Warzone - Τα Χρονικά της Ανθρωπότητας

Φίλοι και Συνάδελφοι

«Σε ενοχλεί ποτέ αυτό που είμαι;» ρώτησε με χαμηλή, αδιάφορη φωνή ο Augustus. Ο Angus έβαλε τον αντίχειρα του στην σελίδα του βιβλίου που διάβαζε και τον κοίταξε. Ο Augustus κοιτούσε το βαθύ μπλε του βυθού από το φινιστρίνι σκεφτικός.

Ο Angus σούφρωσε τα χείλια, σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει.
«Και τι είσαι ακριβώς;» ρώτησε τελικά.
«Γκέι. Αδερφή. 'Βάζω το τρένο στις ράγες', όπως έλεγε ο πατέρας μου. Σε ενοχλεί ποτέ;»
Ο Angus τσάκισε με προσοχή την σελίδα και άφησε το βιβλίο δίπλα του. Έτριψε τα μάτια του, αλλά και πάλι δεν βιάστηκε να απαντήσει. Ο Augustus συνέχιζε να κοιτάζει με προσήλωση τον βυθό, σαν να μπορούσε να διακρίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον εκεί έξω, παρόλο που δεν φαινόταν τίποτα.
«Κοίτα, δεν μπορώ να πω ότι δεν σοκαρίστηκα όταν το κατάλαβα...αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητα σου. Μάλλον δεν περίμενα κάποιος με το παρουσιαστικό σου να είναι...ξέρεις, γκέι.»
«Αδερφή του κερατά πες με, δεν θα παρεξηγηθώ. Πως θα με περίμενες; Με κολάν και τσαντάκι δεσποινίδος; Με φωνή ναζιάρας γατούλας;»
«Ε...δεν ξέρω. Δεν έκατσα ποτέ να το σκεφτώ. Έχω γνωρίσει κι άλλους σαν κι εσένα στην ζωή μου, αλλά ήταν πολύ...πώς να το πω...πολύ θηλυπρεπείς. Κι εσένα...εσένα σε ήξερα από την σχολή. Ακόμα θυμάμαι την Eileen με την οποία έβγαινες. Κακάσχημη, αν θες την γνώμη μου και λεπτή σαν στέκα, αλλά δεν έπαυε να είναι γυναίκα.»
Ο Augustus χασκογέλασε.
«Η Eileen! Που την θυμήθηκες...» Τα μάτια του φάνηκαν να εστιάζουν πέρα από το απέραντο μπλε του βυθού, σε ένα παρελθόν που δεν ήταν και τόσο μακρινό.
«Πως την φωνάζατε;» ρώτησε, με ένα αμυδρό χαμόγελο να πλανάται στα χείλη του.
«Δεσποινίς Ξυλάγγουρο», απάντησε αμέσως ο Angus, και έσκασαν και οι δυο στα γέλια. Όχι τόσο με το όνομα που είχε δώσει κάποτε ο David, κοινός φίλος και των δυο τους, στην πραγματικά άχαρη κοπέλα με την οποία περνούσε τον καιρό του ο Augustus, όσο με το ότι ο Angus φάνηκε να μην το έχει ξεχάσει ποτέ και απλώς περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να το ξεφουρνίσει.
Ο Augustus σκούπισε τα μάτια του από τα δάκρυα που του είχαν προκαλέσει τα πολλά γέλια.
«Έπρεπε να έβλεπες την φάτσα σου όταν έμπαινα στο δωμάτιο μαζί της», είπε με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. «Άλλαζες τόσο γρήγορα έκφραση, λες και σε είχε μόλις χαστουκίσει κάποιος.»
«Και πάντα θυμόμουν ότι είχα μια επείγουσα δουλειά κάπου αλλού εκείνη τη στιγμή», απάντησε ο Angus, μην μπορώντας να σταματήσει να γελά, «ενώ αυτό που ήθελα πάντα να σου πω ήταν: 'Μα καλά δεν βλέπεις; Έχεις τρελαθεί τελείως;'»
Έμειναν για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι, περιμένοντας να ηρεμήσουν από τα γέλια. Το σαγόνι του Angus πονούσε. Άρχισε να του κάνει μαλάξεις για να χαλαρώσει τους μύες.
