DUR GİTME

Sen.?

Multimedia : Baran, Eftelya, Aden, Bora

Şebnem Ferah : Gözlerimin Etrafındaki Çizgiler

Bildiğim bir müziğin bilmediğim notalarıydın. Bildiğim gecelerin bilmediğim rüyalarıydın.

Aden
↘

Kardeşinin acı çektiğini görmek ve çaresizce onu izlemek. Bu sadece saf acı. İçinde farklı bir duyguyu zerre kadar barındırmayan saf, sek acı.

Bir kaç haftadır Eftelya'nın hareketlerinin değiştiğinin farkındayım. Uykuya bağımlı olan keçinin geceleri ağlaması, uykulardan kaçması, sürekli dalıp gitmesi... Neydi onu bu kadar çaresiz kılan.?

Şu anda karşımda ve darmadağın. Artık konuşmamız lazım ama önce mekana gitmeliyiz.

Elimi omzuna koydum ve konuştum.

~ Canım istersen sen geç buraya ben kullanayım arabayı.

Sessizce kaldırdı kafasını, duygu karmaşasına girmiş gözleriyle baktı yüzüme ve sadece başını sallamakla yetindi.

Arabayı çalıştırıp mekana geldim. Burası öyle basit bir yer değil. Yılların emeği, milyarlarca insanların sesi, gözyaşı var bu sokaklarda.

Müzik her zaman kafa dağıtma yöntemimiz olmuştur. Acımız haddinden fazla olsa da gidip içki içmeyiz. Bu basitlik bu unutmak. Biz acıyı hissederek yaşayanlardanız.

Bu yüzden siyahın üzerinde her rengi barındıran "BLACK" ve burda herkesin kafasına göre çalıp söylediği huzur kokan mekan kafamızı dağıtmak için bize kucak açar.

Müziğe aşık insanlarız...

Mekana girip kendi bölümümüze geçince Eftelya'ya kaydı gözüm. Hafif sendeleyerek çıktı sahneye. Bağıra bağıra söyledi şarkısını. Acısını hissettire hissettire. Uyumadığı gecelerin acısını çıkartarak. Ağlayarak...

Yanıma gelip oturdu. Vakit geldi.! Dudaklarını bir iki defa açıp kapadı, gözlerini kaçırdı derin bir nefes aldı.

¬ Zordur siyah geceler azizim. Bir rüyanın peşine kapılıp olmayacak duaya amin demek, hayal etmek...

Bi kaç dakika sessizce durdu. Ama bu sefer ki konuşma acıttı.

¬ Aden.!

İlk defa ismimi ondan böyle duydum. İnler gibi, ölür gibi. Uçurumun kenarında yardım istermiş gibi. Sesimi çıkaramadım. Konuşursam susar diye sadece bekledim.

¬ Ölüyo gibi oluyorum ama yaşıyorum. Yoruldum Aden.! Her gece aynı rüyaya gözlerimi kapatmaktan, her sabah aynı sersemlikle uyanmaktan. Biri var ; solumda olan ama yanımda olmayan. Masmavi gözleri, yağmurdan sonraki toprak gibi kokan kokusuyla her gece rüyamda...

Her seferinde silmesine inat akan gözyaşlarıyla kalktı ayağa. Deli gibi bağıra çağıra yıka döke anlatmaya devam etti.

¬ Gitme diyor. Gitme, kal beraber savaşalım diyor. Hangi enkazın altında kaldığımı bilmeden. Tamam diyorum bende gel savaşalım. Benim o kadar gücüm mü var Aden.?

Sorduğu soruya kendi cevap veriyor.

¬ Yok.! Benim o kadar gücüm yok.! Ama o an onun yanında sanki dünyayı omuzlarıma yükleseler yıllarca taşırım gibi geliyor. Sonra seni seviyorum diyor. Hangi rüya bu kadar güzel.? Sarılıyorum... Kokusunu içime hapsediyorum. Sonra ne oluyor biliyor musun.?