So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 27

Carly

Tranen vormen zich in mijn ogen en ongelovig sla ik mijn hand voor mijn mond, terwijl ik mijn hoofd schud. "Nee. Nee, dat kan niet! Mijn ouders zijn dood. Ik heb het zelf gezien in het reglement!" Fluister ik. De vrouw, Macy, schud haar hoofd met een glimlach, "Nee, Camrynn. Ik ben het echt!" Onbegrijpelijk schud ik mijn hoofd. "Maar, hoe?.... Wat?.... Huh...., ik snap er niks van!" Macy, mijn moeder dus, pakt mijn hand vast en kijkt me aan. "Toen ik 19 was, kwam ik er achter dat ik zwanger was, van jou. Mijn man, jou vader, en ik hadden het erg zwaar en konden maar net genoeg verdienen voor ons drietjes. Dus,-" Ik onderbreek haar. "Wow, stop! Drietjes? Dus dat betekent dat jullie al een kind hadden? Als in, u had een kind op uw 18de of zelfs vroeger?!" Roep ik. Ze grinnikt, "Ja, dat klopt. Zo gek was dat niet hoor! Maar goed, we hadden het dus heel krap. En toen ik erachter kwam, heb ik je gehouden tot aan je geboorte." Er komen nu ook tranen in haar ogen. "We hebben het geprobeerd, echt waar! Maar we kwamen op straat te staan en hadden niks meer. We hebben je broer een tijd bij een opvanggezin gelaten en jou bij het weeshuis gelegd." Er rolt en traan over haar wang. "Maar, waarom hebben jullie hem wel terug genomen en mij niet?" Ze kijkt me treurig aan. "Je vader en ik hebben zo hard gewerkt, en uiteindelijk is het gelukt. We zijn nu de eigenaren van een groot bedrijf, maar dat vertel ik zo wel. Je broer was al te oud om weg te geven, hij zou ons herinneren. Jij daarentegen was net geboren, en zou je niks kunnen herinneren. We hebben je voor het tehuis afgegeven, met wat geleend geld, in de hoop dat ze voor je zouden zorgen. Toen we je hadden weggeven rende we weg en vroeg de vrouw wat je naam was, ik heb Camrynn geroepen, maar dat heeft ze waarschijnlijk niet goed verstaan. Daarom heet je nu waarschijnlijk Carly, ook heb je de achternaam van de oude eigenares van het tehuis geregen." Met grote ogen kijk ik haar aan. Dit verhaal is echt niet verzonnen! Ze is echt mijn moeder! "Heb je je nooit afgevraagd waarom er niks te vinden is over Carly McClaire en haar ouders?" Ik knik. "Dat komt, omdat je ingeschreven staat in het reglement als Camrynn Lewis." Mijn mond valt open. Mijn hele leven was eigenlijk een grote leugen. Ik heet geen Carly McClaire, nooit geheten ook. Ik heet Cameynn Lewis. Mmm, die naam bevalt me wel!

"En mijn broer, hoe heet hij?" Vraag ik voorzichtig. Ze kijkt me glimlachend aan, "Vraag gewoon wat je wilt, je hoeft echt niet voorzichtig te doen! Hij heet Flint." Mmm, Flint en Camrynn Lewis. Klinkt super leuk! 2 leuke, aparte namen. "Wat vind je van jullie namen? Lekker apart, hè?!" Beng. Ze had precies dezelfde gedachte. Ik knik enthousiast mijn hoofd, "Ik vind het heel erg leuk!" Ze kijkt om zich heen en haar blik valt op mijn half lege bord, lasagne. "Oh, potverdikkie! Ik hou je van je eten." Ze kijkt me verontschuldigend aan. Lachend kijk ik terug, "Geeft niks! Ik vind praten met mijn moeder veel leuker!" Op het moment dat ik het gezegd heb, begint mijn moeder te stralen. "Dus, over welk bedrijf had u het eigenlijk?" Vraag ik. "Zeg maar je, hoor. En het heet gewoon Lewis! Ken je het gebouw naast het advocaten bedrijf?" Vraagt ze. Ik veer op, dat is namelijk een mega groot gebouw waar heel veel rijke mensen werken. "Daar zijn wij de eigenaren van." Zegt mijn moeder. Dubbele wauw! Mijn ouders zijn dus steen rijk! Ik laat een zucht horen. "Wat is er meisje?" Ze pakt mijn hand bast en kijkt me liefdevol aan, zoals alleen een echte moeder kan doen. "Ik weet het niet. Ik heb al die tijd gewoon mijn ouders gemist, ookal dacht ik dat jullie dood waren." Mijn moeder trekt me in een knuffel en ik snuif haar geur op. Ze ruikt naar een duur geurtje, maar wel lekker!

