Between Life And Death

Part 6

Πέρασαν 2 βδομάδες από τότε που η Λίλιαν είδε τα κορίτσια, η Λίλιαν από τότε ήταν στο κρεβάτι της συνέχεια και κοιτούσε σαν χαμένη το ταβάνι, οι γονείς της ανά τακτικά διαστήματα έμπαιναν στο δωμάτιο να δουν αν είναι καλά αλλά εκείνη δεν αντιδρούσε καν...δεν έτρωγε, δεν έπινε νερό, δεν κοιμόταν δεν έκανε τίποτα έμενε ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Οι φίλες της και η οικογένεια της είχαν αρχίσει να ανησυχούν απίστευτα ώσπου...ένα βράδυ ενώ όλοι κοιμόντουσαν η Λίλιαν που δεν έκλεινε μάτι για πολλά βράδια σηκώθηκε, κάθισε καθιστή στο κρεβάτι για σχεδόν μια ώρα και κοιτούσε το πάτωμα, κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι της και στάθηκε στα πόδια της, στην αρχή πήγε στο δωμάτιο του Άλλεν και για αρκετή ώρα είχε κάτσει πάνω από το κεφάλι του και τον κοιτούσε μέχρι που ο Άλλεν άνοιξε τα μάτια του και όταν την είδε πήγε να πεταχτεί πάνω από τον φόβο του, αλλά η Λίλιαν του έκλεισε το στόμα με το χέρι της και τον κράτησε κάτω. Ο Άλλεν είχε τρομοκρατηθεί μέχρι που η Λίλιαν έκατσε πάνω του, πήρε το χέρι της από το στόμα του και του χαμογέλασε.

Λίλιαν: την επόμενη φορά που θα πας να φωνάξεις θα σου ξεριζώσω το λαρύγγι *η φωνή της Λίλιαν ίσα που ακουγόταν, ήταν βραχνή και το χαμόγελο της τρόμαζε όλο και πιο πολύ τον Άλλεν*

Άλλεν: τι...είναι αυτά που λες?....Λίλιαν τι σου συμβαίνει? *ο Άλλεν την κοιτούσε τρομαγμένος και φοβόταν να κάνει κήνηση να σηκωθεί*

Η Λίλιαν μετά από λίγο σηκώθηκε από πάνω του και πήγε προς το δωμάτιο των γονιών της, ο πατέρας της την άκουσε και άνοιξε τα μάτια του να δει που είναι η Λίλιαν αλλά όταν κοίταξε δεν την είδε στην πόρτα του δωματίου, είχε κάτσει πάνω στο κεφαλάρι του κρεβατιού και κοιτούσε τον πάτερα της ώσπου ξύπνησε και η μητέρα της και όταν την είδε φοβήθηκε αλλά δεν κουνήθηκε απλά την παρατηρούσε μέχρι που η Λίλιαν γύρισε απότομα το κεφάλι της και είδε την μάνα της να την κοιτάει, η Λίλιαν της χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της να της ακουμπήσει το πρόσωπο αλλά όταν ο πατέρας της γύρισε και την είδε πετάχτηκε πάνω από τον φόβο του και η Λίλιαν τον αγριοκοίταξέ πριν προλάβει να πει λέξη ο πατέρας της η Λίλιαν είχε βρεθεί μπροστά του με το χέρι της στον λαιμό του.

Λίλιαν: μια λέξη να πεις και η γλωσσά σου θα βγει από την θέση της...

Κα.Νεφελη: Λίλιαν τι είναι αυτά που λες? σε παρακαλώ πάρα πολύ σταμάτα!

Η Λίλιαν άφησε τον πάτερα της και σιγά σιγά πήγε πάλι στο δωμάτιο της ξάπλωσε στο κρεβάτι της και έκλεισε τα μάτια της, ο Άλλεν και οι γονείς της έτρεξαν στο δωμάτιο της και την κοιτούσαν, μετά από λίγα λεπτά πήγαν όλοι στην κουζίνα και έκατσαν στο τραπέζι τρομαγμένοι.

Άλλεν: μπαμπά κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα...η Λίλιαν φέρεται πολύ περίεργα και με έχει φρικάρει!

Ο πατέρας της Λίλιαν σκεφτόταν, δεν ήξερε τι να κάνει. Την επόμενη μέρα λοιπόν έφερε έναν ψυχολόγο για την Λίλιαν, ενώ η Λίλιαν χάζευε για άλλη μια φορά το ταβάνι ο ψυχολόγος μπήκε στο δωμάτιό.

Ψυχολόγος: καλημέρα Λίλιαν είμαι ο κύριος Σκότ....πως είσαι? *ο κ.Σκότ πήρε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα στην Λίλιαν*

Η Λίλιαν γύρισε λίγο το κεφάλι της και τον κοίταξε με κόκκινα μάτια από την αϋπνία.

Λίλιαν: φύγε....το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να φύγεις....

Ο κ.Σκότ την κοιτούσε και προσπαθούσε να καταλάβει τι της συμβαίνει.

Κ.Σκότ: δεν θα φύγω Λίλιαν...ήρθα εδώ να σε βοηθήσω

Λίλιαν: *η Λίλιαν άρχισε να γελάει και σιγά σιγά σηκώθηκε να κάτσει στο κρεβάτι* εσύ...να βοηθήσεις εμένα...?

Η Λίλιαν εκείνη την στιγμή κοίταξε τον κ.Σκότ και εκείνος ένιωσε σαν κάποιος να του πιέζει το κεφάλι, αμέσως έτρεξε έξω από το δωμάτιο και όταν είδε τους γονείς της Λίλιαν κούνησε σιγά το κεφάλι του.

Κ.Σκότ: λυπάμαι...αλλά πρέπει να πάρετε άλλη βοήθεια...

(συγγνώμη που δεν είχα βάλει Part τόσο καιρό ελπίζω η συνέχεια να σας αρέσει)