Şeytan da ağlar

-5-

 Dıt, dıt, dıt... Alarmın tiz sesi ile güne merhaba dedim. Bir taraftan elimle alarmı kapatmaya çalışırken elimle gözlerimi ovuşturdum. Kendime biraz da olsa geldikten sonra Jane'in yatakta olmadığını farkettim. Herhalde bebekle ilgilenmek için yan odaya inmişti. Bende yataktan doğruldum. Bir süre öylesine durduktan sonra kendimde ayağa kalkacak gücü buldum. Acıyan gözlerimi ovuşturarak aşağı indim. Bill'in kapısı açıktı ve içeride Jane, Bill'in başında oturmuş, başını okşuyordu. Bende onların yanına gittim. Beni görünce şaşırmadı. ''Ateşi var.'' dedi üzgün bakışlarla. Bill'in başında ıslak bir bez vardı. Onu kaldırıp elimle ateşini ölçtüm. Yanıyordu. Jane'e evde kalıp bebeğe bakmasını söyledim. Bende üzerime birşeyler giyip Bill'i hazırladım. Onu kucağıma alıp arabanın ön koltuğuna bindirdim. Hiç bu kadar kötü olmamıştı. Suratı solmuş, göz torbaları belirginleşmişti. Arada bir kendinden geçiyor, hiçbir şeye tepki vermiyordu. O bana boş gözlerle bana bakıyordu.Bense de bir taraftan arabayı sürmeye çalışırken bir taraftan da elimle ateşini ölçüyordum. Onun adına telaşlanmıştım. Dün eve geldiğimde bu kadar kötü değildi; acaba gece gördüğüm olaydan mı etkilenmişti? Kafamdaki soruları bir köşeye bırakmalıydım. Önce hastaneye yetişmeliydim.

-_+*+_-

 Acile geldiğimizde onu kucağıma alıp içeri daldım. Artık tamamen bayılmıştı. Onu doktorların eline teslim ettim. Şu ana kadar kendimi hiç bu kadar ne yapacağını bilemez halde bulmamıştım. Şu an ne için çalışıyorsam, ne için yaşıyorsam elimden kayıp gidiyordu. Ona birkaç ilaç içirip serum taktılar. Sanırım birkaç gün burada kalacaktı. Doktor bana geldiğinde havale geçirdiğini, kan şekerinin de çok düşük olduğunu söyledi. Tanrıya şükür onu zamanında yetiştirmiştik. Üzerimden büyük bir yük kalktığını hissetmiştim. Rahatlamıştım. Rahatlamıştım; ama aklım karışıktı. Karıma hastaneye gelmesini söyledim. Sonra aklıma ceketimin cebindeki burkulmuş kart geldi.. Hemen Jake'i aradım, biriyle konuşmam lazımdı.