Als we weer zitten kijkt ze me onzeker aan. "Zou je het leuk vinden met mij mee naar huis te gaan? Dan kan je je vader en broer ontmoeten." Opeens word ik zenuwachtig. Stel dat mijn vader en broer me niet mogen? Stel dat het heel akward word? Ik kom als kleine zusje en 'nieuwe' dochter, zomaar hun leven binnen gewandeld. Onzeker kijk ik terug. "Het hoeft niet hoor. Als je niet wilt is het ook oke!" Zegt ze. "Oke, ik ga mee! Ik wil ze graag ontmoeten!" Antwoord ik. Wil ik dit echt? Ja, ik wil dit! Ik wil ook een familie, een gezin! Ik ben het zat om alleen te zijn. Mijn moeder staat op en loopt naar de meneer die achter de bar staat. "Enrico, ontzettend bedankt! Stuur het eten maar naar de rekening!" Zegt ze. "Oh, nee. Ik heb zelf wel geld hoor!" Roep ik. Ze kijkt me lachend aan, "Schat, ik ben je moeder en ik drijf in het geld. Laat me nou maar gewoon betalen!" Ik haal mijn schouders op en loop haar achterna de lift in.

De auto rijd een dure wijk in, met allemaal villa's en mega tuinen. Bewonderend kijk ik naar de dure huizen en druk bijna mijn neus tegen het raam. Mijn moeder kijkt lachend toe. De auto komt tot stilstand en ik kijk mijn ogen uit. We zijn gestopt voor een mega - en dan bedoel ik echt méga! - villa, zo groot als een kasteel. "Wonen jullie hier?!" Vraag ik ongelovig. Mijn moeder knikt lachend, "Jazeker! Kom op, laten we naar binnen gaan. Daar is het nog mooier!" We stappen de auto uit en lopen naar de deur, die wordt geopend door een oude man. "Goedenmiddag, mevrouw Lewis en... ?" Zegt de man. "Goedenmiddag, Albert. Dit is Camrynn en noem me toch gewoon Macy." De ogen van de butler worden groter en bekijken me van top tot teen. "Is dit dé Camrynn?" Vraagt hij. Mijn moeder knikt stralend, "Is ze niet geweldig!" Het doet me goed, om te weten dat mijn moeder me volledig heeft geaccepteerd. "Ze is zeker bijzonder, mevrouw." Zegt Albert met een knipoog. Ik mag hem meteen al, hij is toch niet zo serieus als ik dacht.

