SONU BAŞTAN YAZILMIŞ

12.Bölüm

Yaklaşık 5 dakikadır bilmediğim bir yolda koşuyordum. Neden kalktığımı merak ediyorsunuzdur. Çünkü çok romantik bir ortamdı ve ben korktum. Onu sevmekten korktum. Beni hem üzen hem bu kadar sevindiren bir erkekle ilk defa karşılaşmıştım. HOŞÇAKAL OLACAKLAR SENSİZ OLSUN........
Emre Aydın 'ın bu şarkısını düşünürken Kuzey aradı.
" Hemen buraya geliyorsun yoksa sana yaşattıklarımın 2 katını yaşatırım. "
" Gelmiyorum,gelmiyorum, gelmiyorum." telefonu suratına kapatmış ve o anki sinirle telefonu yere fırlatmıştım. Oh mis! gitti telefon. Şimdi hiç bilmediğim bir yerde telefonsuz ve yalnız kalmıştım. Yoldan geçen arabalara otostop çekmeye başladım. 7 arabadan sonra sonunda bir araba durmuştu. Pencereyi açtı oh Allahtan bayanmış.
" Kızım bu saatte ne yapıyorsun yolun ortasında. "
" Ay Allah gönderdi sizi şey... burası neresi? yani hangi semt deyiz? "
" Etimesguttayız."
" Teyze ben buradan Ulus'a nasıl giderim?"
Bir süre düşündükten sonra cevap verdi.
" Şuradaki otobüs durağına git. Oradan Ulus'a bin. Bu kadar. "
"saol teyze."
Dedikten sonra durağa doğru yürümeye başladım. Durağa geldiğimde otobüs tamda gitmek üzereydi. zorla otobüsü durdurdum. Bindim aralarda yerler vardı birine oturdum. Akşam yaşadıklarımı düşündüm. Lanet olsun ki ona karşı gelmiştim. Yaşadıklarımın 2 katı zaten beni öldürmeye yeter. Bu otobüsler bizim evin ordan geçiyormuş diye düşünürken indim. Eve girdim. "Anne!, Baba!,Abla!" Niye kimse evde yok yaa! Aa unutmuşum annemle babamın bugün sinema günü. Ablamda fırsattan istifade sevgilisine gitmiştir. Odama gittim. Off telefonumda yok artık çünkü atarak gelip zeki ben atara gelip kırdım. Kendimi yatağa atmamla perdemin açılması bir oldu. Korkuyla yerimden zıpladım. Gelen Kuzey 'di.
" Defol elimdenn!!!!"
" Üzgünüm sana yaptıklarını ödetmem lazım! "
" Ya Kuzey n'olur git hadi."
" Gitmiyorum.... " deyip beni yatağa itti. Korkuyordum... Sonra kollarımı kangren etmeye yetecek kadar sıktı ve " Sonra 2 katı demiştim. " dedi. İlginç ama bu sefer ağlamıyordum. E insan bu kadar acı çekince istese de istemese de alışıyor. Gözlerimi sımsıkı kapadım ve olacakları bekledim. Bileklerimi bıraktı ve beni sert bir şekilde yattığım yerden kaldırıp oturttu. Açıkçası bu hareketine şaşırmıştım. Normalde grinin 50 tonundan fırlamış adam gibi davranırdı :D Sanırım biraz erken konuştum. Gözleri kararmaya başlamıştı bile. " Durma alıştım artık yap ne yapacaksan. "
Bir süre durdum. Sonra kolumu sıyırıp Kuzey'e uzattım. Kolumu tuttu ve " Ne yapmaya çalışıyorsun. " dedi.
" Sana yardımcı oluyorum. " deyip göz kırptım. Psikolojim alt üst olmuştu. Kolumu aldı be öptü. " Sana zarar vermemek için uğraşıyorum yardımcı ol!" içimde ne oluyordu bilmiyorum ama onu ilk kez böyle gördüğümden olabilir. KUZEY GÜCÜ 'NE kapılmıştım. Bu bir Kuzey çekim gücü. Beynim kalbime aykırı davranmaya başlamıştı. Kuzey 'e yaklaşıp dudaklarına masum bir öpücük kondurdum. Tabi devamı gelmedi sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Tam kendimi çekecekken masum öpücüklerle beni kendine çekti. Sonra aniden geri çekildi ve " O piçi de böyle öpmüştün değil mi? " diye bağırdı. " Sen de beni kullanıyorsun değil mi? Çık odamdan Kuzey." " Dudaklarım seninkilerden başka kimseninkine değmedi ve değmeyecek." dedi. Ve gitti. Artık dayanamayacağım için ağlayarak salona indim. Hafif ağlama sesi geliyordu. Kapının önüne baktım. KUZEY AĞLIYORDU. Tamam belki hıçkıra hıçkıra değil ama AĞLIYORDU......
(Bölüm sonu)