I'm afraid. (one direction fanfic)

22

 Toen ik thuiskwam zaten papa en mama op de bank. Mama keek me lief aan maar papa keek niet blij. 'Waar kom jij nu nog vandaan?' bromde hij. 'Ik was bij Zayn.' antwoord ik. Mama zucht opgelucht en ik kijk op de klok. Het is al tien uur. 'Wie is die jongen?' vraagt mijn vader. 'Een jongen uit mijn nieuwe klas. Ik ben zaterdag ook bij hem op het feest geweest.'Antwoord ik weer op de vraag van mijn vader. 'Ha zei ik het niet?' Papa wijst naar mama en kijkt dan weer naar mij. 'En?' vraagt hij. 'En wat?' Ik begrijp het niet. 'Niet zo'n wijze mond dame, is die jongen een vriend?' Mompelt mijn vader een beetje nijdig. Ik kan horen aan de manier van zijn praten dat ik moet oppassen wat ik zeg. Hij heeft het vast weer te druk gehad op zijn werk en nu is hij heel moe. Nou zie ik ook nog 2 lege flesjes bier op tafel staan en alcohol en vermoeidheid gaan absoluut niet samen bij papa.  'Ja hij is een hele goede vriend.' en terwijl ik dat zeg laat mijn mobiel weten dat ik een berichtje heb door heel hard te gaan piepen. 'Dat gedonder met die telefoon is nu ook wel een keer afgelopen. Lever maar in daar pas ik wel een weekje op.' Snauwt hij. 'Dat dacht ik niet. Ik heb het zelf betaald en dus is hij van mij!' Schreeuw ik terug. Waarom kan het toch nooit eens normaal gaan in dit huis? Papa en mama zijn altijd weg en als ze een keer thuis zijn is er altijd gezeur. Is het niet over het eten dan wel over mijn mobiel, over school, vrienden of bij wijze van spreken nog over het gras van de buren wat te lang word. Er is werkelijk altijd wel iets. Ik stamp de trap op naar boven met de woorden: 'Het is hier ook altijd zo verschrikkelijk gezellig!' Mijn vader komt onderaan de trap staan er roept me iets achterna maar ik hoor het niet goed. Pas als ik me huilend op mijn bed heb laten vallen dringt het tot me door wat papa zei. Je hebt geen echte vrienden, hij vindt je alleen zielig.

Ik pak mijn telefoon en zie het berichtje van Harry: 'Hoe was het vanmiddag?' Ik denk even na. Vanmiddag was fijn. Nouja, vanaf het park dan. Maar van daarvoor hoeft hij niet te weten. Dat komt ooit misschien nog wel. Ooit. Maar thuis komen was niet leuk. Ik wil het hem vertellen. (M= Marcia H= Harry)

M: Heb je een extra logeer kamer?

H: Uhm.. Ja hoezo?

M: Mag ik daar vannacht slapen?

H: Ja tuurlijk. Maar je geen zorgen ik kom je halen.

M: Okee Ik sta over een kwartier op de hoek van de straat.

H: Okeej tot zo.

Ik pak mijn tas onder mijn bed vandaan en stop daar mijn kleren en tandenborstel in. Dan pak ik al mijn boeken voor school en stop die in een andere tas. Ik kijk op de klok. Het is 5 voor half 11. Ik moet zorgen dat ik mijn spullen ongezien beneden krijg want ik wil niet dat mijn ouders het zien. Ik doe mijn raam open en gooi mijn boeken tas naar beneden zodat ik die straks kan pakken als ik buiten ben. Mijn andere spullen neem ik mee. Ik loop de kamer in en zie dat mijn moeder in de keuken is en mijn vader is nowhere to be seen. Fijn. Ik pak een kladblaadje van de kast en krabbel het volgende erop:

Pap en Mam,

Ik logeer bij een vriend totdat jullie weer normaal tegen elkaar,

en tegen mij kunnen doen.

Het ligt aan jullie hoe lang dit gaat duren.

Ik wou dit al een tijdje maar nooit wist ik bij wie ik terecht kon.

Nu heb ik eindelijk 2 ECHTE vrienden gevonden.

Mensen die wel voor me klaar staan als ik ze nodig heb.

Mensen die wel geïnteresseerd zijn in mijn leven.

Mensen die wel laten zien dat ik belangrijk ben voor hen.

- Marcia-

Ik kijk nog 1 keer achter me en leg het briefje op tafel en loop de deur uit. Ik pak mijn tas uit de tuin, kijk nog één keer achterom en loop naar de hoek van de straat.