"Hoor ik daar, geweldig? Want hier ben ik!" Roept een jongen, iets ouder dan ik. Hij heeft ook bruin haar, en net als ik en mijn moeder groene ogen. Hij komt van de trapleuning af gegeleden en rent naar mijn - oh, sorry. Ik bedoel, onze - moeder. Onze moeder kijkt hem afkeurend aan, "Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet van de leuning mag afglijden, Flint?!" Flint kijkt haar lachend aan en drukt een kus op haar wang. Dan pas, merkt hij mij op. "Oh, wie is dat?" Vraagt hij met wiebelende wenkbrauwen. "Zij, Flint, is je zusje. Camrynn!" Zegt ze trots. Hij kijkt me schokkend aan, "Is dat Camrynn?!" Roept hij. Ik knik voorzichtig, "Euh, ja. Dat ben ik!" Hij rent naar me toe en slaat zijn armen om me heen. "Zusje, ik heb je gemist! Waar bleef je nou zo lang!" Ongemakkelijk sta ik daar in zijn armen. Volgensmij heeft hij het door, want hij laat me snel los. "Oh, sorry. Ik ben Flint, je bloedeigen broer! Tot uw dienst!" En hij doet zijn hand langs de zijkant van zijn hoofd, zoals een soldaat altijd doet. Dat heet toch salueren, ofzoiets. Mijn moeder geeft hem een tik op zijn achterhoofd. "Gekkerd, doe normaal. Straks maak je jezelf nog belachelijk bij je zusje." Flint gaat weer normaal staan, loopt de hal uit en wenkt me, hem te volgen. We komen in een enorme ruimte met een grote trap, veel wit, hoge ramen en nogmaals, het is enorm. Het lijkt net een balzaal! Bewonderend kijk ik om me heen. "Het is groot, hè?! Ik moest eerst ook effe wennen, maar het is wel cool!" Zegt Flint. "Wil je wat drinken?" Vraagt mijn moeder, "We hebben vrijwel alles, dus zeg het maar." Ik weet het natuurlijk al meteen, dus het duurt niet lang voor ik antwoord. "Icetea, graag." Ze kijkt verrast op, "Echt waar?! Dat is mijn lievelings drinken!" Roept ze. "Het mijne ook! Roep ik enthousiast terug.

Even later zitten we met zijn drieën op de bank met een heerlijk glas icetea, te kletsen over van alles en nog wat. "Dus je zit nu in 5 VWO?" Vraagt Flint. Ik knik, "Ja, nog 1 jaartje en ik ben alweer klaar." Flint rolt met zijn ogen, "Geniet er nog maar van want ik doe al examen." Ik geef hem een duwtje, "Niet met je ogen rollen jij!" Hij kijkt me fronsend aan, "Bedoel je soms dit?!" En hij rolt weer met zijn ogen. "Nouhou! Dat is mijn ding!" Zeg ik. Weer rolt hij met zijn ogen, en ik geef hem weer een duwtje. Zo gaat het door, tot we uiteindelijk stoeiend over de grond rollen en het uitgieren. Mijn moeder kijkt lachend naar het tafereel en loopt naar de deur als de bel gaat. Flint en ik gaan weer normaal zotten op de bank en wachten af wie eraan komt. Mijn moeder komt binnen gelopen, met een man achter zich. Hij heeft lichtbruine met af en toe wat grijze haren en bruine ogen. "Papa!" Gilt Flint, terwijl hij op zijn vader afrent en hem op de grond tackelt. The fack?! Met een harde bonk komt zijn - ik bedoel onze - vader op de grond terecht en staat hij weer op. Mijn moeder kijkt me lachend aan en rolt met haar ogen. Ook haar man kijkt mijn kant op en op zijn beurt worden ook zijn ogen groot. "C-Camrynn?!" Roept hij verbijsterd. Ik schud lachend mijn hoofd, "De enige echte!" Hij rent naar me toe en neemt me in zijn armen. "Ohw, Camrynn. Meisje, ik heb je zo gemist!" Fluistert hij in mijn oor. Voorzichtig sla ik mijn armen ook om hem heen. "Groepshug!" Hoor ik Flint roepen en nog geen 5 seconden later voel ik nog twee paar armen om me heen.

Eindelijk heb ik mijn familie gevonden. Eindelijk voel ik me ergens thuis!

--------------------------------------------------------

Nou, dat was het einde! Is stop ermee, het boek is nu afgelopen!

GRAPJE! Het boek gaat gewoon door hoor, er moet nog zoveel gebeuren!
Laat me weten wat je ervan vond! Binnenkort weer een nieuw hoofdstuk!

Kusjes
💋