Voordat ik de deur van het appartement openmaak haal ik een keer diep adem.
Zal Michael boos zijn? En ook al is hij boos, dat ben ik ook nog steeds.
Michael zit op de bank en staat meteen op als hij me zet. Hij loopt met grote passen naar met toe en staat in no time voor mijn neus.
"Waar the fuck was je?!" roept Michael. Ik schrik en zet een stap achteruit.
"Damn ik sta voor je neus, je hoeft niet te schreeuwen."
Michael haalt een hand door zijn haar en zucht. "Ik heb je vijf keer gebeld, tien keer gesmst en ik heb zelfs Luke tien keer gebeld om te vragen of hij wist waar je was!"
"Ja dat weet ik," mompel ik.
Michael zijn ogen worden groot. "Wacht, was je bij Luke? Die fucking bastard!"
Ik rol met mijn ogen. "Oke één, ik zei toch dat ik bij een cafeetje was dus je wist waar ik uit hing, en twee, ik heb zelf aan Luke gevraagd of hij niet zou willen reageren."
Michael lacht. "Dus je was wel bij Luke?"
"Nee! Of, ja eigenlijk wel... Ugh ik ging toevallig naar het café waar Luke werkt. En ik snap niet waarom je zo overbezorgd doet!"
Michael rolt met zijn ogen. "Ik doe niet overbezorgd! Je kunt het alleen niet maken om elke keer weg te rennen voor je problemen!"
"Weg rennen? Gast ik ben er nu toch? En ik rende niet weg, ik wou gewoon even weg hier omdat ik jou opdat moment niet uit kon staan!"
"Dus ging je weg in plaats van dat je het uit ging praten." zegt Michael kalm.
Uit frustratie gooi ik mijn handen in de lucht. "Jij hebt anders ook niet geprobeerd om het uit te praten meneertje - ik doe altijd alles goed en jij niet - !"
"Nee maar ik ren ook niet weg!" Michael draait zich om en loopt bij me vandaan.
Hoe komt hij er bij dat ik 'weg ren'? Dit slaat echt nergens op! "Jij bent anders wel diegene die nu weg loopt! En waarom doe je zo moeilijk?! Je bent zo overbezorgd. Dat we onder één dak wonen betekend nog niet dat je mijn vader bent!"
Michael draait zich weer om en kijkt me woedend aan. Maar veel boeit het me niet. Het enigste waar ik me zorgen om maak zijn de buren. Ik hoop dat ze ons niet kunnen horen.
"Ik moet wel! Als ik je gewoon je gang laat gaan dan... dan--"
"Dan wat?! Dude ik ben net zo oud als jij hoor! En jij bent niets wijzer dan mij! Ik wil niet veel zeggen maar volgens mij ben ik hier de volwassene in huis!"
"Ja, whatever. Ik was gewoon bezorgd! Weet je, ik heb gewoon het gevoel dat ik soms een beetje voor je moet zorgen oke?"
"Waarom? Ik red me prima zonder jou!"
Michael grinnikt spottend."Ja dat hebben we gemerkt op zestien jarige leeftijd."
Ik hap naar lucht. Tranen branden achter mijn oogkassen. "Dat is zo gemeen." zeg ik met een onstabiele stem. Michaels harde uitstraling verzacht een beetje. Hij zucht en houdt zijn handen voor zijn gezicht.
Ik bijt op mijn lip om mijn tranen tegen te houden en storm langs Michael naar mijn kamer.
Hoe kon hij dat zeggen? Hoe kon mijn beste vriend dat zo maar zeggen? Toen mijn ouders elke dag ruzie hadden was ik zo gebroken. De sfeer in huis was niet meer hetzelfde en ik voelde me niet meer thuis. Er werd minder gelachen en minder gepraat. Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Maar gelukkig was Michael er altijd voor me. Hij steunde me en hielp me er door heen.
Maar ik had nooit, echt nooit verwacht dat hij dit zou zeggen.
Ik hoor Michael vloeken aan de andere kant van de witte muren. Een paar minuten later wordt er op mijn deur geklopt.
Ik ga op mijn bed zitten met de handen in mijn haren.
"Alex, mag ik binnen komen." wordt er zacht gevraagd.
Ik schut mijn hoofd ook al weet ik dat hij het niet kan zien. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek en dat maakt me alleen nog maar verdrietiger. Ik wil niet huilen. Ik wil niet huilen en huil ook nooit. Ik bijt nog harder op mijn lip om de tranen in te houden.
De deur wordt zachtjes open gedaan. "Alex?" Michael slikt en komt voorzichtig bij me zitten. Hij zit zo dichtbij dat zijn arm de mijne aanraakt.
"Ik haat je." fluister ik. Ik weet dat deze woorden gelogen zijn. Hij weet dat ze gelogen zijn. Want hij heeft gelijk. Zonder Michael... Ik weet niet eens wat ik zou hebben gedaan. Maar hij hoeft het er niet in te wrijven. En al helemaal niet tijdens een ruzie.
Michael trekt aan mijn schouders zodat ik rechtop zit. Hij pakt mijn polsen en houdt ze stevig vast.
"Ik weet het." Als ik mijn hoofd een beetje bij draai om naar Michaels gezichtsuitdrukking te kijken zie ik een kleine waterige glimlach.
"Waarom zei je dat?" vraag ik.
Michael zucht. "Ik-- ik weet het niet," Michael trekt me naar zich toe. Hij slaat zijn armen om heen en legt zijn kin op mijn hoofd terwijl ik met mijn hoofd op zijn borstkas lig. "Maar wat ik wel weet is dat het nu misschien een goed moment is om het uit te praten."
Ik voel en hoor Michaels hart kloppen. Ik glimlach. "Waarom ben je zo bezorgd?"
Michael zucht. "Ik heb zo mijn redenen. Maar dat vertel ik je nog wel een keer." Zijn stem sterft weg. Wat is er toch met deze jongen aan de hand? Er is iets en hij verteld me niet wat. Hij houdt iets achter en ik haat het. Eerst dat met Ashton, nu dit.
"Maar," gaat Michael verder. "Ik kan je wel vertellen dat ik je echt niet kwijt wil. En dat ik me echt schuldig zou voelen als jou iets overkomt."
Ik duw me zachtjes van Michael af en kijk hem aan. "Ik haat het misschien als je je gedraagt als mijn vader, maar je bent wel echt als een broer voor me."
Heel even flitst er een emotie voorbij. Michael slikt. Het lijkt alsof hij iets weg slikt. Alsof hij een emotie probeert weg te slikken. Michael knikt en trekt me weer terug in een knuffel. "Jij ben ook als een zusje voor me." Ik schrik een beetje van Michaels stem. Zijn stem klinkt gebroken en onstabiel. Ik wil hem vragen wat er aan de hand is, maar dit lijkt me geen goed moment. Ik houd me stil en zo blijven we voor een lange tijd in mijn kamer zitten.
(Nog drie hoofdstukken en dan wordt het verhaal een stuk anders. Bedankt voor het lezen en voor de votes :) xxx)
