DESIRE.

Hmm.. Sorry?

'Εμ συγνώμη και πάλι..'λεω στον νεαρό που είναι σκυμμενος και μαζεύει τα έγγραφα του.Σκυβω και γω να τον βοηθήσω και κουτουλαμε.

'Γαμωτο.'μουρμουριζει ενώ κρατάει το κεφάλι του στο σημείο που τα μέτωπα μας συγκρουστηκαν.Τοτε ο νεαρός σηκώνει το κεφάλι ψηλά και με κοιτάζει.

Θεέ μου είναι τόσο όμορφος. Πρέπει να είναι γύρω στα 24,οχι πολύ ψηλός αλλά απλά τέλειος από εμφάνιση. Έχει κάστανα πλούσια μαλλιά και γαλαζοπρασινα ματια.

'Ει... Είσαι εντάξει;' με ρωτάει ενώ τα μάτια του κλειδωνουν στα δικά μου. Φαίνεται σαν να έχει χαθεί.

'Καλώς.' Λέει αδιάφορα.Μου φαίνεται έχω κοκκινησει.

Προσπαθώ να αποφύγω το βλέμμα του, και το μάτι μου πέφτει στα χαρτιά που κρατάω.

'Louis William Tomlinson, ετών 24, ναρκωμανης..'

Χανομαι μέσα σε αυτές τις πληροφορίες και τα μάτια μου διαβάζουν ξανά και ξανά. Ναρκομανης; Σοβαρά;Αυτό το πανέμορφο αγόρι ναρκωμανης;

'Να κοιτάς την δουλειά σου μικρή.'λέει και μου παιρνει το έγγραφο.

Πω ρεζίλι...

'συγνώμη..'λεω και νιώθω τα χέρια μου μουδιασμενα, ενώ τα μάγουλα μου πρέπει να είναι κοκκινα. Το αγόρι έχει χαθεί στην στροφή του δρόμου και γω κοιτάζω άφωνη προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε.

Louis' POV

Τι αδιακριτη κοπέλα. Κι όμως πανέμορφη. Πρέπει να είναι και ευγενική, φάνηκε να με σέβεται. Μου θυμίζει τόσο πολύ...

Το κορίτσι που βλέπω στα όνειρα μου. Ένα αθώο κορίτσι που βλέπω κάθε βράδυ στα όνειρα μου. Ένα κοριτσάκι αθώο, χαμογελαστο που τα μάτια της σύντομα γεμίζουν δάκρυα.

'Louis, σε αγαπαω Louis!'μου φωνάζει το κοριτσάκι.'Εισαι τόσο καλός Louis!'φωναζει καθώς τρέχει ανεμελο στο γρασίδι, ανάμεσα στα πολύχρωμα λουλούδια.

Και να που όλα σκοτινιαζουν. Ο ουρανός γίνεται γκρι, το γρασίδι καταμαυρη στάχτη.

'Louis φύγε μακριά μου!Louis είσαι απαίσιος!'φωναζει το κορίτσι και κλαίει. Πάω να το αγκαλιασω όμως φεύγει τρέχοντας.

Και πίσω της ακούγεται μια φωνή που λέει 'Θα τα πούμε στο επόμενο σου όνειρο..'

Αυτό το κορίτσι! Θεέ της μοιάζει καταπληκτικά! Ποια είναι;Τι τρέχει με αυτή; Σκότωσα κάποιον δικό της; Η αληθεια είναι πως έχω σκοτώσει αρκετούς ανθρώπους.

Δεν φταίω εγώ.

Αποφασίζω να την ακολουθήσω, μήπως πάρω απαντήσεις...

Valerie's POV

Επιτέλους ξυπνάω από τις σκέψεις που με έβαλε αυτος ο άνδρας και αρχίζω να περπαταω για το σχολείο.

Περπατάω γρήγορα και γυρνάω συνέχεια πίσω. Νιώθω ότι κάποιος με ακολουθεί, αλλά κάθε φορά που γυρνάω δεν υπάρχει κανένας. Val είσαι παρανοικη. Η Jess όσο και αν το σιχαίνομαι,εχει δίκιο. Χρειάζομαι επειγόντως ψυχολογική υποστήριξη.

Από πίσω ακούγεται κάτι να πέφτει και γυρίζω αμέσως πίσω. Κανένας. Μα κανένας. Τι στο καλό μου συμβαίνει;;Νιώθω ότι τρελαίνομαι!

Louis' POV

Γαμωτο αυτά τα κωλοχαρτα πέφτουν συνεχώς. Παραλίγο να με καρφωσουν.Μια και τα ανέφερα, συτη η κοπέλα πρόλαβε και τα είδε;Και αν ναι τι είδε από αυτά;

Η κοπέλα αυτή που πάει;;

Τρέχει μόνη της σε δρόμους, πεζοδρόμια, στενά. Δεν είμαι σίγουρος αν και η ίδια ξέρει που πηγαίνει.

Valerie's POV

Τρέχω και πηγαίνω σε όποιο στενακι βρω. Δεν ξέρω αν με ακολουθεί κάποιος αλλά νιώθω πως απειλουμαι. Για να πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρη που οδηγεί το κάθε στενακι. Απλά τρέχω ελπίζοντας να γλιτωσω από την άγνωστη απειλή.

Ανακουφιζομαι βλέποντας το σχολείο μου λίγα μέτρα μακρυά. Είμαι τυχερή που βγήκα εδώ! Θα μπορούσα να είχα χαθεί άσχημα σε μια πόλη όπως το Manchester.

Μπαίνω μέσα στο προαύλιο του σχολείου και κοιτάω πίσω για να δω αν κάποιος με ακολουθούσε.

Αντικριζω μια αρκετά γνώριμη φιγούρα, μια αρκετά γνώριμη πλάτη και είναι ο...αυτός που έπεσα πάνω πιο πριν. Ο ναρκωμανης.Ο... Louis!

Κάθομαι στο κοντινότερο παγκάκι και βυθιζομαι στις σκέψεις μου. Τι έγινε μόλις τώρα;;

Louis' POV

Η κοπέλα τελικά πήγαινε στο σχολείο της. Αν και φαινόταν Καπως χαμένη καθώς έτρεχε όπου να ναι. Τέλος πάντων. Ελπίζω να μην την ξαναδώ. Μου θύμισε την κοπέλα των ονείρων μου.Δεν θα ήθελα να ενσαρκωθει ο εφιάλτης μου.

~~~~~

Χευ! Καινούργιο κεφάλαιο 😉και ένα αρκετά ενδιαφέρον(για τα δεδομένα της ιστορίας δεν ξέρω πως θα το βρείτε εσείς) αφήστε λαικ και γνώμες για την ιστορία!Αυτά για την ώρα ββ💗