«Έχεις δίκιο...ήταν γυναίκα», είπε ο Augustus, έχοντας ακόμα εκείνο το ονειροπόλο βλέμμα, σαν να μπορούσε να δει την Δεσποινίδα Ξυλάγγουρο μπροστά του εκείνη ακριβώς τη στιγμή. «Αλλά τότε, αν και βαθιά μέσα μου ήμουν σίγουρος για την σεξουαλική μου κατεύθυνση, πίεσα τον εαυτό μου να προσπαθήσω με μια γυναίκα. Και η Eileen ήταν η μόνη που δέχτηκε να βγει μαζί μου.»
Ξαφνικά ο Angus τον είδε με τα μάτια της φαντασίας του μόνο μέσα στο κοινό τους δωμάτιο, κάποια στιγμή που εκείνος έλειπε σε κάποιο μάθημα, να κοιτάζει ένα περιοδικό με αντρικές φωτογραφίες. Όχι τίποτα πρόστυχο – ένα περιοδικό ίσως σαν το Military Today, ή το Defense, ή ίσως ακόμη και έναν απλό κατάλογο για την καλοκαιρινή κολεξιόν κάποιας προηγούμενης σεζόν. Να κοιτάζει τις φωτογραφίες ανδρών που θεωρούνταν πρότυπα αρσενικού – φουσκωμένοι μύες, φρεσκοξυρισμένοι, καθαρά χαρακτηριστικά χωρίς καμιά ατέλεια, γαλάζια μάτια, ξανθά μαλλιά. Όλα όσα δεν θα γινόταν ποτέ ο Augustus. Τον φαντάστηκε να νιώθει πόθο μέσα του, μια ανεξέλεγκτη ορμή να αγκαλιάσει κάποιον από αυτούς και να νιώσει πως ήταν αυτό το συναίσθημα...
Κι έπειτα να πετάει τα περιοδικά μακριά του, ντροπιασμένος και να τα κλωτσάει με μανία. Να ντύνεται προσπαθώντας να σκεφτεί γυναικεία στήθη και γυμνά μπούτια, αλλά με το μυαλό του να επιστρέφει συνέχεια στα στιβαρά μπράτσα των μοντέλων του περιοδικού... Και στο τέλος να φεύγει από το δωμάτιο, πεπεισμένος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του και ότι ήθελε να το αλλάξει. Να βρίσκει την Eileen/Δεσποινίδα Ξυλάγγουρο, και να της προτείνει να βγουν μαζί έξω, κάτι που κανένα αγόρι δεν φαινόταν να της έχει ζητήσει. Τους είδε να τρώνε μαζί σε ένα πρόχειρο φαγάδικο, με το βλέμμα του Augustus να περιπλανιέται στα μικρά, σχεδόν ανύπαρκτα βυζιά της που έμοιαζαν με λεμόνια, και με το μυαλό του στα γαλάζια ματια που τον κοιτούσαν από μια άψυχη φωτογραφία ενός περιοδικού...
«Προσπάθησα. Και δεν έγινε τίποτα», τον διέκοψε η φωνή του Augustus.
«Γιατί μου τα λες όλα αυτά...» προσπάθησε να ρωτήσει ο Angus. Θα ήθελε πολύ η φωνή του να έδειχνε απλή απορία, αλλά ακούστηκε σχεδόν πανικόβλητος. Ο Augustus το κατάλαβε. Χαμογέλασε θλιμμένα.
