Alles is anders

Hoofdstuk 10

Daar ligt ze dan. In het kamer. Nog steeds te slapen. Nouja, daar lijkt het toch op. "Ja?" zeg ik nadat ik geklop hoor op de deur.

"Sylvia, we hebben slecht nieuws" zegt de dokter.

"Moet ik nu al weg?" Ik geef toe, ik weet dat dat niet was, maar als ik zou geloven dat het zo was, was het misschien wel zo. Dan was mama in orde.

"Nee, je moeder gaat achteruit. Haar hartslag is soms erg verontrusten. Om eerlijk te zijn, we weten niet meer of ze het overleeft"

Dat laatste kwam hard aan, heel hard. Zonder mama overleef ik niet.

"Wat is er dan?" vraag ik kalm.

"Haar hart, soms gaat haat hartslag heel snel en soms te traag. We zijn al vaak naar de kamer geroepen door de machine die dacht dat ze een hartstilstand had"

"Dus, ze kan sterven?"

"Ja, er is een kans. De kans dat ze overleeft is groter. We wouden gewoon dat je het wist"

"Bedankt"

"Geen probleem, we doen wat we kunnen"

"Nogmaals bedankt"

De dokter verlaat de kamer.

Ik dacht vroeger altijd dat ze 'We doen alles wat we kunnen.' alleen in films en boeken gebruikten, maar de dokter zei het net tegen me. In het echte leven. Was dit maar een film. Of een boek. Het is gewoon niet te geloven. Ik besluit om naar huis te gaan.

Wanneer ik thuis kom, kijk ik op de huistelefoon. 3 gemiste oproepen. 1 van een onbekend nummer, vast reclame. Ik kan ze niet terugbellen, dus ze hebben pech. 1 van Jake, die had een voicemailbericht achtergelaten.

"Hey Sylvia, ik hoop dat alles goed gaat met je moeder. Ik zet een kaarsje"

Dit was niet Jake, het was een vrouwenstem. Vast zijn moeder.

De laatste was van nog een onbekend nummer. Al die reclame, niet te geloven dat er werkelijk mensen dingen kopen over de telefoon.

Ik loop naar de keuken en kijk in de koelkast. Niks. Er was eigenlijk wel een hoop, alleen niet wat ik wou. Dan ga ik naar de diepvriezer in de garage, ik kijk naar alle vakken. Bij de derde zie ik een diepvriespizza. Ik kijk op de doos. Pizza quatro stagionni. Ik hou van die pizza, vier verschillende soorten pizza, in één. Als je ergens geen zin in hebt, eet je gewoon een anders stuk. Slimme truc van de pizza-makers.

Ik wandel naar binnen, haal de pizza uit de doos, steek hem ik de oven en wacht 8 minuten. Op de doos stond dat hij er 10 in moest, maar ik dan is hij te warm.

Ik zet de pizza op tafel en wil net de eerste hap nemen, wanneer ik de deurbel hoor. Sinds de politie voor de deur stond toen mama het ongeval had, is het altijd een angst geweest om de deur te openen. Ik wandel naar de deur en doe open.

"Jake!" roep ik als ik zijn lach zie.

"Hey" zegt hij met een glimlach.

"Wat doe je hier?"

"Ik kom voor jou natuurlijk"

"Het gaat niet goed met mama, haar hart doet vreemd en het kan zijn dat ze..." Ik kan het laatste woord niet uitspreken. Ik begin te wenen.

"Dat is echt vreselijk. Ze komt er wel doorheen, geloof me"

"Bedankt" zeg ik snikkend.

"Wat was je aan het doen?"

"Ik had net pizza gemaakt en ging hem eten"

"Heb je helemaal pizza zelf gemaakt?" zegt hij verbaasd.