Child of Death - SURVIVE

1. Waarom hebben auto's geen ogen?

Mijn eerste gedachte toen de auto me raakte was:

Ja, daar staat niets. Ik dacht namelijk helemaal niets. Ik dacht niet logisch, want dan had ik 'Au.' gedacht. Ik dacht ook niet iets romantisch, zoals 'Ik hou van je, ...' (Dat laatste zou niet mogelijk kunnen zijn, aangezien ik geen grote liefde heb.) Ik dacht niets. Helemaal niets. Leegte. Ik was verstard van de schok. Ik heb weleens gehoord dat je kunt sterven van de schok. Nou, ik leef nog, dus dat deed ik niet. Ik kan me ook niet meer herinneren dat ik pijn had, iets wat best raar is als je overreden word. 

Ik dacht dan misschien niets in het moment dat ik aangereden werd, maar nu zit mijn hoofd te ontploffen van de gedachtes. Toen ik net wakker werd en me alles weer herinnerde was mijn eerste gedachte: Waarom hebben auto's geen ogen? 

Ik heb er nog steeds geen antwoord op.

Maar al snel kwamen andere gedachtes in me op. Ik vroeg me af hoe het met mijn ouders ging, waar ze waren. Ik was geschrokken, het gebeurd niet dagelijks dat je wordt aangereden. Maar ik voelde me vooral woedend. Ik was net ontslagen uit het ziekenhuis, na twee jaar. Ik was eindelijk genezen van een ernstige voedselvergiftiging, (Die genezing was een wonder, de meeste mensen overleefden het niet.) en dan lig ik weer in een ziekenhuis.

Over overleven gesproken: Dat doe ik al mijn hele leven. Iedereen wel, maar ik heb wel heel wat meegemaakt. Laten we beginnen bij het begin.

Ik kan me dit verhaal niet meer herinneren (logisch, ik was vier en ik sliep), maar mijn ouders hebben het me vaak genoeg verteld. Ik was vier, en ik leed aan slaapwandelen. De eerste paar maanden was het niet echt ernstig, (het gevaarlijkste wat ik had gedaan was met mijn neus tegen de deur van mijn kamer aanlopen.) maar die avond was het anders. Mijn ouders waren vergeten mijn deur dicht te doen, en dus liep ik verder, de gang op. Toen klom ik het twee meter hoge raam (Even ter duidelijkheid: Ik was misschien net één meter tien) op en klom op het dak. Ik liep de hele weg naar de rand toe, en ik was er vanaf gevallen als we niet een balustrade zouden hebben. Die was niet bepaald sterk, maar er zat prikkeldraad op tegen inbrekers. Door de stekels werd ik wakker en begon te gillen. Mijn ouders werden wakker en binnen no time lag ik bij hen in bed. De volgende dag gingen we naar een arts die me dan medicijnen tegen slaapwandelen gaf. 

Twee jaar later, toen ik zes was, ging ik met mijn ouders en mijn pasgeboren zusje op vakantie. We gingen naar een klooster, met een prachtige kloostertuin. Ik herinner me nog vaag dat er een man was die me een boom liet zien en zei dat de bladeren heel goed smaakten. Maar mijn ouders zeggen dat het onzin is, want volgens hen waren wij de enige in de tuin. In ieder geval, ik at een stukje van de bladeren. Wat ik niet wist, was dat het een levensboom was. Een heel toepasselijke naam, aangezien de boom dodelijk giftig is. Verbazingwekkend was dat ik het overleefde. 

Toen ik acht was was ik getuige van een terroristische aanslag. Voor mijn gevoel zaten de terroristen alleen achter mij aan, hoewel ik er zonder grote schade vanaf kwam. En waarschijnlijk had iedereen dat gevoel. 

Ik was tien toen ik aan een ernstige voedselvergiftiging leed. Zoals ik al zei, de meeste mensen overleven die soort niet, maar ik ben een bijzonder geval. En ook dat klopt niet. Ik ben gewoon Elys Orcus, 12 jaar, een meter zestig met een bleke huid, zwart haar en groene ogen. Ik breng iedereen aan het lachen, maar vanbinnen sterf ik langzaam af. 

Stop. Niet zo dramatisch.

Het dramatische heb ik waarschijnlijk van mijn moeder geërfd, die nu hysterisch huilend naast mijn bed zat. Ze hield mijn goede hand - Heb ik al verteld dat mijn linkerhand gemold werd tijdens het ongeluk? De pink en de ringvinger zijn eraf. Naja, ik ben toch rechtshandig en ik wil toch nooit trouwen. Geen groot verlies.

"Waarom moet jij zo veel leiden, Elysion?" Snikte mijn moeder. Ze was de enige die me met mijn volle naam noemde. Elysion. Niet dat ik het een lelijke naam vind, maar waarom zo extraordinair? Was Elys niet genoeg geweest? Nee dus. "Wat heb je ooit gedaan?"

"Hmmm, misschien had ik me uit gevaarlijke situaties moeten houden." Zei ik droog. Vreemd genoeg raakte het me niet erg dat ik weer in het ziekenhuis lag. Ik was gewend geraakt aan de witte muren van het ziekenhuis, het voelde bijna vertrouwd. 

Maar ik wou toch liever naar huis.

Alweer is haar leven me ontglipt. Ik heb dan wel een ander leven voor het hare gekregen, het leven van die idioot die haar liet leven. Hoe moeilijk kan het zijn? Rij met je auto tegen dat kind aan tot je de botten hoort kraken. Maar nee, het enige wat er kraakte waren haar vingerkootjes. Wie heeft er nou vingerkootjes nodig?

Maar ik moet geduldig zijn. Niet lang meer, en dan zal mijn geheime wapen klaar staan. Dan is ze eindelijk van mij.

-------------------------------

Hey!

Het eerste hoofdstuk! Ik vind het (persoonlijk) best leuk! Zijn er mensen die al ideeën hebben? Tip: Haar naam heeft met Latijn te maken :) 

xx ~ Fauna