«Μην ανησυχείς Angus. Δεν πρόκειται να σου πω για την πρώτη μου φορά, ούτε για το αν πόνεσα ή αν μ' άρεσε. Η αρχική μου ερώτηση ισχύει ακόμα: σε ενοχλεί ποτέ αυτό που είμαι; Κι αν ναι, πόσο σε ενοχλεί;»
«Τι σε απασχολεί; Γιατί δεν μου λες ευθέως;» ρώτησε κάπως ενοχλημένος ο Angus. Θεωρούσε ότι η ερώτηση δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήθελε να πει πραγματικά ο Augustus. Κι αν αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να θίξει το θέμα που στ' αλήθεια τον απασχολούσε...κάτι τόσο προσωπικό που δεν το είχε συζητήσει ποτέ με κανέναν...τότε αυτό που ήθελε να πει αληθινά πρέπει να ήταν κάτι πολύ σοβαρό.
«Ευθέως σε ρωτώ. Απλώς θέλω να σιγουρευτώ ότι οι προσωπικές μου προτιμήσεις σε ένα τέτοιο θέμα δεν θα επηρεάσουν την κρίση σου για τις ικανότητες μου σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μου.»
«Θεέ μου...αυτό είναι; Αυτό πραγματικά είναι; Νομίζεις ότι επειδή είσαι γκέι δεν θα σου έχω εμπιστοσύνη; Αυτό θεωρείς για μένα, τόσα χρόνια που με ξέρεις;»
Ο Angus φαινόταν σοκαρισμένος, αν και ήταν αλήθεια ότι η αντίδραση του ήταν λίγο υπερβολική. Στην πραγματικότητα μερικές φορές τον ενοχλούσε που ο καλύτερος φίλος του 'έβαζε το τρένο στις ράγες', όπως είχε πει κι ο ίδιος, αλλά ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα του δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα στην δουλειά. Όταν ξαναμίλησε η φωνή του ήταν ψυχρή.
«Έχεις αλλάξει καθόλου από τότε που ήρθες εδώ;»
«Τι...» ξεκίνησε να ρωτάει απορημένος ο Augustus.
«Λέω...έχεις αλλάξει καθόλου συμπεριφορά από τότε που φύγαμε από το λιμάνι;»
«Όχι.»
«Σκοπεύεις να αλλάξεις;»
«Όχι φυσικά.»
«Τότε δε με νοιάζει αν τον παίρνεις ή αν τον δίνεις, αν πηδάς γυναίκες, άντρες ή μουλάρια, αν παίρνεις πίπες ή σου παίρνουν. Όσο κάνεις καλά την δουλειά σου δε με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου. Και να μην αναφέρεις ξανά αυτό το θέμα γιατί με έχεις κάνει έξω φρενών. Νόμιζα ότι με ήξερες.»
Ο Augustus χαμογέλασε.
«Μα σε ξέρω. Σε ξέρω τόσο καλά που γνωρίζω ότι δεν έχεις τσαντιστεί καθόλου. Λίγο ίσως ναι, αλλά έξω φρενών; Με τίποτα. Απλώς δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις για να με πείσεις ότι δεν σε πείραξε ποτέ.»
Ο Angus άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει κι έπειτα το ξανάκλεισε – δεν είχε τι να πει.
«Άντε και γαμήσου», είπε τελικά, χωρίς κακία.
«Αυτό ακριβώς που λέγαμε», απάντησε ο Augustus και, αφού κοιτάχτηκαν για ένα δευτερόλεπτο μεταξύ τους, έσκασαν πάλι στα γέλια.
«Τι διαβάζεις;» ρώτησε αφού ησύχασαν. Ο Angus του έδειξε.
«Ευριπίδη; Τον Ορέστη;»
Εκείνος έγνεψε καταφατικά. Ο Augustus τον κοίταξε καχύποπτα.
«Δικό μου δεν είναι;»
Ο Angus χαμογέλασε ένοχα.
«Έχεις ενδιαφέροντα βιβλία. Το δανείστηκα μια νύχτα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ...και έχω διαβάσει το μισό μέσα σε δυο μέρες.»
Ο Augustus τεντώθηκε.
«Ελληνική τραγωδία...αν και παρατραβηγμένα σενάρια, σίγουρα κρατάνε το ενδιαφέρον σου. Έχω κι άλλα, αν το τελειώσεις και θες να τα διαβάσεις.»