Korte fleva verhaaltjes

Kinderen..

Eva pov.
Al dagen loop ik er mee rond. Moet ik het aan Wolfs vertellen? Jaa tuurlijk hij is mijn partner. Niet alleen op het werk paar ook in de liefde, vandaag zijn we precies een maand samen. Eindelijk hadden we onze gevoelens aan elkaar toegeven. Misschien moet ik het maar niet vertellen. Wat als hij dan voorgoed bij me weggaat? Nog steeds zit ik in een dilemma. Moet ik het hem wel of niet vertellen?

Wolfs pov.
Eva is de laatste dagen zo stil. Op het werk let ze ook niet op terwijl zij juist altijd degene is die mij erbij moet houden. Ik heb haar wat chocomel gegeven, zonder me aan te kijken bedankt ze me. We zitten op de bank tv te kijken. Waar Eva vorige week nog dicht op me zat, zit ze nu aan de andere kant van de bank. Ik schrik op van de bel, en sta op om de deur te openen. Wie belt er nu nog aan het is acht uit s'avonds.

Eva pov.
In afwachting zit ik te wachten tot Wolfs binnenkomt met iemand. Hij komt alleen niet met iemand binnen maar met een doos.'wat is dat?' Vraag ik me hardop af. 'Ik denk dat we een probleem hebben Eef.' Vragend kijk ik hem aan. Hij pakt iets uit de doos. Ik sta op en loop naar hem toe. Wanneer ik naar hem kijk zie ik dat hij een baby in z'n armen heeft. 'Hoe kom je daaraan Wolfs?'' Werd net voor de deur gezet.' Antwoordde hij waarna hij het kindje heen en weer wiegde. 'Kun je Mechels even bellen Eef.' Ik knik en pak mijn telefoon om haar te bellen.

Wolfs pov.
Met het jongetje zit ik op de bank. Waarom zou iemand zo z'n kind wegdoen? Eva komt de kamer terug ingelopen. 'Mechels wil dat wij het opvoeden totdat jeugdzorg iets anders voor het kind heeft.' Verteld ze me. 'Maar waar moet het dan slapen en wij moeten morgen gewoon werken.'' Mechels heeft ons vrijgegeven.' Zegt ze starend naar het kind. Ik zie haar ogen wat opwellen. 'Ik ehm ga douchen.' Zegt ze waarna ze de trap nog net niet op rent.

Eva pov.
Waarom moet dat kind nou precies bij ons voor de deur geleverd worden. Ik heb de douche aangezet zodat Wolfs denkt dat ik echt aan het douchen ben. Ik kan het gewoon niet, ik kan niet voor dat kind zorgen. Waarom begrijpt Wolfs het niet? Jaa omdat ik het nog niet vertelt heb maar ik kan het niet ik wil hem niet kwijt.

Wolfs pov.
Als Eva na drie kwartier nog niet terug is besluit ik maar boven te gaan. 'Eva.' Klop ik op de badkamerdeur. 'Wat!'' Kunnen we misschien even praten?' Vraag ik haar. 'Nee!' Antwoord ze bot. 'Ik weet dat er iets is Eva.'' Rot gewoon op man!!' Roept ze nog kwader. 'Dus ik moet weggaan, als ik ga ga ik voorgoed dat je dat even weet.' Nadat ik dat zei hoorde ik niks meer. Met het jongetje in m'n armen was ik op bed gaan liggen. Het was inmiddels al laat. Waarom doet Eva nou zo tegen me. Langzaam val ik in slaap. Ik hoor Eva nog ver van ons in bed stappen vanaf dat moment viel ik in slaap.

Eva pov.
Chagrijnig zit ik de volgende morgen aan tafel. Wolfs komt trap af met het jongetje in z'n handen. 'Heeft Mechels eigenlijk nog een naam gezegd van hoe hij heet?' Vraagt Wolfs me. 'Jop' antwoord ik kort en wil weer opstaan. 'Eva wat is er nou?'' Er is niks' blaf ik hem toe. 'Je kan toch alles tegen me zeggen.'' Dus jij wil weten wat er is' kan ik er niet meer tegen. 'Jaa.'' Ik was zwanger van je dat was er!' Riep ik gefrustreerd uit. 'Ben je zwanger?'' Ik zei toch was!!' Kwaad loop ik de trap op. Ik hoor nog hoe Wolfs telefoon overgaat en jij hem opneemt. Snel
Sluit ik me op in mijn oude slaapkamer.

Wolfs pov.
Mechels belde me net om te vertellen hoe de ouders van jop heten. Tot mijn verbazing vertelde ze me gewoon zonder moeite dat Maurice de vader is van jop. Het mannetje wat in mijn armen ligt is dus het neefje van Eva. Nadat Mechels heeft opgehangen loop ik met hem de trap op. 'Eef kun je even open doen?' Klop ik op haar oude kamerdeur. Ik had inmiddels alle kamers gehad behalve deze, en die was op slot dus moet ze hier wel zijn.

Eva pov.
Langzaam verschijnt de uitslag op de test. Zodra ik er naar kijk weet ik het zeker. Ik ben zwanger, wil ik dit wel. Wilt Wolfs het überhaupt wel? Gaat hij mij in de steek laten net zoals de moeder van Fleur? Langzaam gaat mijn hand over mijn buik. Dan pad komt het besef dat er een kindje inzit. Het kindje van Wolfs en mij. Ik hoef niet lang te twijfelen, ik wil dit, ik wil dit kindje.

Het is twee dagen later nog steeds heb ik Wolfs niks verteld. Zodra ik de douche uitstap krijg ik flinke pijnscheuten in mijn buik. Gelijk grijp ik er naartoe. Zodra ik naar beneden kijk weet ik genoeg. Mijn hele dijen zijn rood. Weer wilde ik het kindje houden en weer had het niet zo mogen zijn. Waarom wordt het mij niet gewoon gegund?

Ik hoor Wolfs op de deur kloppen. Het is eerder bonken maar ik hoor aan hem dat hij ongerust is. Ik besluit toch uit bed te stappen en de deur te openen. Wanneer hij mij ziet neemt hij me gelijk in z'n armen. 'Waarom heb je niks gezegd?' Vraagt hij me. 'Ik was bang dat je bij me weg zou gaan' bekende ik hem. 'Ik wist het pad twee dagen toen raakte ik het kindje al kwijt' snikte ik. 'Shht' kalmeerde Wolfs me. 'Eef er is iets wat je moet weten' vragend kijk ik hem aan. 'Jop is je neefje.' Verbaasd valt mijn mond open. 'Omdat z'n moeder dood is en Maurice in huizen Haspengouw zit, ben jij de enigst mogelijke familie waar hij heen kan.' Ik knikte. 'Hij blijft hier.' Was mijn besluit toen het een paar minuten stil was. 'Onze tijd komt nog wel Eef en op dit moment hebben we dit mannetje nog.' Ik glimlachte en nam jop zachtjes van Wolfs over. 'Het spijt me zo Wolfs.'' Het is niet erg Eef.' Damen met jop zijn we op bed gaan zitten. Wolfs drukt een kus op mijn kruin. Dit moet helemaal goed gaan komen met z'n drie. En zoals Wolfs zei, onze tijd komt nog wel.