My Best Friend's Best Friend Book 2

3rd: And He sees me.

Ilang araw nakaconfine si Dylan, hindi sya pinayagang umuwi hanggang sa dumating ang araw na tatanggalin na ang cover ng eyes nya. Kaya naman halos hindi ako umuwi, uuwi lang ako para silipin si Baby Lianne. Hindi rin naman kasi ako gaanong nagaalala't maraming nagaalaga sa kanya. Napasarap ang tulog ko sa gilid ng kama ni Dylan ng bigla kong maramdaman ang isang kamay na humahaplos sa aking buhok. 

"Hi Wifey..I'm sorry naistorbo ata kita sa pagpapahinga mo."-Bungad ni Dylan sa akin.

"Uh? No Hubby that's okay. i'm sorry nakatulog pala ako. hehe ^__^"-nakangiti kong sagot sa aknya.

"Wifey.."-Tawag ni Dylan.

"Yes Hubby?"-Sagot ko.

"Until when ako dito?" tsaka kailan tatanggalin ang cover ng mga mata ko?"-Dylan asked.

"Mamayang hapon na tatanggalin ang cover ng eyes mo hubby. Are you excited?"-I asked.

"Yes, excited and at the same time nervous and scared."-Dylan suddenly hold my hand.

"Don't be. I'm here for you hubby. Hindi naman kita iiwan eh."-Pag-aalo ko sa aking asawa.

"I know and I thank you for everything you've done for me. Kapag nakakita na ako pangako babawi ako."-Dylan said.

"You're better half, my partner, my husband and it's my pleasure to be with you through thick and thin. Sa pagmamahal mo pa lang sa akin ay bawing bawi ka na eh kaya don't worry yourself to much hubby ko."-Sagot ko.

"Thanks talaga. Thanks for everything. Thanks for being with me all the way."-Dylan answered.

"Asus ang hubby ko naman talaga oh, nagpapalambing ka lang ata eh. Iloveyou Hubby. "-Pagbibiro ko sa kanya. kapag nakikita ko talaga ang gwapong gwapong ngiti nya lahat ng pagod ko ay parang bula na lang na nawawala. Silang dalawa ni Lianne ang tanging kaligayahan ko sa mundong ito. Kaya naman hindi ako papayag na mawala sila sa akin. Dahil silang dalawa ang buhay ko at kaligayahan ko.

"Iloveyou too wifey ko."-Dylan answered.

Wala kaming ginawa ni Dylan kung hindi ang magkulitan habang hinihintay ang pagdating ng oras kung saan maaari na nyang makita muli ang kanyang paligid. alam kong kabadong kabado si Dylan kaya naman ako pilit kong pinapalakas ang kanyang loob. sinasabi ko sa aknyang lahat ng bagay ay makakayanan namin basta't magkasama kami. Sa awa naman ng Diyos ay unti unting nawala ang kanyang takot hanggang sa..

Dr. Enriquez came in..

"Good Afternoon Couple.."-Dr. Enriquez greeted.

"Good Afternoon Doc."-Sabay naming pagbati ni Dylan.

"Nurse, please assist Sir Dylan to sit."- Doc Enriquez commanded.

"Yes Doc.."-The nurse followed.

"Okay, tatanggalin ko na ngayon ang benda mo so sit back and relax."-Dr. Enriquez said.

Ilang minuto kaming naghintay pinapanuod ko ang kamay ni Dylan na nanginginig habang unti unting naalis ang benda sa kanyang mga mata. At nang tuluyang maalis na ito binigyan sya ng mga instructions ni Doc Enriquez na sya namang sinunod nya.

"Open your eyes slowly Dylan."-Doc Enriquez 

"You can do it Hubby."-I cheered Dylan.

As he slowly open his eyes I saw his scared expression turns into unexplainable happiness.

"Wifey.."-Dylan said.

"Yes? Something wrong?"- Agad akong lumapit sa kanya't hinawakan ang kanyang pisngi.

"Sir Dylan, what do you see?"-Dr. Enriquez asked. Kasabay nun ang unti unting pagdating ng aming mga kapamilya't kaibigan to witness Dylan's successful operation. Everyone is dying to hear what Dylan will answer.

"I.. I can see.."-Dylan na tila pasuspense ang peg.

"See what son?"-Mommy Dana asked.

"The beautiful face of my everything. My wife.. Dianne."-Dylan started to smile and touch my cheeks, my nose, my eyes and my lips. 

"Hubby! Finally!"-Sa sobrang saya ko ay niyakap ko sya ng mahigpit at unti unti nilang narinig ang aking mgahikbi.

"Ssshh. Why are you crying wifey?"-Dylan looks so worried.

"Nothing..nothing.. I'm just happy."-I answered him while crying.

"That's my line Wifey huh? This was because of you Wifey. Thank you."-Dylan wiped out my tears.

"Thank you din hubby. Hindi mo ko sinukuan, hindi ka sumuko lumaban ka para sa amin ni Lianne."-I said.

"Papayag ba naman akong mawala sa buhay ninyo ni Lianne? Syempre hindi. Dahil kayo ang buhay ko.. mahal na mahal ko kayo ng anak natin wifey."-Dylan hugged me so tight and since everybody was here naging maingay ang kwarto and they got so excited chit chatting with Dylan. Puro asaran ng magbabarkada ang naririnig ko at halos hindi namin maipaliwanag ang sayang aming nararamdaman.

 Habang nagkakagulo sila pinasya kong ayusin na ang billing ng operation at days ni Dylan para maayos ko na lahat ng mga bayarin namin sa ospital. Sinamahan ako ni Jen at doon masaya kaming nagusap.

"Bhest.."-Jen 

"yes?"-Me while sorting papers from the hospital.

'I'm so happy for you. Sa wakas nakakita na ulit si heart."-Jen said. Yes. Sweetie at Heart pa rin ang tawagan nila dahil sa akin wala naman yun, alam ko kung anong mayroon sa aknila. Tsaka I trust them both so I don't need to be a jealous cat.

 "Thanks Bhest.. thanks for the support."-I replied and hug her.

"Welcome. Basta para kay Dylan, at sayo."-Jen answered. Parang mayroon syang tinatago na hindi ko lang maexplain kung ano ba yun.

"Thanks again. Sana kayo rin ni Nate maging kayo na forever para masaya!'-Masigla kong sabi.

"Malabo yun bhest.."-jen replied.

"Why?E di ba okay naman kayo kahit opposite personalities kayo?"- I asked.

"Hmm. hehe wala yun. Tapos ka na bang magbayad? tara balik na tayo sa room."-Pag-iiba ng usapan ni Jen.

"O-okay.."-Matipid kong sagot. I know there's something wrong between Nate and Jen. alam kong malalaman ko rin yun sa right time.