DESIRE.

You & I

'Εσύ;Κόρη του Richard Jones;' φωνάζει ο Louis με απελπισία στην φωνή του, είναι πολύ πιθανό να έχει πάθει και κρίση πανικού.

'Oh Valerie πάει καιρός' μου λέει σχηματιζοντας ένα απαίσιο χαμόγελο'Παντα πίστευα πως δεν ήσουν ικανή για πολλά-δεν περίμενα βέβαια τέτοια κατάντια'

'Για εμένα το λες αυτό;Μπαμπά έχεις γίνει ένας εγκληματίας!'σπευδω να τον χτυπήσω όμως αυτός που με κρατάει με σφίγγει πιο πολύ.

'Αχ πάντα υπερβολικη όπως η μητέρα σου. Κορούλα μου,'λέει και κάνει μια γκριμάτσα αηδίας'ειμαι στο γραφείο μου και δουλεύω και εισβαλλεις ξαφνικά εσύ με αυτούς τους ηλιθιους. Ποιος είναι ο εγκληματίας εδώ;' αυτό το ύφος του, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Πάντα έτσι μιλούσε όταν έκανα κάτι κακό ή λάθος.

'ΕΣΎ. Είσαι ακαρδος. Αποκλείεται να κάνεις τέτοια και να έχεις καρδιά'το μίσος για τον πατέρα μου έχει πλέον αναζοπυρωθει.

'Εσύ και η Amy πάντα υπερβολικές. Valerie ο κόσμος είναι καθαρά επιβίωση. Αλλά βλέπω πως ακόμα πιστεύεις πως όλα είναι παραμυθένια γύρω μας. Κάτι ήξερα που επαψα να ελπίζω σε εσένα όταν ήσουν εννιά'

'Η μαμά δεν ήταν ποτέ υπερβολική! Και για να ξέρεις δεν μου καίγεται καρφί για τον ελπίζεις ή ηλπιζες σε εμένα. ΕΊΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΑΙΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ'τσιριζω και τα μάτια μου υγραινουν. Όχι όμως δεν θα κλαψω. Δεν αξίζει να κλαψω για τις μαλακιες του πατέρα μου.

'Σε βαρέθηκα και δεν έχω ούτε δέκα λεπτά που σε είδα. Evelyn κάνε ότι ξέρεις'προσταζει την ψηλή κοκκινομαλλα που κάθεται ανεμελη πάνω στο γραφείο παίζοντας με τα μακριά μαύρα νύχια της και μη προσεχοντας την συζήτηση.

Ξυπνάει και τραβάει το όπλο της,ομως πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση τραβαω το δικό μου. Ο φύλακας που με κρατάει πάει να απομακρύνει το χέρι μου όμως τον κλωτσω και ελευθερωνομαι.Επειτα φυτευω μια σφαίρα στον ώμο αυτού που κρατάει τον Louis. Εκείνος παίρνει το όπλο από το πτώμα και έρχεται δίπλα μου.

Πυροβολω την Evelyn λίγο πιο κάτω από το γόνατο και πέφτει κάτω, ενώ ο πατέρας μου πηγαίνει να την βοηθήσει.

'Φεύγουμε τώρα' λεω ψυχρά στον Louis και τον τραβω στις σκάλες.Σφαιρες μας έρχονται κοντά και πολλοί έχουν μπει στον δρόμο μας όμως δεν έχω αφήσει κανέναν να με εμποδίσει. Πλέον σκοτώνω στην ψυχρα.

'Αποστολή τέλος φύγαμε'φωναζω στα αγόρια και με κοιτούν περίεργα. Εντάξει δεν εκπλησσομαι. Και γω το καταλαβαίνω πως τώρα φαινομαι περίεργη. Αγνοώ τις περίεργες εκφράσεις τους και τους δείχνω την πόρτα. Αμέσως τα παρατανε όλα και βγαίνουν.