Child of Death - SURVIVE

21. Ik ga shoppen - deze keer met iets levendigers dan skeletten

Het voorbereiden van het ritueel bestond er uit dat Ronja en ik de stad in gestuurd werden om eten te kopen, Ravel, Jason en Felix (ik maakte me ernstige zorgen over hoe het met de laatste twee zou gaan) de route uitstippelden en John en Ace onze tassen inpakten. Ravel had ons duidelijk gemaakt dat het een lange, gevaarlijke route zou worden en we niet meer terug zouden komen naar het kamp. Dat betekende dat we de laatste twee ingrediënten zouden vinden.

Ronja liep vrolijk pratend voor me uit, haar krullende paardenstaart achter haar aan stuiterend. Ik luisterde maar half. Ik had niets tegen Ronja, maar op dit moment had ik andere dingen aan mijn hoofd. Bijvoorbeeld mijn broer die van plan was zelfmoord te plegen. Ik wist wel dat dat wat hij van plan was niet direct zelfmoord was, maar voor mij leek het er genoeg op om me de rillingen te geven. 

"Je geeft om hem, niet waar?" Ronja was naast me komen lopen. Ze had door dat ik niet geluisterd had, dat zag ik aan haar blik, maar ze leek niet boos. Ze leek me te begrijpen – wat er ook te begrijpen viel.

"Wie?" Zei ik onschuldig, hoewel ik wist over wie ze had. 

Ronja glimlachte, en alweer had ik het gevoel dat ze meer over me wist dan ik gedacht had. Ik vroeg me af hoelang dit meisje me al in de gaten hield. "Ravel." 

Ik knikte en keek haar dan direct in de ogen, zoals Ravel zo vaak bij mij deed. Ik onderzocht haar diepbruine ogen naar een stukje leugen, een stukje wat liet zien dat ze niet zo vriendelijk was als ze leek. Ik had dit jaren achter elkaar gedaan, ik was er in geoefend. Ik had mijn bescherming pas laten vallen toen ik Ravel kennen leerde. Ik had geleerd dat ogen een persoon lieten zien, de persoon die echt vanbinnen was. Maar ik zag niets slechts. Het enige wat ik in haar ogen zag was eerlijke zorg, en een sterke vechter.

Op dat moment nam ik een besluit. Ik besloot dit meisje te vertrouwen, zoals ik Ravel en Felix vertrouwde. Zoals ik ooit mijn vader vertrouwde, en zoals ik mijn vader had vertrouwd. Ik wist dat het een groot risico was, maar ik vond dat ik een vriendin nodig had. Een vriendin waarmee ik kon praten over wat ik met Felix of Ravel niet delen – Ravel bijvoorbeeld.

Toen ik adem haalde om het Ronja te vertellen, zag ik dat ze het al wist. Ze had het al geweten toen ze ons voor het eerst had gezien. Ik ademde weer uit. "Je weet het toch al." Mompelde ik zacht.

Ronja knikte en legde een hand op mijn schouder. "Hey, meid." Zei ze. "Ik begrijp je wel, Ravel is een fascinerende persoon. Niet zo leuk als Jason – maar hey, is dat mogelijk?" 

"Yup." Mompelde ik.

"Oké, dat is jouw mening. Maar in ieder geval, Ravel is je broer. En je moet er mee leven. Hij geeft om je – dat ziet iedereen. Je had hem moeten zien toen jij daar zat met Felix – die jongen was jaloers!" 

Ik merkte dat ik begon te blozen. Ik schudde mijn hoofd zodat mijn haar mijn blos verdekte, maar Ronja had het al gezien. Ze glimlachte en trok me in een omhelzing. 

"Weet je, als er ooit iets is, kom naar mij. Ik snap je. Bij mij en Jason is het juist omgekeerd: Hij voelde altijd als een broer, maar nu is het meer. Jij moet het omdraaien bij jou en Ravel. Zie hem als een broer, niet als een leuke jongen. Of, nog beter: Zie hem als een leuke broer!"

Ik knikte tegen Ronja schouder aan. Haar krullen kietelden in mijn gezicht, maar ik was overgelukkig met haar omhelzing. Ik had nooit echte vriendinnen gehad, wel die die je over jouw geheimen uitvroegen, maar je bij het kleinste beetje in de steek lieten. Ronja was anders, dat merkte ik meteen.

