Child of Death - SURVIVE

15. Ik bevrijd mijn waardevolle pluk haar.

Ik weet niet hoeveel tijd er verstreken was voordat ik eindelijk van mijn rots in de branding (die geen rots was en niet in de branding stond) afkwam. Mijn benen waren stijf en ik ga het maar niet over mijn achterste hebben, maar ik had net zo goed een blok hout mee kunnen zeulen naar het kamp.

Trouwens, toen ik daar aankwam kwamen er allemaal mensen naar me toe.

Dat wil zeggen: Ravel zette een stap in mijn richting en deed zijn mond open, maar bedacht zich toch en draaide zich weer om.

Tenminste dacht Felix aan me. Hij stond binnen een paar seconden naast me en Munin pakte een plukje van mijn haar vast. Hij keek naar me met zijn zwarte ravenogen – Munin, niet Felix – alsof ik een lekker hapje was. Ongemakkelijk bevrijde ik mijn waardevolle pluk haar uit zijn ijzeren greep.

Wat ben ik poëtisch.

"Heb je al een idee waarom?" Vroeg Felix zonder me aan te kijken. Ik volgde zijn blik en er ging een steek door mijn borst. Mijn poëtische ik zou waarschijnlijk gedacht hebben: Er ging een zwaard door mijn bloedende hart. Maar ik besloot niet poëtisch te zijn, want dat zou mijn leven tot een nog grotere ramp maken. 

Felix keek naar Ravel, Jason en Ronja. Had ik al een idee waarom hij zo boos op me was? 

"Nee." Ik had eeuwen op een rots– nee, op een grote kiezelsteen in een beek gezeten en aan hem gedacht, waarom hij zo boos op me was. Maar ik had geen idee.

"Voordat je het niet weet kun je je niet verontschuldigen." Felix sprak mijn gedachte uit en –

"Aaargh!" Gromde ik terwijl ik mijn haar weer uit Munins bek bevrijde. "Wat heeft ze toch met mijn  haren?" Mompelde ik geërgerd terwijl ik mijn pluk haar bekeek. Lag het aan mij of was die pluk lichter geworden?

Felix grijnsde. "Dat doet ze als ze van mensen houdt." 

Moest ik me nou vereerd voelen?

Munin pakte voor de derde keer een pluk haar vast – dezelfde als eerst – en deze keer hinderde ik haar er niet aan. Ik keek naar haar snavel die langzaam langs mijn haar gleed en deze keer verbeelde ik het me niet:

Mijn haar werd lichter.

Ik gilde geschrokken en maakte een sprongetje, maar Munin liet mijn haar niet los. Ik trok haar van Felix schouder en struikelde over een kiezelsteen – verdomde rotsen toch – en viel languit op de grond.

En Munin zat mijn haar nog steeds te verbleken.

Ik begon met mijn armen te wapperen en probeerde haar weg te jagen, maar Felix zat binnen één milliseconde naast me en pakte mijn polsen vast.

"Stop." Zei hij. Ik wist niet waarom, maar ik luisterde naar hem. Ik verslapte en liet Munin mijn waardevolle, prachtige haar verprutsen. Eigenlijk was mijn haar hopeloos. Hopeloos klitterig en lelijk. 

"Ze geeft je een zegen." Zei Felix verwonderd en keek naar Munin, die mijn pluk haar intussen tot een lichte zilveren pluk had veranderd. Ik keek er verbaast naar. Mijn gewoonlijke klitterige haar was bij deze pluk helemaal verdwenen. Het was een prachtige, glanzende pluk die mooi paste bij mijn zwarte haar. 

Ik knikte verbaast en krabbelde overeind. Munin ging op mijn linkerknie zitten en keek me diep aan met haar zwarte ogen. Volgens mij knippert die vogel nooit.

"Dat heeft ze pas een keer gedaan." Zei Felix verbaast en pakte mijn haarpluk. Hij wikkelde hem om zijn vinger en keek er verbaast naar. Meestal zou ik me ongemakkelijk voelen bij zo een gebaar, maar Felix was niet zomaar een jongen. Hij voelde meer als een broer voor me dan Ravel.

Ravel.

Hij keek met een ondoorgrondelijk blik naar ons. Ik bedacht hoe we er uit moesten zien, zo dicht bij elkaar. Het bloed stroomde naar mijn hoofd en gegeneerd schoof ik een beetje naar achteren. Felix liet mijn plukje haar los en greep naar zijn haar. Dat was ook wel best lang, bijna tot zijn schouders. 

Hij liet een plukje zien.

Het was zilver.

"Wow!" Riep ik uit. "Wacht. Deed ze dat ook bij jouw?" 

Felix kikte en fronste . Ik keek nog steeds verbaast naar mijn plukje haar. Ik voelde me net zo als Anna in Frozen, met haar witte plukje haar. Ik grinnikte. Felix trok een wenkbrauw op, zonder zijn frons te verliezen. Ik wuifde zijn vraag weg.

"Ik snap niet waarom ze het deed..." Mompelde Felix, meer in zich zelf dan tegen mij.

"Je zei toch dat ze dat altijd deed als ze mensen mocht?" 

"Ja, maar dan speelt ze gewoon met het haar. Ze verandert het niet." Zei Felix afwezig. Dan keek hij naar Munin en ik bedacht opeens iets. 

"Heb jij haar Munin genoemd?" Vroeg ik en voorzichtig streek ik over Munins kop. Ze gaf me een kopje, net als een kat.

Felix schudde zijn hoofd. "Nee, ze kwam op een dag aanvliegen met een soort naamkaartje. Daar stond Munin op. 

Een onmogelijk idee worstelde in me. Maar het bestaan van De Dood zou eigenlijk ook onmogelijk moeten zijn. Of het bestaan van levende skeletten. Maar... 

"Het is niet mogelijk dat dit de Munin is?" Vroeg ik voorzichtig. Felix beet op zijn lip en streek zijn haar uit zijn gezicht. Dan keek hij me aan, en ik bedacht dat zijn ogen bijna net zo zwart waren als die van Munin. 

"Daar heb ik ook wel eens over nagedacht." Gaf Felix toe. "Ze is zo anders dan andere raven. Nóg veel intelligenter."

"Maar...?" Vroeg ik, want ik was me zeker dat er een 'maar' aankwam.

"Dat is toch onmogelijk? Punt één: Odin bestaat niet en heeft nooit bestaan. Punt twee: Waarom zou zo een machtig iets naar míj toe komen?" Hij keek me met droevige ogen aan. Mijn hart brak.

"Felix." Ik pakte zijn handen vast, net zo als mijn vader vroeger altijd bij mij deed. "Je bent een fascinerende persoon. Je kunt met een leeftijd van twaalf jaar meer dan ik, de dochter van De Dood. Als een magische vogel naar één van al deze personen zou komen, dan zou jij de enige optie zijn. De enige optie van de hele wereld."

Felix keek me verbaast aan. Dan schudde hij zijn hoofd. "Misschien. Maar toch."

Hij stond op en liep weg.

--------------------------------------------------------

Hello daar :)

Sorry, de ruzie is nog niet voorbij, maar volgens mij is dit ook een best cool hoofdstuk ;-)

Wat denken jullie, is Munin de Munin of zit er iets anders achter? En hoe zit het met die zilveren pluk haar...?

Veel nadenkplezier :P

xx ~ Faunanananaanaaaaa!