My Best Friend's Best Friend Book 2

2nd: Faith can make miracles happen while love can make you strong.

Maaga kaming bumangon at iniwan kay Mama si Lianne. Aasikasuhin na kasi namin ang leave namin sa school. Hindi lang kaba maging ang sobrang excitement at kasiyahan din ang nararamdaman naming mag-asawa. Hindi ko akalain na possible pang makita ni Dylan muli ang mundong kanyang ginagalawan. Sa tuwing magsisimba kaming pamilya wala akong ibang hiniling kung hindi ang maIbalik ang paninging nawala sa aking asawa. Alam kong magiging lubos ang kasiyahan nya kapag yun ang nakamtan nya kahit pa sinasabi nyang kuntento na sya sa kung anong meron sya. Araw araw akong hindi nawawalan ng pagasa at palihim na pumupunta sa hospital para magtanong kay Dr. Enriquez ng update about sa donor ni Dylan. ilang taon din ang tiniss namin, ilang taon ding nabuhay si Dylan sa isang mundong madilim at walang nakikitang kahit na ano. Kaya simula noong magpakasal kami ay sinikap kong makahanap ng isang taong may mabuting puso para magbigay ng kanyang mga mata. Ngayon na ang tamang panahon at masayang masaya ako. walang kapantay ang ligaya na dulot ng balitang inihatid sa amin. Masaya kaming nagpaalam sa school kung saan kami nagtuturo. Lahat ng co-faculty namin ay tuwang tuwa rin sa nalamang maaaring makakita na si Dylan. Kasabay ng pagpapaalam namin ay isinama nila sa amin ang kanilang mga panalangin kung kaya't lalo nitong napagtibay ang pananampalataya naming mag-asawa.

"Hubby, finally makakakita ka na ulit."-masaya kong sabi.

"Yes wifey. finally makikita ko na kayo ni Lianne."-Maluha luhang sagot ni Dylan.

"Hubby, why are you crying?"-Pagaalala kong tanong. 

"Nothing. I'm just happy wifey."-Nakangiting sabi ni Dylan.

"Be strong Hubby. Malapit na. Ito na yun, yung matagal na nating hinihintay."-I answered while wiping out his tears.

"Yes wifey. Yes I'll be strong. I promise you that."-Dylan answered me bravely.

"Then good."-I kissed him at his forehead.

"Sorry for keeping you waiting. So okay na ba leave ninyong couple?"-As Dr. Enriquez entered his room.

"Yes doc. Okay na po. "-I replied.

"Okay so we need to do few tests lang to make sure na okay kondisyon ni Sir Dylan."-Dr. Enriquez replied.

"Okay Doc."-Sagot ni Dylan 

Tinawagan ko ang lahat ng mga taong malalapit sa amin. Dumaan ang isang linggo at dumating ang araw na pinakahihintay namin, ang operasyon ni Dylan. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko sa posibleng maging resulta pero sabi ko nga wala ng ibang dapat gawin kung hindi ang manalig at magdasal para sa magandang kalalabasan nito. Kasama ko ang parents ko at parents ni Dylan. Si Jen, Nathan at iba pa naming kaibigan ay dumating rin. Si Russell naman ay dumaan lang bago tuluyang lumipad papuntang Australia para sa isang project nya. Si Sarah naman ay nasa loob din ng operating room para mag assist sa kuya nya. Mabuti na lang nga at naiawan ang kapatid ko para magbantay muna kay Lianne sa bahay dahil sa bata pa sya't hindi rin pwedeng isama. Sabay sabay kaming nanalangin para sa kaligtasan ng mahal namin sa buhay. Matapos ang higit kumulang na 3 oras lumabas mula sa operating room si Dr. Enriquez.

"Doc, kmusta na po ang anak ko?"-tarantang tanong ni Mommy dana ang mommy Dylan.

"He's perfectly fine madam. Successful ang operation namin. Kailangan na lang mag stay dito ni Sir Dylan para makapagrest hanggang sa tuluyang tanggalin ang benda sa kanyang mga mata."-Nakangiti si Dr. Enriquez habang nagpapaliwanag.

"Talaga po doc?! okay na ang manugang ko doc? Thank you so much!"- Tanong ni papa.

