So you're that kind of guy?

Hoofdstuk 9

Carly
Het is weer ochtend en ik voel me beroerd. Ik lig nog in mijn lekkere warme bed en check effe snel instagram. Een selfie van Milan, een groepsfoto van Justin-Milan en Cameron, een selfie van Lindey en een foto van Stephen en Isabella. Dan gaat mijn wekker weer. Het is zo'n wekker die om de 5 minuten afgaat. Heel irritant! Ik rek me uit en stap uit bed, meeteen val ik achterover en plof neer op de grond. Oef! Ik probeer het nog een keer en dit keer met succes. Omdat ik me zo moe voel besluit ik maar weer te gaan douchen en loop de warme badkamer in.
Na een douche van 10 minuten ben ik al een stuk opgeknapt en loop ik vrolijk naar mijn inloopkast. Ik kies voor een zwart/wit gestreepte croptop en een blauwe ripped jeans, verder pak ik mijn lage nude kleurige hakken. Ik keur mezelf in de spiegel en knik. Het is al half 8 en ik haast me naar de eetzaal.
"Hé, waar bleef je jou?" Vraagt Lindey. "Ik voelde me niet zo goed vanochtend, dus ik deed er wat langer over! Sorry!" Antwoord ik. "Ach geeft niks joh!" We staan op en lopen naar de vitrines met ontbijt. "Wacht effe!" Horen we achter ons. Ik kijk op, Nicole en Isabella komen naar ons toe gerent. "Jullie wilden toch zeker niet zonder ons gaan hè?! Roept Nicole grijnzend. Ik lach en schud mijn hoofd. "Euhm, wat wil je hebben jongedame?" Vraagt de kantine juffrouw. Ze is een jaar of 55 en heeft een ontzettende norse blik, behalve tegen mijn vriendinnen en ik. Dat komt omdat wij de enige zijn die haar met respect behandelen. "Hoi frieda! Ik wil graag een broodje zalm , met sla en thee. Alsjeblieft." Ze geeft me een glimlach en legt alles op mijn dienblad. Als ik wil weglopen roept ze nog, "succes op school!" "Dankje!" Roep ik terug. Ik neem plaats aan onze tafel en zet mijn dienblad neer. Shit! Ik ben vergeten het pakketje voor frieda van de directeur te geven! Gelukkig zit het in mijn tas en ik loop terug. "Frieda?! Ik heb hier nog het pakketje van de directeur!" Ze kijkt op en pakt het aan. "Ohw dankjewel kindje!" Ik knik en ik loop terug naar mijn tafel waar mijn eten nog steeds onaangeraakt ligt. Ik voel meteen dat er iets mis is. Ik frons. Wat kan het zijn? Lindey, Nicole en Isabella komen ook zitten. "Wat frons je?" Vraagt Isabella. Meteen hebben ze mijn aandacht weer. "Ohw niks!" Antwoord ik. Ze kijken me onderzoekend aan en besluiten dan over vanmiddag te kletsten. Ik vind het allemaal best, en maak me nog steeds zorgen over het nare gevoel in mijn buik. Ik voél gewoon dat er iets mis is! Ik neem gefrustreerd een slok van mijn thee, al snel is mijn glas helemaal leeg  en kijk ik om me heen. Mijn ogen blijven hangen bij Justin en zijn groepje die gespannen terug kijken. Justin en ik kijken elkaar recht aan. Brutaal trek ik mijn wenkbrauwen op en vorm met mijn mond het woordje 'wat?!'. Hij grijnst en vormt het woord 'wraak'. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Wat bedoelt hij?! Hij werpt een blik op mijn lege glas. Ik word spontaan duizelig en alles word wazig. Dan valt het kwartje, hier heb ik over gelezen. De tekens, alles klopt! Hij heeft me gedrogeerd! En dan word alles zwart.

Justin
Ik loop de kantine in en voel voor de zekerheid in mijn zak. Ja, het flesje zit er echt in! Die actie van Carly met het lijm ging te ver en ik heb mezelf en de jongens gezworen wraak te nemen. Ik kijk zoekend om me heen en ik vind haar in de rij bij het eten. Ze grinnikt om iets. Wacht maar! Strak zal je niet meer zo lachen. Niemand zet mij voor schut! Ik neem plaats aan mijn tafel en werp een blik over mijn schouder. Carly heeft haar dienblad op haar lege tafel gezet en loop terug naar Frieda. Die arme vrouw werkt hier al 30 jaar.
Weer kijk ik om me heen of er niemand kijkt en ik neem een sprintje naar de tafel van Carly. Ik trek het flesje uit mijn zak en ruk de dop er af. Het is nu of nooit! Ik kijk naar het flesje in mijn hand, 3 druppeltje is genoeg om haar zicht de hele dag wazig te maken en haar oriëntatie in de war te schoppen. Is dit niet wat te extreem? Nee joh, ze zal er maar een dag last van hebben! Ik twijfel niet meer en kiep het flesje om. Maar op het moment dat er 3 druppeltjes inzitten word ik aan gestoten en valt de halve inhoud in haar thee. Shit! Dat was niet de bedoeling! Angstig kijk ik naar de vloeistof die langzaam oplost. Het zal vast niet zoveel uitmaken! En ik trek een sprintje terug naar mijn tafel. "Wat deed jij bij het eten van Carly?" Vraagt Cameron. "Onze wraak is zoet!" Antwoord ik. "Wat heb je gedaan dan?" Vraagt Milan. Ik pak het half lege flesje uit mijn zak en laat het zien. "Ik heb dit in haar thee gegooid!" En ik grijns trots. Milan kijkt verschrikt, "je hebt wat?!" Roept hij. Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Ik heb dit in haar thee gedaan. Ben je doof ofzo?!" Milans ogen worden groot en hij schuift zenuwachtig heen een weer op zijn stoel. "Man, wat is het probleem?!" Vraagt Cameron geïrriteerd aan Milan. Milan slikt, "als je er teveel van neemt word je gedrogeerd!" Fluistert hij. Ik schrik. Oh oh! "Er is vast niks aan de hand!" Stel ik ze gerust, "zoveel heb ik er nou ook weer niet ingedaan!" Milan lijkt te kalmeren maar is nog steeds gespannen. Ik kijk achterom en mijn blik kruist die van Carly. Ze lijkt zich niet op haar gemak te voelen en drinkt in een keer haar thee op. Ze trekt haar wenkbrauwen op, wat er ontzettend sexy uitziet. Wowow! Justin, stop! Wat denk jij nou weer gast! Haar mond vormt het woordje 'wat'. Ik grijns en mijn lippen vormen het woordje 'wraak'. Ze kijkt me niet begrijpend aan en ik kijk subtiel naar haar lege theeglas. Dan lijkt het kwartje bij haar te vallen, haar mond vormt een 'oh!' En ze kijk mij weer aan. Dan zie ik het licht uit gaan in haar ogen en valt ze neer op de grond. Het kopje dat ze in haar handen had, valt op de grond in duizenden stukjes. Iedereens aandacht word getrokken en voor een moment is het stil. Het duurt maar even, heel even. En dan lijkt iedereen in actie te komen, mensen beginnen te schreeuwen en drommen zich om het meisje op de grond heen, leraren banen zich een weg door de menigte en roepen van alles. Maar ik, ik zit in mijn eigen wereld en het enige wat ik kan denken is: Justin, wat heb je gedaan?!