Hayal Parçam

Bilet

Kaçıp gitmek geliyor mu içinden?

Defalarca kaçtım. Gidebildiğim en uzağa gittim. Elimdeki kalan kuru sarı çiçekle, bilmediğim sokaklarda seni unutmak için yürüdüm. Sokak çalgıcıları ile kavga edip başımı belaya soktum. Çok güzel çalıyorlardı. Hele o şarkıyı söyleyen öyle güzel söylüyordu ki dayanamayıp etrafta ne kadar taş toprak bulduysam para toplamak için serdikleri gitar çantasının üzerine atıverdim. Kimse senden güzel söyleyemezdi. Ne haklarınaydı?

Zar zor kurtulduğum o yerden sonra, hala elimde duran kuru çiçeğim ve içinde sadece bir kitap olan çantam ile yürümeye devam ettim. Çocuklar besledi beni bazı yerlerde. Gülüşleri ile ruhumu, beslenme çantalarındaki içsiz çörekleri ile midemi doldurdular. Bir tanesinin hırkası, kollarındaki kahverengi yamaları ile detaylandırılmıştı. Ona da bağırıp çağırdım ve arkamda küçük bir çocuğu kırık bir kalple bırakıp yoluma devam ettim. Oysa o bana yardım etmişti.

Seni unutmak için attığım her adım sana ait renklere çıkıyordu. Bazen notalar, bazen kokular, bazen bir ışık, bazen de bir saç rengi seni anında bulunduğum yere getiriyordu. Böyle bir gücümün olduğunu bilseydim, en başta başka şeyler için kullanırdım; mesela annem için. Ne yazık bana..

Ayırdığım son bilet paramla başka bir şehre uçtum. İner inmez yine gülüşündeki karmaşık güzellik karşıladı beni. Oysa karşımdaki bir hostesti. Bir kızın gülüşünü seninkind nasıl benzetebildim?

Kaçtıkça sana çıktığımı fark ettim. Kendimi kilitleyip oturdum bir pansiyon köşesine. Nasıl olsa dışarıda da yanıma gelecektin. Ne diye yok sana benziyor yok senin hırkandan deyip, tanımadığım insanlarla kavga ederek kendimi yorsaydım ki?

Kapının tıklatılması ile anladım. Biz bulutların üstüne ancak kaçmak için bindiğimiz uçakla çıkarız. Mutluluktan uçmayı kim kaybetmiş ki biz bulalım? Alors! Vazgeçiyorum senden. Gel bul beni şimdi, hangi şehirde istersen.