Yine pazartesi, yine okul kaç yıl olmuştu bu işkenceye başlayalı. Tamtamına 10 yıl. Her sabah o sıcacık yataktan kalkmak, o lanet olsun okul kıyafetlerini giymek. Bunları düşünürken telefonumun sesiyle irkildim. Neyse ki arayan Çağlaydı. Telefonu açtım.Çağla;
"kızım ne zamandır arıyorum neden açmıyorsun."
"senin o olduğunu sandım."sesim çok kısık ve ağlamaklı çıkmıştı.
"tamam neyse bizimle mi geliyorsun yoksa tek mi gideceksin?"
"benim biraz işim var sen git."
"tamam bay."
Çağla benim hayattaki tek dostum. Aslında içimden bir ses onunla gitmemi söylüyor. Sanki onunla tekrardan göz göze gelip sıcak ellerini tenimde hissetcekmişim gibi. Tam bunları düşünürken annemin sesiyle irkildim.
"Hira hadi yemeğe."
"aç değilim anne."
"kızım senin için endişeleniyorum o olaydan sonra doğru düzgün bişi yemedin."
Tam anneme cevap verecektim ki sözlerimi kapı zili kesti. Kim geldi ki?
Odamdan çıkıp kapıya doğru koştum.
Kapıyı açtım ve gelen Çağlaydı."Duyduğuma göre birileri yemek yemiyor."
İç sesim annemin ne kadar ispitçi olduğunu söylüyordu."evet yemek yemiyorum çünkü açlığımı hissedecek kadar acılarım dinmedi."
Çağla bana'' yapma ya'' bakışları atarken annemin tekrar bağırmasını masaya geçtik. Çatalı tabakta gezdirmekten başka bir şey yapmıyordum.çağlanın beni tehdit etmesiyle bir iki bir şey de olsa ağzıma tıkıştırdım. Evden çıktık ve yürümeye başladık.yürüdüğüm her adımda onu görebilecekmişim hissine kapılıyordum. Bu yüzden attığım her adım bana zehir oluyordu. Okula girmiştim sonunda. Arkadan gelen sesle arkamı döndüm ve KAHRETSİN!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONU BAŞTAN YAZILMIŞ
JugendliteraturKaranlık ve tanımını yapamadığım bir yolda ilerliyorum... Karşıma ne çıkar ne olur bilmeden gidiyorum . Yolun sonunda bir ışık var sanırım birisi var .
