yalnızlık öyle bir bela ki
bazen başına silah dayamış gibi
zorla tutar yanında
çaresiz teslim olurum
yalnızlık öyle bir şey ki
kalabalık içinde çığlık atsam
kimse duymaz
dönüp bakmaz
bu ses nerden geliyor diye
yalnızlık öyle bir şey ki
bir köşe başında ölüp gitsem
kimse aramaz sormaz
"nerelerde görünmüyor ne zamandır".
yalnızlık bazen bir masa başına
oturur beni
elime bir kalem tutuşturur
bir kağıt koyar önüme
ondan sonra kapı tokmağına da
şiir yazarım
sokaktaki kediye de
artık yanımda olmayanı
olamayan dostlarımı da
bir sevgiliye yazarım
hiç yaşanmamış belki ama
hep körkütük aşıkmışcasına
sayfa sayfa yazsam bitmez
daha da vs. vs. vs....
