Child of Death - SURVIVE

27. Ik ben een geweldige, naïeve en gekke zus. Toppie.

Het had indruk op me moeten maken dat het mijn eerste kus was. Dat mijn eerste kus met mijn broer was. Dat die broer totaal niet reageerde. Maar het enige wat ik wist was dat ik hier al zo lang naar gesnakt had.

Na wat een eeuwigheid leek, maar ook veel te kort was, maakte Ravel zich van me los. Hij legde zijn handen op mijn schouders en maakte een beetje afstand tussen ons.

"Elys." Zei hij, en ik ontweek zijn blik. Mijn hoofd was roder dan een tomaat en door zijn vlam – die hij op de een of andere manier tijden de omhelzing en de kus leek te kunnen houden – zag hij het ook nog. Help! Ik had mijn broer gekust! Awkward!!!

"Elys." Zei hij nogmaals, toen ik niet reageerde.

Met tegenzin keek ik naar hem. "Ja." Mompelde ik beschaamd. Wat was ik een hopeloos wezen! Ik was net begonnen er aan te wennen dat hij mijn broer was, en dan kuste ik hem! Ik gaf mezelf een mentale klap voor mijn hoofd.

"Elys. Ik hou van je. Dat weet je. Je bent simpelweg de enige waarvan ik hou. Maar je bent mijn zus, en precies zo voel je voor me. Mijn geweldige, naïeve, gekke zus, die ik nooit kwijt wil. Maar niet meer. Dat snap je, toch?"

Ik knikte snel. "Ik weet niet wat me bezielde, echt waar!"

Ravel kreeg een ondeugende grijns op zijn gezicht. "Ik snap het wel. Ik ben ook zó geweldig!" Hij grijnsde en drukte me tegen zijn borst. "Nu moeten we wel echt opschieten." Fluisterde hij in mijn haar.

Verstard stond ik in zijn omhelzing. Ik had verwacht dat hij niet meer met me zou praten, of me geschrokken aan zou kijken. Maar nee, hij legde me uit dat hij niet die gevoelens voor me had, maar wel veel om me gaf, om me vervolgens in een omhelzing te trekken. 

Hij liet me weer los en begon toen verder te lopen. Verbouwereerd strompelde ik achter hem aan. Zijn vlam scheen steeds helderder terwijl we door de gang liepen. Ik keek naar de tekeningen die de schijn op de muur tekende. Het leek wel alsof er een film afgespeeld werd. Ik verbeelde me dat ik een jonge vrouw zag, met een jonge man, die haar vasthield. Maar de vlammen bleven dansen, waardoor het beeld steeds verwaaide en veranderde.

Ravel bleef zo plotseling staan dat ik tegen hem aanbotste. Hij legde zijn hand – weer – op de muur. Deze keer kwam de felle lichtschijn meteen en binnen een halve minuut waren we al de poort door. 

We kwamen in een grote grot, die belicht werd door allemaal blauwe lichten in alle hoeken. Er hingen klimplanten van het plafond, dat minimaal twee meter boven ons hoofd hing. De hele grot baadde in een mysterieus licht, wat niet van de lichtjes afkwam. Ik liep naar een van de lichtjes in de hoek toe en keek verbaast naar wat ik daar vond. 

De lichtjes waren levende wezens. Het waren een soort blauwe elfjes, die allemaal lagen te slapen. Ze hadden prachtig, lang haar in verschillende kleuren, van rood tot groen. In hun haar zaten kleine pareltjes, die ook over hun licht blauwe jurkjes heen zaten. Toen ik een vinger uitstak om ze aan te raken, pakte Ravel mijn hand.

"Pas op, straks maak je ze nog wakker. En dan dooft hun licht." Zei hij zacht.

Ik knikte en maakte mijn hand los. Ik ging verder met het verkennen van de grot, terwijl Ravel de spullen uitpakte.

"Hoe kan het zijn dat dit geen toeristische attractie is?" Dacht ik hardop.

"Alleen kinderen van De Dood of Het Leven kunnen deze grot vinden, en openen." Antwoordde Ravel. Ik draaide me naar hem om.

"Kinderen van Het Leven?" Vroeg ik, maar toen viel mijn blik op de spullen die hij had uitgepakt. De aardewerken pot met de vermalen rots erin, de veer van de flamingo en de plantjes. Maar ook een glanzende, zilveren dolk.

