Alles is anders

Hoofdstuk 2 (Dinsdag)

De deur van mijn kamer gaat open, ik hoor voetstappen. Plots schijnt een fel licht in m'n ogen. "Maaaa-ham" roep ik. "Het is niet leuk als je zo ineens m'n gordijn opendoet. Het licht schijnt in m'n ogen!" riep ik nog. Maar ze was al weer weg. Ik haat het als er 's ochtends licht in m'n ogen schijnt. Dan voel ik me blind. Ik keek op m'n gsm naar het uur. Ik had een bericht, normaal heb ik 's ochtends nooit berichten. Ik zag al gauw dat het van Jake was. Hij stuurde:

"Goedemorgen :)"

Ik antwoordde:

"Ook een goedemorgen voor jou :) Zie je straks op de bus"

Ik ging met een glimlach naar beneden nadat ik me had aangekleed en m'n tanden had gepoetst. Ik was zo blij met het sms'je van Jake. Ik nam een kom, deed er cornflakes in en at hem op, naar mijn gevoel op een normaal tempo maar m'n moeder vroeg: " Waarom eet je je cornflakes zo snel op?" "Ik vind dat ik hem normaal eet hoor" zei ik snel terug. "Je eet het alsof er dadelijk iemand op de bus zit die je graag wilt zien, de bus komt heus niet sneller als jij sneller eet, hoor" "Mam, dat slaat nergens op, ik eet echt op een normaal tempo hoor". M'n moeder had gelijk, een zéér uitzonderlijk gebeuren, ik at écht sneller om sneller bij Jake te zijn. Ik besloot om maar wat rustiger te eten. Ik at zo rustig dat ik de tijd uit het oog verloor en ik had de bus bijna gemist maar uiteindelijk kwam ik toch nog op tijd. Ik stapte de bus in, toonde m'n buspas en ik maakte me heel groot op zoek naar Jake. Ik was halfweg de bus maar ik zag hem nog steeds niet, hij zat helemaal vanachter in de bus, op de voorlaatste rij. Ik ging naast hem zitten.

"Ben je klaar voor school?" vroeg hij.

"Tuurlijk en jij?"

"Zo klaar als maar kan zijn!"

"Help je me vanmiddag bij Engels? We hebben het het 3e uur dus dan kan je die leerstof..."

"Het maakt niet uit Sylvia, ik wil je graag helpen"

Ik glimlachte "Bedankt, ik vind Engels echt moeilijk"

"Ik dacht dat je gewoon vaker bij me wou zijn" plaagde hij.

"Nee, nou ja, ik wil graag de hele dag bij je zijn, maar dit was geen "truc" ofzo" antwoordde ik.

"Ik wil ook de hele dag bij jou zijn, je zorgt echt dat ik me thuis voel hier"

Ik geeuwde.

"Ben je moe?" vroeg Jake.

"Ja, ik ben nog niet gewend dat ik zo vroeg moet opstaan"

"Ga anders maar slapen, we zitten toch nog een half uur op de bus" biedt Jake aan.

"Als jij het niet erg vindt"

"Tuurlijk niet"

Ik leg mijn hoofd tegen het raampje, die raampjes zijn echt zo moeilijk om op te slapen, denk ik bij mezelf. Jake ziet dat de raampjes echt slecht zijn om te slapen en zegt:

"Ehm, als je wilt mag je op m'n schouder slapen"

"Echt waar? Bedankt! Die raampjes zijn echt slecht"

"Ik weet het"

"Bedankt!"

Ik leg me neer op Jake's borst, hij is warm en gespierd, maar toch zacht. Al snel val ik in slaap.

"Sylvia? Sylvia?" hoor ik Jake zeggen. "We zijn bijna aan de halte, Sylvia"

Ik brabbel wat. Het liefst zou ik altijd op Jake's borst blijven liggen, maar nu moet ik echt uitstappen. Helaas.

"Jake?"

"Sylvia, ik dacht al dat je dood was" zegt Jake lachend.

"Haha nee hoor"