, 3Ο Α– 48Ο Δ. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Η 17012127.»
Ένα απλό χαρτί, από αυτά που μοιράζονταν καθημερινά ανά χιλιάδες στα μέτωπα του πολέμου, αλλά για αυτόν είχε μεγαλύτερη αξία ακόμα κι από ένα παράσημο. Επιτέλους η εταιρεία κατάλαβε τι δυνατό χαρτί είχε στα χέρια της και αποφάσισε να το παίξει! Κι ο ίδιος θα τους αποδείκνυε ότι έκαναν καλά που τον εμπιστεύτηκαν. Σηκώθηκε κουρασμένα από την καρέκλα του, τρέκλισε λίγο και πιάστηκε από το γραφείο του για να μην πέσει. Το μπουφάν του ήταν ανοιχτό και από κάτω φαινόταν η λεκιασμένη φανέλα του που τσίτωνε στην τεράστια κοιλιά του. Ρεύτηκε και έπεσε βαρύς στο κρεβάτι του. Έπιασε την βότκα, ξαναγέμισε το ποτήρι του κι έπειτα ήπιε κατευθείαν από το μπουκάλι. Ξαναδιάβασε το σήμα που είχε παρερμηνεύσει χωρίς να το ξέρει, ήπιε άλλη μια γουλιά κι έπεσε ξερός για ύπνο.