"Ja, die zijn er ook, hoewel ik er nog nooit eentje ontmoet heb. Volgens mij zijn er deze eeuw geen. En, De Dood en Het Leven hebben geen goede band. Ik heb Het Leven nooit ontmoet." Hij praatte verder, maar ik luisterde niet meer. Ik staarde alleen op de dolk en voelde een ijzeren klem om mijn hart sluiten.

"Ga je –" Ik slikte. "Ga je het zo doen?" Ik knikte naar de dolk. 

Ravel keek op uit zijn verhaal en volgde mijn blik. Hij beet even op zijn lip en haalde toen adem. Het was de eerste keer dat hij onzeker leek te zijn over zijn plan. Toen knikte hij. "Ja, zo ga ik het doen. Maar ik wil niet dat je er bij bent. Ik heb een elfje, dat gaat je meteen halen zodra het gebeurt is. En dan ligt het aan jou." 

Hij keek me ernstig aan. Ik slikte en voelde een enorme last op mijn schouders vallen. "Hoe?" Vroeg ik voorzichtig.

Ravel stond op en pakte mijn hand. Hij trok me mee naar de ingrediënten. Hij wees op het aardewerken potje. "Die gebruik je om een figuur op mijn hoofd te tekenen. Rondjes om mijn ogen," Hij deed het voor bij zichzelf. "Twee rondjes aan de zijden van de neus," Hij liet het weer zien. "En twee in het losse gedeelte van mijn wang." Hij drukte op de plek waar je geen bot onder je wang hebt. Ik knikte. 

"Dan leg je de veer op mijn borst, bij bij hart, daar waar..." Hij slikte even en sloot zijn ogen. "Daar waar de dolk zit." 

Ik knikte weer, nu wat moeilijker. 

"Het shirt is al uit, dus dat gaat je geen tijd kosten. Daarna moet je de planten vermalen en een cirkel om mijn wond tekenen."

"Kan ik het niet –" Begon ik, maar hij onderbrak me.

"Nee, je kunt het niet eerder vermalen. Je moet het er vers op doen, anders werkt het niet."

"Oké. En dan?" Vroeg ik, bang voor wat er moest komen.

Ravel glimlachte een beetje. "Dan komt het leuke gedeelte. Dan moet je een kus op mijn voorhoofd geven."

Ik haalde een wenkbrauw op. "Serieus? Lijkt me niet bepaald eng." 

Ravel lachte zacht, zodat de elfjes niet wakker werden. "Eigenlijk hoeft het niet, maar ik zou het graag hebben als je het doet. Een geleide naar mijn nieuwe leven, begrijp je?" 

Ik knikte langzaam en haalde dan diep adem. 

"Vergeet de tijd niet. Elke seconde telt. Laat je niet afleiden door mijn lichaam. Stel je maar gewoon voor dat het een pop is. Wel een knappe pop." Hij knipoogde. Ik kreeg het gevoel dat hij mijn crush voor gek stelde. Maar ik negeerde het. Er waren belangrijkere dingen te doen.

"Elke seconde telt." Fluisterde ik. Ravel knikte.

Ik omhelsde hem nog een keer, begroef mijn hoofd in zijn schouder, terwijl hij zich dicht tegen me aan drukte. Ik voelde hoe onze hartslagen tegelijkertijd gingen, en onze ademhaling tot één werd. Ik verdrong de tranen toen ik me van hem los maakte en we elkaar nog een keer goed aankeken. Ik sloeg zijn gezicht in me op. Zijn warrige haar, zijn lichte ogen, zijn donkere wenkbrauwen, zijn kleine moedervlek naast zijn neus, zijn lippen, de vorm van zijn hoofd, zijn sterke schouders. 

"Ik hou van je, broertje." Fluisterde ik voordat ik me omdraaide.

"Ik ook van jou, zusje." Hoorde ik Ravel achter me zeggen, maar ik draaide me niet meer om, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik veegde ze weg met de rug van mijn hand, terwijl ik Ravels blik in mijn rug voelde brengen.

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

Ik ben nu serieus half aan het huilen. Ik heb alle tijd, dus het volgende hoofdstuk gaat er ook zo aankomen. Dan ga ik huilen, joh. Ik zet alvast droevige muziek aan om in stemming te komen :(

Vaarwel, Ravel.

xx - Fauna