I'm afraid. (one direction fanfic)

20

Marcia P.o.v.

Ik liep het park uit. Ik moet kiezen: Luister ik naar mijn hoofd en ga ik naar huis en duik ik in bed? Of ik luister naar mijn hart en ik ren naar de fontein. Ik volg mijn hart en ga naar het plein. Nog 1 kans. Hij krijgt nog 1 kans. Hij mag vertellen waarom ik moest komen. Eigenlijk zie ik het helemaal niet zitten maarja.

Als ik bij de fontein kom zie ik de welbekende donkere haren. Hij zit met gebogen hoofd, Schouders laag en ik zie dat hij zucht. Ik doe nog een stapje dichterbij Geen reactie. Ik kuch een keertje en hij kijkt op. Met waterige ogen kijkt hij me aan. Ik kan het niet aanzien en kijk naar de grond. Ik ga naast hem zitten en zeg niets. Ik voel zijn ogen prikken. Ik hou mijn blik op de grond. 'Bedankt voor het komen' zegt hij dan. 'Geen probleem.' Hij pakt iets wat naast hem ligt en geeft het aan mij. 'Een witte roos.' zegt hij. Ik pak de roos aan en kijk hem aan voor het eerst, wachtend op een uitleg.

Zayn P.o.v.

Ik zie dat ze het vliegtuigje pakt en leest wat er op staat. Ik draai me om en loop naar de fontein. Dit is een speciale plek. Hier zag ik haar voor het eerst. En dat terwijl ik gewoon bij haar op school zat. Alleen in een andere klas. Nu zit ze bij me in de klas en zou het eigenlijk beter moeten gaan maar het gaat alleen maar slechter. Ik hoop echt dat ze komt. Ik ga zitten. Precies op de plek waar zij zat toen ik haar voor het eerst zag.

Na een tijdje wachten is ze er nog niet. Ik krijg een raar gevoel in mijn buik. Wat als ze niet komt? Dan ga ik naar huis. Ik moet haar uitleggen dat ze speciaal voor me is. Of ze het nu wil horen of niet. Maar wat als ze niet komt? Ik voel de tranen prikken in mijn ogen maar ik wil niet toegeven aan mijn angst. Ik ben bang. Bang dat ze me niet meer wil zien. Omdat ze te diep gekwetst is. Mijn ogen zijn gericht op de grond. De roos leg ik naast me neer en het duurt steeds langer. De tijd gaat voorbij en op het moment dat ik het eigenlijk opgeef verlaat een zucht mijn mond. Dan hoor ik een kuchje. Ik kijk op en zie Marcia. Ze kijkt me niet aan. 'Bedankt voor het komen' Zeg ik dan. Jeetje ik zit hier bijna te huilen in het zicht van het meisje van mijn dromen en het enige wat ik kan zeggen is bedankt voor. 'Geen probleem' Onderbreekt ze mijn gedachten. Ondertussen is ze naast me gaan zitten. Ik pak de roos die naast me ligt en geef hem aan haar. 'Het is een witte roos.' zeg ik. Ze pakt het aan en kijk me recht in mijn ogen aan. Nu wacht ze op de uitleg.

'Ik was op zoek naar het perfecte cadeau voor je, want ik wil dat je me geloofd als ik zeg dat ik om je geef maar ik kon het niet vinden. Ik wist dat je van bloemen houdt omdat het op je boekenkaft en je hemdjes staat maar toen ik in de bloemenwinkel kwam kon ik nog steeds niet het goede vinden. Toen kwam er een man vanuit het niets en gaf me deze roos. Hij vertelde zonder dat ik hem iets had verteld dat dit het goede cadeau zou zijn. Want wit staat voor een nieuwe start en de roos is wat ik voor je voel Marcia. Ik geef om je' Geen moment keek ze me aan. Helemaal niet.

Toen tilde ze haar hoofd op en keek me aan met betraande ogen en sloeg haar armen om me heen. Dat zag ik niet aankomen. Voorzichtig legde ik mijn handen op haar rug en knuffelde terug. Ze liet los en keek me diep in mijn ogen, wachtte even alsof ze even nadacht, en zei toen: 'Dankje'