Warzone - Τα Χρονικά της Ανθρωπότητας

Στο σπίτι - Απρίλιος 2113

«Πως τα πας;» ρώτησε ο Angus, καθώς ο Albert άναβε τσιγάρο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς την είσοδο του σπιτιού.

«Όχι κι άσχημα. Εσύ;»

Ο Angus κούνησε το κεφάλι του.

«Τελειώνω με το μεταπτυχιακό και μετά περιμένω αποτε-»

«Μπορείς να το πιστέψεις;» τον διέκοψε ο Albert με φωνή που έτρεμε. «Αυτό για τον μπαμπά;»

Ο Angus έτριψε τους κροτάφους του.

«Όχι, δεν το περίμενα. Αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια δεν απορώ. Κάπου μέσα μου νομίζω ότι ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάτι και σ' εμάς.»

Ο Albert κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Αυτά είναι μαλακίες. Θέμα χρόνου... δεν έπρεπε να φύγει για το ταξίδι. Αλλά δεν άκουγε ποτέ τη μαμά. Το ξέρεις ότι του έλεγε συνέχεια πως με όλα όσα γίνονταν δεν έπρεπε να φύγει; Είχε αρκετές μέρες άδεια. Γιατί δεν τις πήρε, να κάτσει στο σπίτι; Γιατί έπρεπε να πάει στο κωλο-Graveton; Για να μεταφέρει τρόφιμα; Δεν υπήρχε άλλος να στείλουν;»

Η φωνή του έτρεμε, αλλά ο Angus κατάλαβε ότι δεν ήταν από θυμό προς τον πατέρα τους που τους άφησε κι έκανε του κεφαλιού του. Ο Albert ήταν έτοιμος να κλάψει. Είχε σφίξει τα χείλη και ρούφαγε τον καπνό του τσιγάρου του με κοφτές, γρήγορες κινήσεις. Ο αδελφός του τον πλησίασε και τον ακούμπησε ελαφρά στον ώμο.

«Al, τον ήξερες τον πατέρα. Πάντα ήθελε να βοηθά τους υπόλοιπους. Και τα ταξίδια του ήταν πολύ σημαντικά γι' αυτόν ανέκαθεν. Σκέψου τώρα που είχε να μεταφέρει αγαθά πρώτης ανάγκης για το Ιστάρ. Μην τον κατηγορείς. Ήθελε να βοηθήσει.»

«Δεν... δεν τον κατηγορώ... αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμα! Μου λείπει, Angus, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπει! Και ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ κι αυτό τα κάνει όλα χειρότερα...»

Πέταξε το τσιγάρο του μακριά, ακούμπησε το μέτωπο στις κρύες παλάμες του και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ο Angus τον αγκάλιασε και τον γύρισε προς το μέρος του. Δάγκωσε τα χείλη του για να μην κλάψει κι αυτός. Όταν ο Albert άρχισε να ηρεμεί κάπως, ο Angus του πρότεινε να μπουν στο σπίτι. Ο Albert σκούπισε τα μάτια του, ρούφηξε τη μύτη του και ακολούθησε τον αδελφό του στο σπίτι.

Η κηδεία τέλειωσε γρήγορα. Η εταιρεία είχε στείλει δυο τυφεκιοφόρους που έριξαν τρεις φορές στον αέρα όταν τέλειωσε η προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του Markus Weinstein, ο οποίος είχε πέσει στο καθήκον, αλλά η συμπαράσταση της τέλειωσε με αυτή την πράξη. Η Dietrich και οι γιοι της επέστρεψαν στο σπίτι, όπου οι πρώτοι συγγενείς είχαν ήδη καταφθάσει και τους περίμεναν.