Hayal Parçam

-Nerdesin?-

ipekkocyigit ve MuzeyyenOzerdem ' e ithaf ediyorum. :) .

Bugün yanımdaydın benim. Iki gözüm kapalı tutundum sana. Bıraktım kendimi, ilk kez bu kadar huzurluydum sanki. Bir o park bir bu park gezip durduk. Her oturduğumuz yerden taş aldık yanımıza. Oturup taşlardan baş harflerimizi yazdık. Öyle mutluydum ki yanındayken yürüdüğümü bile hissetmiyordum. Kimsenin anlamayacağı dilden konuştuk. Yalnız biz bildik konuştuklarımızı. Kimsenin gülmeyeceği şeylere güldük. Gülünce yok olan gözlerine güldüm. Senin gülümsemen benim var olmam içindi.

Her sokakta farklı sarıldık. Adımların adımlarıma uysun diye uğraşırken durdun birden. Önce duran ayaklarına, sonra bana bakan yüzüne baktım. Bir süre durduk öyle. Tutamadım kendimi güldüm. Sen de güldün sonra. Dünyanın en güzel gülüşmesiydi.

Hiç geçsin istemedim zaman. Biraz daha gezmek istediğimi söyledim. "Kalmadı ki gitmedik bir yer." dedin.

Sesin çok başkaydı be.

Yine de devam ettik yürümeye. Hiç bilmediğimiz yerlere geldik.

Sonra kaybolduk.
.
.
.

Zaman geçtikçe tutunduğum boşluk oldu. Ellerimin rüzgarı tuttuğunu hissettim. Gerçekten bilmediğim bir yerdeydim. İnsanlar bana bakıyordu. Önce seni aradım etrafımda, sonra ceplerime baktım telefonumu aradım. Ne telefonum ne sen vardın. Ellerimi başıma koydum. Yorulduğumu hissettim. Bir iki insan geldi yanıma bir şeyler söylediler. Uzaklaştım onlardan. Devam ettim seni aramaya döndürüp bakmadığım bir kişi bile kalmadı. Nerdesin diye bağırdım. Duymadın beni. Az önce koca İzmir'de bir sen varken, şimdi sen yoksun; bir sürü saçma sapan insan bu yüzüme görünen. Hepsi bana bakıyor hepsi delirmiş sanki. Ama sen yoksun. Neredesin beş dakika olmadı daha burdaki halinden. Sanki senelerim gitti uzak olduğumu hissedince senden. Nerdesin ne olur duy beni. Asıl şimdi kayboldum ne olur bul beni. Dayanamıyorum, yine tutmak istiyorum ellerini.

Sensiz mi kaldım?

Gözlerimi kapattım.

Gözlerimi tekrar açtığımda seni görecektim, ilk tutunduğum yerde olcaktın. Biraz geç açtım belki göremezsem diye.

Açtığımda ise çoktan düşüyordum. Yoktun evet. Tutunamadım.

Ben hep geç kalırdım. Seni görmeye, sevdiğimi söylemeye, yokluğunu hissedebilmeye bile geç kaldım. Gözlerimi açmakta geç kalarak da erken bir ölüme vardım.

Yine de beklerim ben seni. İnanmam kimselere biliyorum geleceksin. Bekliyorum elbet beni bir gün göreceksin. Ben hep burda olacağım ve ben hep seni, sadece seni seveceğim.