I'm afraid. (one direction fanfic)

10

Ik doe 1 oog open en kijk naar iemand die in mijn kamer staat. Als ik beter kijk herken ik de persoon. Ik kan nog net mijn gil in houden. Het is Zayn. Ik grijp het vest dat naast mijn kussen ligt en hou het voor mijn gezicht. Voorzichtig kijk ik over het vest heen en Zayn staat nog steeds met zijn rug naar me toe. Toch kan ik hem herkennen. Hij draait zich om en kijkt me heel boos aan. Zo boos dat ik er bang van word. Hij begint heel zacht te fluisteren. Op een dreigende toon zegt hij: 'Je bent op mijn feest geweest, Ik heb je de kans gegeven en nu steel je mijn vest en je laat niets van je horen?' Hij knijpt zijn ogen samen en kijkt me doordringend aan. Zijn ogen zijn zo donker dat ik zijn pupillen niet kan zien. Maar van de lieve Zayn van gisteravond kan ik niets weervinden. Heel langzaam loopt hij naar me toe en hij blijft recht in mijn ogen kijken. Steeds dichterbij, nog een stap erbij, zo dicht bij dat hij bijna tegen mijn bed aan staat. Hij komt heel dicht bij en buigt naar voren, zijn hoofd doet hij net naast die van mij en fluisterd in mijn oor: 'Je bent gewoon een WAARDELOZE BITCH. Niemand mag jou. Ik snap het wel dat jou vrienden weglopen.' Hij gaat terug met zijn hoofd en kijkt me vuil aan. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen en een trillende lip. 'Nu niet gaan janken want dit is niet de eerste keer dat je dit hoort.' Sist Zayn net hard genoeg om het hoorbaar te zijn voor mij. Hij draait zich nog 1 keer om en loopt met uitgestoken arm naar me toe. Hij grist het vest uit mijn handen en zegt: 'Deze is ook voorgoed verpest maargoed Nu heb ik hem in ieder geval terug.' Hij loopt zonder nog 1 keer om te kijken naar mijn deur en gooit hem achter zich dicht. 'BAM' Ik schiet overeind met een bezweet voorhoofd gil heel hard: 'NEEEEEEE!!!!'

Mijn moeder komt naar boven rennen. 'Wat is er lieverd?' Ik kijk een beetje wazig om me heen en vraag aan mama 'Waar is Zayn?' Mama kijkt me lachend aan en zegt 'Ik denk in zijn bed schat, hoezo?' 'Maar, maar, hij was hier net nog.' Mama gaat naast me zitten en trekt me tegen zich aan. 'Ik denk dat je een nachtmerrie hebt gehad. Er is hier vanmorgen nog niemand geweest.'Ik zucht een keer diep en kijk naar mijn kussen. Het vest ligt er nog steeds. Dan staat mijn moeder op en loopt mijn kamer uit. Ik kruip nog even onder de dekens en steek mijn neus nog een keer is het vest. Wat een wonder. Ik heb er de hele nacht mee geknuffeld en het ruikt nog steeds naar Zayn. Ik klim uit mijn bed loop naar mijn kast. Ik gooi de deur open en kijk erin. Uhmm... dat word een lekkere luie dag vandaag. Ik pluk mijn trainingsbroek uit de kast en een effen zwart shirt met korte mouwen. Ik doe mijn haar in een warrige staart en mijn sloffen aan mijn voeten. Heerlijk. Dan pak ik mijn mobiel en laat het in mijn broekzak vallen. Ik loop naar beneden en plof voor de televisie. Er is helemaal niets leuks op tv. Ik doe mijn sneakers aan en ga even naar buiten en loop een stukje door de stad. Als ik sta te wachten voor het stoplicht komt er een jongen naast me staan. In mijn ooghoeken herken ik de jongen. Het is Jayme (*zeg Jajmie*) uit mijn klas. Hij is de grootste player van de school en zit achter elk meisje aan. Behalve achter mij (gelukkig). Tja ik mag dan wel onzeker zijn maar ik ben niet hopeloos. Hij ziet mij en ik zie zijn mondhoek gewoon optrekken. Arggg. Waarom staat dat stomme stoplicht toch zo lang op rood? Hij doet een stap dichterbij en slaat zijn arm om me heen. Brrr... Ik mep zijn arm van mijn schouder en het stoplicht springt op groen. Ik ren de straat over en ik hoor dat Jayme ook begint te rennen. Ow god waarom ik? Ik spring naar rechts, een klein steegje in. met mijn rug ga ik tegen de muur staan en hoop dat Hij door rent. Jammer, dat idee gaat niet door. Jayme kijkt om de hoek en begint te lachen. 'Waarom ren je nou weg? Je vind mij al zo lang leuk en nou kom ik bij jou en dan ren je weg. Ben je zo bang voor me dan?' Hij komt dichterbij en buigt naar voren. Dit doet me denken aan de situatie met Zayn. Waarom? Ik heb echt geen idee, Zayn was lief, zacht en hield rekening met mij. Jayme is alleen maar bezig met zichzelf en houd helemaal nergens rekening mee. Hij houd zijn hoofd vlak naast die van mij en een koude rilling kruipt over mijn rug. Hij legt zijn handen op mijn schouders en laat ze naar beneden glijden over mijn armen naar mijn handen. Ik heb er nu al spijt van dat ik geen dikke trui aan heb gedaan. Met trillende stem fluister ik: 'Ik moet gaan, ik had een afspraak' Hij Begint vuil te lachen. 'Jij gaat helemaal nergens heen' En zijn hoofd gaat naar mijn nek. brr... weer zo'n koude rilling. Ik moet hier echt weg en wel nu! Dan voel ik een paar lippen in mijn nek. Zijn handen liggen weer op mijn schouders en drukken me ruw tegen de muur. Ik kan geen kant op. Ik word bang. Waarom ging ik ook alweer naar dit steegje? In de hoop dat hij me niet zou zien. Nu is het mijn grootste probleem. Niemand gaat mij zien. Ik begin te huilen. Het volgende wat ik voel zijn niet meer de ruwe lippen in mijn nek maar een vlakke hand op mijn wang. 'Niet zo janken bitch' Ik begin nog harder te huilen. 'I-i-ik kan er niets aan doen' snik ik. 'Je moet gewoon je bek houden dan ben ik weg voor je het weet.' Ik hou me stil en hoop dat iemand mijn gehuil kan horen. Zijn lippen gaan van mijn nek naar mijn wang en hij geeft een aantal kleine kusjes op mijn wang. Ik doe mijn ogen dicht en beeld me in dat het Zayn is in de hoop dat het sneller voorbij is. Dan komt zijn mond ineens wel heel dichtbij en ik doe mijn ogen met een schok weer open. In mijn ooghoeken zie ik dat er iemand voorbij loopt. Voordat ik om hulp kan roepen zijn er twee ruwe lippen op mijn mond. De persoon in mijn ooghoek slaat zijn handen voor zijn gezicht en loopt verder. Dit is genoeg. Ik kom ineens weer bij zinnen en in een reflex komt mijn knie omhoog en recht in zijn kruis. Ik duik aan de kant en ren weg. Ik kijk nog 1 keer achter me en Jayme ligt kermend van de pijn op de grond. Buiten adem van wat ik net heb meegemaakt ren ik naar huis. 

