Child of Death - SURVIVE

23. Ik word omvergeblazen.

Nadat Ravel ons plan B had uitgelegd gingen we op weg. Met de al inpakte tassen begonnen we te lopen naar het zuiden. Ravel liep voorop, gevolgd door Jason en Ronja. Ik en Felix vormden het slot. We liepen in stilte door het bos, tot het bijna ondoordringbaar werd. De stoet bleef staan en Ravel draaide zich naar ons om. 

"Hierachter vinden we het tweede ingrediënt." Zei hij. Hij had een zwart vest aan, net zo als ik. Aan zijn schouder hing een tas met daarin de vermaalde steen. Zijn haar hing warrig in zijn gezicht.

"En dat is?" Jasons stem was zijn vrolijke dans kwijtgeraakt. Zijn gezicht was gevoelloos, maar in zijn ogen zag ik de pijn. Ik had Ace niet goed gekend, maar ik was diep geschokt door haar lot. Ik kon me nauwelijks voorstellen hoe het moest zijn voor hen om dit door te maken.

"De veren van een flamingo."

Ik fronste. "De veren van een flamingo?"

"Dat zei ik, inderdaad." Zei Ravel terwijl hij zich omdraaide naar de muur van bomen en struiken voor ons. "Help eens mee." Beval hij ons en hij begon de bladeren en takken af te breken. Twijfelend zette ik een stap naar hem toe en begon ik mijn broer te helpen met het maken van een doorgang. De rest hielp ons tot we eindelijk een doorgang gemaakt had die groot genoeg was om er door heen te gaan.

Het eerste wat me opviel was de wind. Hij blies me letterlijk omver. Ravel en Felix moesten me allebei tegen houden, anders was ik achterover gevallen. 

"Winderig." Merkte ik op toen ik weer overeind stond. Ik stapte achteruit toen Ravel voor me stapte om door de opening te klimmen. De wind liet zijn haar plat tegen zijn hoofd liggen. Ik onderdrukte een grijns. Het zag er belachelijk uit. 

Ik volgde Ravel met de anderen en toen stonden we op een open vlakte. Er was één groot meer in de verte. Langzaam liepen we er heen, maar het was bijna onmogelijk met de wind tegen ons aan. Het zand werd opgeblazen en sloeg hard in ons gezicht. Ik had het gevoel dat er duizenden naalden in geprikt werden. 

"Gaat het?" schreeuwde Ravel naar mij. Hij liep naast me, maar door de wind kon ik hem zelfs nu nauwelijks horen. Ik wou antwoorden, maar ik werd omvergeblazen door de wind. 

Autsch.

Ik probeerde overeind te komen, maar kreeg nog een lichaam tegen me aan geslagen.

Dubbel autsch.

Dit kwam me bekend voor...

Ravel hielp mij en Felix overeind ging voor me lopen, zodat de wind werd afgeschermd. Verbaasd door dit beschermende gebaar liep ik verder. We kamen nog steeds langzaam vooraan, toen ik opeens iets bedacht.

"HALLO!" schreeuwde ik keihard. Iedereen hoorde me en draaide zich om. Ik wenkte ze naar me toe. Toen ze zo dichtbij waren dat ik normaal kon praten (oké, het was eerder roepen) legde ik hun mijn idee uit. Iedereen knikte enthousiast.

"Ik loop wel vooraan." Bood Ravel aan. 

"Dan loop ik achter je." Zei ik. 

"En ik achter jou." Zei Felix. Ik keek hem aan en kreeg het warm om het hart, ondanks de ijzige kou. Felix gaf nooit toe dat hij iets om iemand gaf.

"Nee." Zei Jason. Felix en ik keken hem verbaast aan. "Ik wil dat jij achteraan loopt, Felix. Je bent de jongste, je hebt de meeste bescherming nodig. Ik wil je niet aan de kou uitzetten."

Felix keek hem boos aan en ik herinnerde me aan het gesprek dat ze hadden een paar dagen geleden. 

