(Song: River of Tears - Alessia Cara)
"There are two types of pains, one that hurts you and the other that changes you."
***
Ken je dat moment dat het lijkt alsof alles stil staat? De klok tikt niet meer, niemand beweegt en je gedachten zijn leeg. Sommige zeggen dat je dan in shock bent. Ik noem het een diepte punt in je leven.
Alles draait. Alles is wazig. De leegte die ik nu van binnen voel is niet te beschrijven. De liefde die ik ooit gevoelt heb is weg. Het voelt alsof ik zweef.
Beelden spelen zich voor me af.
Ik word opgegeten door het monster onder mijn bed, omdat ik geen ouders heb bij wie ik in bed mocht liggen om me te beschermen. De tuin is leeg, want niemand speelt met me. Ik heb geen fantasie meer want ik heb niemand die met mij verzonnen spelletjes speelt.
Mijn jeugd lijkt leeg. Een zwart hol.
Geen mama die me elke nacht welterusten zoent. Geen papa die me optilt zodat ik boven alle mensen uit kan kijken.
Niets.
"Alex?" klinkt er in de verte.
De realiteit blijkt ver weg te zijn. En opeens gaat alles heel snel. Het lijkt alsof ik in een achtbaan zit. Ik schiet naar beneden van de helling. Het voelt alsof ik val maar ik weet me nog net op tijd tegen te houden. Het voelt alsof iets op me af komt. En opeens komt de realiteit met een harde klap aan.
Alles is weer scherp, alles klinkt weer luid.
Ik zit op de bank voor me uit te staren. Wanneer ik mijn blik op de twee vreemdelingen voor me richt zie ik een emotie op hun gezicht. Wel meer dan één. Maar het maakt me niets uit. Ik voel niets meer. Helemaal niets.
"Alex?" Ik weet niet precies wie het zegt, maar als ik naar de man kijk zie ik zijn lippen bewegen.
"Alex? Hoor je me?"
Ik schut mijn hoofd en sta op. Ik voel iets in me opborrelen. De leegte wordt gevuld met iets maar ik weet niet wat het is. Van mijn buik gaat het langzaam naar mijn keel. Mijn mond gaat voor de eerste keer weer open en ik ben bang voor wat eruit komt. Ik weet niet of ik nu moet overgeven of dat er woorden uit komen.
Na een paar keer te hebben geprobeerd weg te drukken komt het er toch uit.
"R-rot o-op."
Opgelucht haal ik adem. Alsof ik voor de eerste keer lucht inadem. Mijn longen worden gevuld en het voelt alsof ik weer een beetje tot leven kom.
"Het spijt ons zo," zegt de vrouw huilend. Ik kijk haar strak aan. Ik voel geen medelijden voor haar. Het enigste wat ik voel is een misselijkmakend brouwsel in mijn buik. Alsof woorden zich door elkaar husselen om op de goede plek te komen staan zodat ze als een zin via mijn buik zich een weg naar mijn keel maken om uiteindelijk uit te worden gesproken. Of gekotst.
Ik voel een zin naar boven komen. Zonder dat mijn hersenen weten wat er aan de hand is spreek ik de zin uit. Pas als ik het zeg weet ik wat voor een zin het is. Alsof mijn hersenen uitstaan en de rest van mijn lichaam al het werk moet doen.
"Wat spijt je?" Er zit geen toon in mijn stem. Geen emotie. Alsof het een robot is die praat.
Snikkende geluiden komen uit de mond van de vrouw. "Dat we het je niet eerder hebben verteld."
Het blijft stil. Mijn lichaam is gestopt met zinnen maken en mijn hersenen staan nog steeds uit. Alleen mijn oren en ogen werken. Voor de rest is er niets.
De man verbreekt de stilte. Tranen staan in zijn ogen. Maar ik weet niet wat ik daar mee zou moeten.
"We wilden het je eerder vertellen. Maar je moeder kon het niet. Ze wilde voorkomen dat je boos zou worden. Ik was het er niet mee eens. Vandaar al die ruzies. De afspraak was dat we het je vertelden op je achttiende verjaardag maar--"
Een steek van hoofdpijn flitst voorbij en het voelt alsof iemand net op het aan-knopje drukte van mijn hersenen. Ze beginnen te werken op volle toeren. Alsof ze de tijd willen inhalen waarvan ze hebben uitgestaan. Emoties flitsen voorbij maar er is er maar één die blijft hangen. Woorden komen op en wel tien zinnen willen naar buiten schieten waardoor ik bijna begin te kokhalzen.
Zonder na te denken pik ik een zin en spuw het uit.
"Oh dus jullie dachten Alex kan nog wel een jaar wachten?!" zeg ik woedend.
De man schrikt en de vrouw begint nog harder te huilen. "Nee! Zo is het niet!" zegt de man.
Mijn handen balen zich tot vuisten en mijn hart begint sneller te kloppen.
"Al die tijd! Al die tijd leek het allemaal zo mooi en leuk! Maar achteraf bleek het allemaal nep te zijn!" schreeuw ik. "Al die jaren! Mijn hele leven is gewoon een leugen! Nou dit is pas fucked up!"
"Lieverd," begint de vrouw.
"Noem me niet zo! Je hebt het recht niet om me zo te noemen! Alleen mijn ouders mogen dat en dat zijn jullie dus niet!"
"Alsjeblieft, luister naar ons," zegt de man.
Ik haal diep adem en zoek naar zinnen. Er is er nog maar één over en ik doe geen moeite om te kijken of het een goede zin is.
"Ik heb al te veel tijd aan jullie verspild."
Mijn hersenen geven een seintje aan mijn lichaam waardoor mijn benen in beweging komen.
Met grote passen loop ik de woonkamer uit en loop naar buiten. Ik hoor mensen mijn naam schreeuwen. Ik hoor gehuil en voetstappen. Maar als snel vervaagd het wanneer ik in de auto stap en met volle vaart weg rij.
