3 maanden eerder
"Donder gewoon op man!"
"Je kunt gewoon niet tegen je verlies."
"Niet als je vals speelt nee!"
"Wat? Ik vals--"
Twee hoofden draaien mijn kant op als ik binnen kom.
"Jongens ik hoor jullie in de gang nog schreeuwen." Zucht ik.
"Alex! Alex, je komt net op tijd binnen. Vertel jij Luke even dat ik nooit vals speel."
Ik zucht en kijk naar Luke. "Sorry, maar Michael speelt nooit vals."
Michael, mijn huisgenoot, kijkt Luke aan met een 'ik zei het toch' blik terwijl Luke met zijn ogen rolt.
Het valt soms echt niet altijd mee om met een jongen samen te wonen. Het kan soms zo druk zijn op de momenten dat ik rust nodig heb. Bijvoorbeeld als ik later uit school kom dan Michael. Je komt thuis van een lange dag, een lange dag op school met genoeg drukke mensen, je komt thuis, en het gaat gewoon net zo hard door.
Maar ik ben het gewend. En ik ben Michael dankbaar dat ik bij hem in mocht komen wonen. Michael woonde al een tijdje alleen in dit appartement en toevallig wou ik het huis uit. Daarbij zijn Michael en ik al vrienden sinds de middelbare school. Op 13 jarige leeftijd kwam ik met mijn nieuwe klasgenoot Michael thuis om mijn CD verzameling te bekijken. Er was geen kind dat zich interesseerde in dezelfde muziek als ik deed. Totdat er een blond harige jongen naast me kwam zitten tijdens wiskunde. Ik weet nog goed hoe meisjes achterom keken en begonnen te fluisteren en lachen. Ze vonden Michael een beetje apart. En eerlijk gezegd had hij ook iets aparts. Maar ik wist niet wat daar mis mee was. Het jongetje zei maar niets en keek een beetje stug voor zich uit. Duidelijk geen zin in een gesprek. Of in de uitleg over kwadraten. En elke keer wanneer ik een gesprek probeerde te beginnen kreeg ik een ongeïnteresseerde 'hmm' terug. Totdat ik had laatste uur muziek had. De blonde jongen had net zoals mij het laatste uur muziekles en kwam alweer naast me zitten. Ik vroeg me af waarom hij geen gesprek wou gaan beginnen met mij maar wel elke keer naast me kwam zitten. Dus de nieuwsgierige 13 jarige ik vroeg aan de blonde jongen waarom dat zo was. Ook al wist ik dondersgoed dat hij absoluut niet wou praten.
"Ik zit gewoon graag achterin. En dit was de enigste plek die achterin over was." Was zijn antwoord. Dus een beetje teleurgesteld lette ik op wat de docent allemaal te vertellen had. Want toch was er iets in me dat hoopte dat het om mij ging. Dat hij naast me kwam zitten omdat hij misschien wel vrienden zou willen worden. Maar nee, het ging hem alleen maar om de plek. De eerste 15 minuten waren stil. Bij ons dan. De rest van de klas was enthousiast aan het mee doen met de les. Ik had geen idee waar het over ging. Totdat de leraar iets vroeg waar ik trots mijn hand bij mocht opsteken. "Wie kan er een band opnoemen? Een rockband?" Vroeg de docent. Maar als het eenmaal over mijn favoriete bands ging was ik niet zo van het rustige meisje spelen. Dus stak ik niet mijn hand op maar riep mijn antwoord trots door de klas. "Green Day!" Zei ik glimlachend. Maar ik was niet de enigste die dat antwoord gaf. De ongeïnteresseerde stem van de jongen naast mij klonk tegelijkertijd met mijn vrolijke stem. Hij kent Green Day? Dat is het laatste wat ik zou hebben verwacht van hem. Terwijl de leraar verder ging met de les was ik weer mijn nieuwsgierige zelf en begon vragen te stellen.
"Dus jij luistert ook naar Green Day?" Was mijn eerste vraag. De jongen knikte. Ik bleef maar vragen stellen over wat zijn favoriete liedje was van de band en naar welke bands hij nog meer luisterde. Meestal kreeg ik een stug antwoord terug maar aan het einde van de les kreeg ik hem aan de praat. En zo besloten we om mijn CD's te bekijken en te beluisteren na schooltijd.
En nu, zes jaar later, is er bijna niets verandert. Nog steeds praten we samen over onze favoriete bands. Alleen komen we nu niet naar elkaars huis om onze nieuwste CD's te luisteren maar delen we samen een grote kast waar onze CD's in staan. We zitten nu niet meer bij elkaar op school maar studeren allebei iets anders. En is mijn blond harige vriend niet meer blond maar rood. Michael heeft zijn haar rood geverfd. En niet alleen rood, nee hij heeft bijna alle kleuren al gehad.
Ik ben trots dat ik Michael mijn vriend mag noemen. Ik kan me niet voorstellen hoe alles eruit zou hebben gezien als ik niet door bleef vragen over de bands waar hij naar luistert. Of als onze leraar niet begon over rockbands. Alles had er anders uitgezien. Maar gelukkig is dat nu niet het geval.
~*~
Met mijn voeten over Michael zijn schoot gelegd lig ik op de bank te gamen. Het is al vrij laat en ik begin weg te zakken.
"Zullen we nog een potje doen?" Vraagt Michael terwijl hij alweer heeft gewonnen.
"Nee, ik denk dat ik naar bed ga." Gaap ik.
"Wat ben je toch weer lekker saai." Michael kijkt me half grijnzend aan waardoor ik weet dat hij het niet gemeen bedoelt.
"Dankje wel. Ik hou ook van jou." Grinnik ik.
Mijn benen voelen slap aan wanneer ik opsta en mijn ogen kunnen elk moment dicht vallen.
"Slaap lekker Lex." Roept Michael wanneer ik net mijn slaapkamerdeur dicht wil doen.
"Slaap lekker."