"Yes. Pwede nyo na syang puntahan sa kanyang kwarto.Excuse me may mga pasyente pa akong kailangan silipin. Congratulations Misis Santos."-sabay shakehands sa akin ni Doc Enriquez. Halos hindi ako matinag sa pagkakatayo ko dahil sa magandang balitang narinig ko. Finally, makakaita na ang asawa ko. Makukumpleto na kasiyahang nararamdaman namin. 

"Bhest! Kumurap ka naman dyan, you heard it right?! okay na si Dylan makakakita na sya ulit!"-Sabay yapos sa akin ni jen na naiiyak na rin.

"Oo bhest. I heard him. Makaakita na sya. Makaakita na si Dylan. Okay na ang asawa ko."-Umiiyak ako sa sobrang tuwa dahil sa wakas dininig na ang panalangin ko.

"Let's celebrate pag labas dito ni Pareng Dylan. Wooooh!"-Hiyaw ni Nathan.

"Oo nga, pwede na kami ulit mangchiks! HAHA!'-Sambit ni Alex agad ko naman syang sinamaan ng tingin. tarantadong Alex talaga to. Tsss.

"Gusto mo atang maconfine dito Alex eh HAHA! Sampolan mo nga yan Mam Dianne."-Dagdag pangaasar ni Tristan.

"Hey kids kayo talaga ginagalit nyo ang wifey ni Dylan.'-Singit naman ni Mommy dana. Hala juzmio naki joyride pa sa mga ugok na to. Aiggo.

"HAHAHAHA!"-Halos lahat kami ay humalkhak sa tuwa dahil sa mga biruan namin. Nakalimutang nasa ospital pala kami ayun napagalitan kami ng isang nurse na lumalabas ang kagandahan sa tuwing nagsusungit sa kanyang puting uniporme. Syempre walang iba kung hind si:

"Ssshhh! Quiet nga kayo. Maraming pasyente ang nagpapahinga.'-Panenermon ni Nurse Sarah.

"Yes Nurse Sarah."-Para naman kaming isang grupo ng choir na sumagot ng mabilis kay Sarah. Nagmana talaga sya sa kasungitan ng kuya nya. Pero syempre tama naman kasi sya ang ingay namin. Hehe.. ^___^v

"Hintayin nyo maya maya lang ay magigising na rin si Kuya. Mauna na ako kasi may duty pa ko."-Tamang tatalikod na si Sarah ng hablutin ni Tristan ang braso ni Sarah. Oh.. I smell something fishy. Haha! Mukang poporma tong si Tristan. Tss. Lagot ka kay Dylan pag gising ng isang yun.

"WHAT?!"-Nanlalaki matang tanong ni Sarah kay Tristan.

"Ah.. eh.. wala Hehee.. ^__^v"-nauutal, nangingiti at nagpeace sign si tristan. Mukhang nanervyos ata kay Sars.

"Mukhang ikaw ata mauunang magpaconfine at maconfine dito Bro ah. Haha!"-Pangaasar ni Alex.

"Gagu! Ayoko nga magpaconfine ayoko ng injection noh!"-Sagot ni Tristan na duwag pala sa syringe. HAHA!

"Oh ayaw mo pala? Haha! If I were you titigilan ko si Sarah bago pa man magising si Dylan dahil kung hindi macoconfine ka tlaga dito. HAHA!"-Laughtrip si Alex sa itsura ng expression ni Tristan.

"Enough na yan kids. Oh pano Hija, mauuna na muna kami ng mama mo pero babalik rin kami para naman makauwi ka rin at makapagpalit ng damit."-Saway at paalam ni Mommy Dana sa amin.

"Uy, Bhest una na rin muna kami ni Nathan, dadalaw na lang kami bukas isasara pa kasi namin yung cafe eh."-Paalam din ni Jen.

"Kami rin Dianne ah, babalik kami dito bukas."-Sunod na paalam naman ni Alex.

"Sige. magingat kayong lahat. Tawagan ko kayo kapag may balita."-Sagot ko sa kanila.

Nagsiuwi na silang lahat, tanging ako at si Dylan na tulog na tulog pa rin ang naiwan ngayon. Habang titig na titig ako sa aking asawa ay hindi ko na naman mapigilan ang maiyak dahil sa wakas nalagpasan na namin ang isa sa mga problemang dumaan sa aming dalawa. 

"Magpagaling ka hubby. Pag labas mo dito, lahat ng mga bagay na hindi natin nagawa ay gagawin natin. I love you so much."- Sabay halik ko sa kanyang noo. "I can't wait to see you waking up Hubby ko. "