A/N:Uy! First singit ko to XD Hahaha anyways, Michelle's part to. Tatapusin ko muna panandalian tong lovestory niya dahil di naman siya ang bida XD Haha pasensya kung madrama. Gege! Mwa :*
Michelle's POV
*ding.dong*
"Oh wait may tao."
Sabi ko atsaka tumayo para buksan yung pinto.
But, di ko inaasahan yung taong dumating.
"Mich.."
Si Stephen..
"A-anong ginagawa mo dito?" yun lang yung nasabi ko sakanya.
"Pinuntahan kita sa school niyo, absent ka pala. Bakit hindi ka pumasok?"
Pinuntahan niya ko?
Para saan pa?
"Masama kasi pakiramdam ko. Ano bang sadya mo dito?"
Hindi ko alam kung ikakatuwa ko ba na pinuntahan niya ko or mas lalo kong ikakaiyak.
"Ay Si Stephen pala. Bat di mo muna siya papasukin? Mukhang kailangan niyong magusap. Sige sa taas lang ako."
Sabi ni Yanna at umalis agad.
"Pasok ka muna."
Pumasok naman siya.
Pagkasarado ko ng pinto, nagulat nalang ako ng bigla siyang yumakap sakin from my back.
"Please Michelle, ayusin natin to. Sana bigyan mo pa ko ng pagkakataon na bawiin yung mga sinabe ko kagabi. Please."
Hindi ko na napigilan yung luha ko.
At di ko na rin napigilan ang sarili ko na yakapin siya.
I'm gonna miss this.
"I really love you Mich. I really do. Pananagutan ko yung bata. Basta tayo pa rin, ikaw parin mapapangasawa ko."
Mas napapahagulgol ako.
Hinigpitan ko yung yakap ko sakanya for the last time.
I have to let him go.
"Mahal na mahal kita Stephen. Ikaw lang yung minahal ko ng sobra sobra. Nasaktan ako sa ginawa mo. Gusto ko na tanggapin ka ulit pero hindi ko hahayaan na lumaking walang tatay yung bata."
Kumalas na ko sa yakap niya bago ko sabihin yun
"No, I can be there anytime he wants. Di mo ko kailangan iwan."
"No Stephen. Gusto mo bang matulad sayo yung magiging anak mo? He needs a father. You have to be with him, you have to be with them. Pwede na kayo bumuo ng pamilya."
Ako nasasaktan sa mga sinasabe ako.
Ang sakit para sakin pero kailangan at eto ang dapat.
"You'll letting me go?"
Huminga muna ko ng malalim.
"Yes Stephen. Your free."
Humigpit yung hawak niya sa braso ko at bigla niya kong niyakap.
Lalong tumutulo yung luha ko.
Bitawan mo na ko Stephen, baka di na kita pakawalan.
"For the last time. Wala na kasi akong mayayakap. Wala na kong ikikiss. Wala na kong aasarin pag pagod ako. Wala na kong lalambingin. Wala na kong pagsisilbihan. Wala na kong matatawag na panget kahit sobrang ganda. Wala na kong tatawaging dak, mahal at baby. Wala na kong sasabihan ng iloveyou, mahal na mahal kita. Wala na kong Michelle na magmamahal sakin."
Mas lalo akong napaiyak sa mga sinabi niya.
Tama ba ginawa ko?
"Michelle, kahit anong mangyari, mahal na mahal pa rin kita. I'll respect your decision. Thanks for the memories. I will miss you."
Humigpit yung yakap niya.
Napayakap na din ako sakanya.
"Thankyou din sa lahat Stephen. This is the last time siguro na magkikita tayo."
Kumalas na ko sakanya at nagulat ako ng makita ko din na may tumulong luha sa mata niya.
"Ah I should be going. Goodbye Michelle."
He said and flashed a sad smile.
And umalis na siya..
Wala na, wala na siya.
Wala na yung Stephen ko.
Ang sakit sakit!
Napaupo ako at napahagulgol sa iyak.
Di ko matanggap na nangyari samin to.
Parang kailan lang okay pa kami masaya pa kami.
Bakit biglang nagkaganto?
"Mich? Mich bat ka nandyan?!"
Dali-dali akong pinuntahan ni Yanna at niyakap.
"Shhh.. Mich tahan na."
"Yanna wala na, wala na."
Eto lang talaga siguro ang nakatadhana samin.
I have to accept it and move on.
-End of Chapter 11-
BINABASA MO ANG
Past VS. Present
RandomSabi nila Past is Past. Eh bakit pa nga ba natin inaaral ang history kung dapat nang ibaon sa limot ang ating mga past? Masaya na ako sa buhay ko ngayon, sa kasalukyan, sa present ko. It is much better than the past. But what will happen if the guy...