Zayn p.o.v.

(Dit is geschreven vanuit Zayn)

Ik heb de hele dag al niets van Marcia gehoord. Om de 5 minuten kijk ik op mijn telefoon en mijn vader en moeder vragen al de hele tijd wat er is. Ik antwoord dan altijd met: niets hoor. Want ik ga hen echt niet vertellen wie ik ontmoet heb. Haha ze zie me aankomen. Ik heb eigenlijk elke week wel een ander meisje maar Marcia is anders. Zij is lief en bij haar is het fijn om in de buurt te zijn want ze is niet zo'n type die de hele avond over zichzelf gaat lopen praten. Ik ga maar even een eindje lopen. Aan die vragende ouders ga je je na een tijdje ook irriteren. Ik loop over zo'n drukke straat in het centrum van de stad. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken maar het enige wat er in voor komt is Marcia. Als ik bij het stoplicht moet wachten valt het me pas op waar ik helemaal heen ben gelopen. Als ik straks het steegje rechts in ga ben ik zo weer thuis. Ik loop nog een klein stukje en dan hoor ik een zacht geluid. WTF is dat? Ik doe nog een stap richting de steeg en kijk om de hoek. Een jongen die een meisje in haar nek zoent. Pfff. Dat helpt niet echt tegen het missen van Marcia. Wat zou ik haar graag een knuffel geven op dit moment. Wat leek ze breekbaar gisteravond. Wacht WAT!? Ik kijk nog eens naar het stel. Het meisje heeft hetzelfde mooie haar als Marcia. Deze keer kust de jongen het meisje vol op haar mond. Nou ik zeg niet dat ik het beter kan maar dat gaat er behoorlijk ruw aan toe. Ik betrap me erop dat ik aan het staren ben. Dan dringt het tot me door. Het meisje lijkt niet alleen op Marcia, het is Marcia. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en ren er vandoor. Een eindje verder ga ik tegen een muur staan. Wat een trut. Gaat ze eerst een beetje zielig lopen doen van oh ik ben zo onzeker dit en dat. En dan loop ik een eindje en kom ik haar tegen in een steegje met een jongen die haar staat te zoenen. Dan lijkt het net of er iemand voor me komt staan en me recht in de ogen kijkt. Het vreemde is dat er helemaal niemand staat. Ik voel een hand op mijn schouder en een stem zegt tegen me: 'Hoe jij over haar denkt op dit moment klopt niet. Marcia geeft om je en jij om haar dat weet je. Help haar alsjeblieft. Als jij het niet doet, doet niemand het.' Ik kijk om me heen. 'Wie was dat?' Ik krijg geen antwoord. Ik weet heel zeker dat iemand dat tegen me zei maar ik heb geen idee wie. Dan schiet er een gedachte door me heen. Marcia keek helemaal niet blij toen die jongen haar kuste. Ze werd aangerand! Ik ren terug naar het steegje. Het enige wat er nog is is de jongen die op de grond ligt met zijn handen op zijn kruis. 'Ahh dat gaat wel even pijn doen' zeg ik tegen hem. Maar Marcia is nergens meer te zien. Ik weet waar ik heen moet. Ik zet het op een lopen en ren niet richting mijn huis maar naar de plek waar ik haar voor het laatst gesproken heb. Haar voordeur.