I'm afraid. (one direction fanfic)

2

Ik zat op mijn kamer en werd geroepen door mijn moeder. Ze riep: 'Marcia kom nu eens achter je computer vandaan, ga wat doen met je leven. Bel Joni en ga even shoppen ofzo!' Dus ik ging naar beneden en pakte de telefoon. 06...... de rest volgde en ik kreeg joni's voicemail aan de lijn. Die is dus iets heel belangrijks aan het doen want ze heeft nooit haar telefoon uit staan. Mijn moeder kijkt me vragend aan en ik trek mij jas aan. 'Ik ontmoet haar in de stad mam.' lieg ik. Ze knikt en draait zich om.

Ik loop naar het centrum. Mijn huis staat er dichtbij dus dat is een korte wandeling. Ik ga zitten op het grote standbeeld midden op het piccadilli circus. Ik bedenk me en ga naar de starbucks voor een ijskoffie. Ik wil naar binnen lopen als ik daar achterin Joni en Patrica zie zitten. Ik loop voorzichtig naar binnen want Patricia is een echte heks en ze mag mij niet. Dat laat ze ook maar al te goed merken. Ik ging om het hoekje zitten en ik weet dat het niet hoort maar ik luisterde naar wat ze zeiden. Joni begon te lachen en zei toen het ergste wat ik kon horen. 'Die domme baby Marcia heeft me net gebeld. Waarschijnlijk om weer eens af te spreken. Maar weet je? Ik hoef haar niet meer. Ze loopt altijd alleen maar te zeuren en te doen en ik ben dat zat.' Patricia begon te lachen en zei: 'HAHA ik ben het helemaal met je eens maar ben blij dat jij er nu ook achter bent. Jij bent veel te goed voor dat domme blonde wicht. HAHA die baby heeft nog niet eens gezoent' De tranen schoten in mijn ogen. Ben ik echt zo verschrikkelijk als Joni zegt? Van Patricia ben ik dit wel gewent maar van Joni had ik dit echt niet aan zien komen. Zij stond altijd voor mij klaar. Zij is de enige bij wie ik terecht kan. O nee wacht waar ik terecht kon. Ik ren de starbucks uit en het maakt me deze keer niet uit wat anderen van mij denken. Ik ga buiten op de fontijn zitten huilen. Ik kan dit niet alleen. Mijn moeder zegt dat iedereen die vervelende opmerkingen maakt het niet zo bedoelt en met mijn vader praat ik hier niet over. Gewoon omdat hij me niet begrijpt. Nu is ook mijn 'vertrouwenspersoon' weg. Ik heb mijn ogen dicht en huil al mijn verdriet van de afgelopen tijd eruit. Dan ineens moet ik denken aan het tegeltje wat bij ons in de kamer hangt: Huilen betekend niet dat je zwak bent maar dat je te lang sterk bent geweest. Ik huil en huil totdat ik niet meer tranen over heb en het lichte snikken zijn. Dan valt er een schaduw over me heen en ik doe mijn ogen open. Omdat ik tegen de zon in kijk kan ik niet zien wie of wat het is maar volgens mij is het een jongen.

Hij kijkt naar mij. Ah heel fijn. Ik zie er niet uit en zit hier te huilen en net nu moet er iemand aan mij de weg vragen. Hij zegt niets en vraagt niets. Hij gaat naast me zitten en mijn gezicht is weer in de zon. Ik zeg ook niets want ik heb geen zin om te praten tegen iemand die ik niet ken. Niet nu. Ik schrik heel erg als er een hand op mijn schouder land. 'Je hoeft niet te praten maar ik hoop dat je het niet erg vind wat ik nu doe. Zo wel dan geef je een klap op mijn wang en loop je weg.' Van het volgende wat er gebeurt had ik niet kunnen zeggen dat het ging gebeuren vandaag. Hij sloeg zijn armen om me heen en gaf me een knuffel. Ik kroop in elkaar, maakte mezelf klein, stopte met huilen en schrok heel erg. Waarschijnlijk voelde hij dat ik verstijfde en liet me los. Ik keek hem aan en zag nu pas echt hoe knap hij was. Hij had hele donkerbruine ogen en bijna zwart haar dat een beetje omhoog stond. Hij keek mij aan met zijn vriendelijke ogen en zijn voorzichtige lach. Ik vraag me af waarom ik hier zo zit en sta op. Ik begin weer te huilen en ren weg. Nog voor ik de hoek om ben word ik tegengehouden door een grote hand die weer op mijn schouder valt. Die hand draait mij om en drukt me tegen een warm lichaam aan. Een lieve stem fluisterd in mijn oor: 'Ik laat je pas gaan als je mij vertelt waarom je zo verdrietig bent en straks gebeuren er nog ongelukken doordat je zomaar de straat op rent.' Ik zucht en geef me over. Het voelt zo fijn, een knuffel van iemand die niet je vader of moeder is.