Duvarlarla konuşuyorum artık. Derdimi, üzüntümü, acımı duvarlara anlatıyorum. O ise sadece beni dinliyor. Gözyaşlarımda küçük tastığıma akıyor sonra ben onları kazağımın ucuyla siliyorum. Geçiyorum aynaya bakıyorum "Gül" diyorum kendi kendime. Olmuyor. Gülünce çok tuhaf birisi oluyorum.
Açıyorum bir müzik, kahve eşliğinde eski fotoğraflara bakıyorum. Bazıların arkalarında tarih var bazılarında küçük küçük yazılar.
Geçmişi özlüyorum tekrar. Devam ediyorum düşünmeye. Biraz daha açıyorum müziğin sesini, ve hatıra kutumu çıkarıyorum. Bakıyorum içindekilere, büyük bir özlemle. Sonra alıyorum bir kağıt bir kaleö. İçimi döküyorum, kendimi anlatıyorum. Her şeyden bıkmış, sıkılmış bir ben yazıyorum o kağıtlara.
Ve gece saat 02:59, sokaklarda köpek havlamalarından başka bir şey duyulmuyor. Evlerin lambaları kapalı, kapıları kilitli. Perdemi çekip penceremi açıyorum. O huzurlu havayı solumaya başlıyorum. Yorulmuş ruhumla tekrar tekrar düşünüyorum. Kendimi yeniden keşfetmeye çalışıyorum. Sorular soruyorum kendime: cevaplarını hiç düşünmeden vermek istediğim..
*Gece uyuyamayan insanların gündüze sığdıramadığı acıları vardır. -Mehmet Işık
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIRIK KALPLER DURAGI
RomanceYıllar sonra karşılaşacağız seninle. Sen bana pişmanlığını susarak anlatacaksın, ben sana kırgınlığımı susarak anlatacağım. Biz susacağız, gözlerimiz konuşacak bu sefer. Yılların içinde biriktirdiği her şeyi gözlerimizle anlatacağız. Yıllar sonra ka...