Ik maakte me los uit haar armen. "Bedankt." Zei ik zacht.

Ronja knikte en begon toen te stralen. "Weet je wat? Ravel heeft me een biljet van 500 gegeven – waar heeft hij die vandaan? –, wat vind je ervan als we gaan shoppen?"

Ik hield niet echt van shoppen, maar Ronja keek zo enthousiast (en eerlijk gezegd wou ik wel graag wat afleiding) dat ik ermee instemde.

Ronja straalde over haar hele gezicht en trok me mee naar de stad.

Toen we genoeg eten voor een week hadden, nam Ronja me mee naar een kledingwinkel. Ze zei dat ik zeker nog kleren nodig had. Ik besloot haar niet te vertellen dat Ravel en ik al kleding gekocht hadden,  aangezien ze zo gelukkig leek. 

Toen ik met mijn hand langs de kleding van de rekken ging, moest ik toegeven dat ik misschien nog wel wat kleding kon gebruiken. Ronja trok een T-shirt uit het rek en liet het lachend aan me zien. Het was een zwart T-shirt met Ravel erop staan. Eronder stond een piano afgebeeld. Ik rolde met mijn ogen. Ronja grijnsde en zette het T-shirt terug. 

Terwijl zij vrolijk verder door de winkel struinde maakte ik een lijstje in mijn hoofd. Ik had fatsoenlijke schoenen nodig, een jas die weerbestendig was, een paar goede shirts en broeken en een rugzak. Meerdere rugzakken, voor iedereen.

"Elys!" hoorde ik opeens een gil door de winkel. Ik keek in de richting van het geluid en zag Ronja opgewonden naar me wenken. Ik zuchtte en liep naar mijn hysterische vriendin toe. Terwijl ik bezig was met noodzakelijke spullen was zij naar de jurken afdeling.

Ronja hield me een zwarte jurk voor. Hij was ongeveer knielang, met lange mouwen. Het was een diep zwart, met een wijde rok. Hij was bezet met kleine parels aan de rand, en geborduurde bloemen kropen op van de rand tot de taille. Ik vond het een mooie jurk, hoewel ik geen fan van jurken was. En ik wist al helemaal niet wat ik moest beginnen met een jurk bij een ritueel waarbij mijn broer sterft.

"Wat vind je ervan?" Ronja zag eruit alsof ze een gil moest inhouden. 

Ik haalde mijn schouders op. "Mooi?" 

Nu was het Ronja's beurt om met haar ogen te rollen. Ze trok me aan mijn pols mee naar het pashokje. "Die gaat je zo goed staan!"

Wat? Dacht ik geschrokken. Voordat ik kon protesteren duwde Ronja me met de jurk het pashokje in. Ze deed de gordijnen dicht en ik keek besluiteloos naar de rode stof van het gordijn. Toen zuchtte ik.

"Oké dan." Mompelde ik binnensmonds. Ik trok mijn – evenals zwarte – T-shirt over mijn hoofd en trok mijn broek uit. Snel trok ik de jurk over mijn hoofd en trok hem terecht. Ik bekeek mezelf in de spiegel.

Door mijn kleine figuur – verdomde 1 meter 50 – en het feit dat de jurk groot uitviel viel de rok tot over mijn knieën. Het lijfje sloot nauw aan en zorgde ervoor dat het leek alsof ik een taille had. Het paste perfect en – al zeg ik het zelf – ik zag er ongelooflijk in uit. De zwarte stof paste perfect met mijn haar en mijn bleke huid. Mijn zilveren haarpluk lichte extra op en had dezelfde kleur als de geborduurde bloemen om de rok. 

"Klaar?" Riep Ronja van buiten. Ik knikte en bedacht me toen dat ze het niet kon zien. "Ja!" riep ik.

Ronja opende het gordijn en floot bewonderend. 

"Hoeveel kost ie?" vroeg ze.

--------------------------------------------------

Geen echt interessant hoofdstuk, maar ik vond dat Ronja en Elys toch eens echte vrienden moesten worden.

Sorry voor het wat langer niet uploaden :( Ik heb het druk op school.

xx - Fauna