"Ik kan doen en laten wat ik wil, Jason. Je bent mijn broer niet." Met die woorden ging hij achter me staan. Ik keek Jason verontschuldigend aan. Jason keek verloren naar de jongste van ons. Ik wou nog iets zeggen, maar Ravel begon al te lopen. In een rijtje liepen we naar voren.

Na een tijdje lopen leunde ik mijn hoofd tegen Ravels rug. "Broertje?" Zei ik zacht. 

Ik voelde Ravel vermoeid grinniken. "Ja, zusje?" 

"Ik ga je aflossen. Je loopt al zo lang." 

Ik wist dat Ravel niet graag toegaf dat hij niet meer door kon, maar tot mijn verbazing gaf hij toe. 

"Oké, maar niet te lang, goed?" Zei hij en gaf me een klopje op de schouder. Toen liep hij naar het einde van de rij. 

Zo wisselend van plaats liepen we verder tot we aankwamen bij het meer. Ik kon in het riet kleine figuren uitmaken. "Zijn dat Flamingo's?" Vroeg ik aan Ravel.

"Ja. En wij hebben een van hun veren nodig." Zuchtte Ravel terwijl hij zijn jas uittrok. "Ehh... Ravel?" Vroeg ik onzeker terwijl hij ook zijn vest uittrok.

"Ja, zusje?" Zei Ravel relaxt toen hij ook zijn T-shirt over zijn hoofd trok. Ik keek hem raar aan. Intussen hadden de anderen ook gemerkt wat er aan de hand was. 

"Ravel!" Zei Jason met een raar stemmetje. Het klonk tussen geschrokken en geamuseerd in. "Je gaat toch niet nu zwemmen!" 

"Eigenlijk was ik dat wel van plan. Op de een of andere manier moeten we toch die veren te pakken krijgen?"

Ik schudde wild mijn hoofd toen hij zijn gulp open deed. Ik draaide snel om en hield Felix' ogen dicht. Jason begon te lachen. "Het is je broer maar, hoor!" Zei hij. Ik zag al helemaal voor me hoe hij zat te grijnzen.

Felix haalde mijn handen van zijn ogen, en tot mijn verbazing zag ik een begin van een glimlach op zijn gezicht verschijnen.

"Weet je, het is een meisje. Die willen aan de ene kant de hele tijd jongens zonder hemd zien, maar als ze er dan een zien gaan ze gillend wegrennen." Zei Jason.

Ronja begon luidkeels te lachen. "Beschrijf je daar niet iemand?" 

Jason glimlachte haar ondeugend toe. 

Ravel liep in onderbroek het water in en ik sloeg een hand voor mijn ogen. Zuchtend schudde ik mijn hoofd. "sukkel." Mompelde ik.

"Wel een knappe sukkel." Fluisterde Ronja in mijn oor.

"Ronja!" Riep ik verontwaardigd. Toen wat zachter: "Je hebt een vriendje! En... Het is mijn broer."

Ronja wiebelde met haar wenkbrauwen.

Ik zuchtte en keek toe hoe Ravel, nu tot zijn navel in het water, naar een flamingo toe waadde. Toen hij op twee meter afstand was, had de vogel hem door. Hij tilde zijn kop op en spreidde zijn vleugels, maar voordat hij iets kon doen knipte Ravel met zijn vingers en bevroor de vogel.

Met open mond keek ik toe hoe Ravel naar de vogel toe kroop. De vogel bewoog geen teen – oké, ze hebben geen tenen, maar je hebt het idee. Ravel plukte drie veren, waadde weer uit het water en knipte weer met zijn vingers.

De flamingo spreidde zijn vleugels en vloog de lucht in.

--------------------------------------------------------------

HAKUNA MATATA!

IT MEANS NO WORRY'S, FOR THE REST OF YOUR DAYS!

HAKUNA MATATA!

HAKANU MATATA! HAKUNA MATATA! HAKUNA MATA –

Oh. Hoi. Hehe. Uhhh... Ja... ik... ik eh luisterde eh muziek....

nou hier is the new part :)

- Faunamatata!