Hayal Parçam

Sevmeliydin

Elbet her insan sevmeliydi. Her insan bir karşılık beklemeden sevmenin lezzetini tatmalıydı. Ölmeliydi belki uğruna, sevdiğinin bir gram umrunda olmadan.

Ama her insanın da bir sevilme hakkı olmalıydı göz pınarlarını feda ettiği kişiden. Bir gün geçirmeli, ya da son gününü onunla geçirmeliydi.

Hayatımın bir kısmını, güldüğünde gözleri kaybolan birisine harcadım ben sebepsizce.

"Sen güldüğünde beni görebiliyor musun?"

Beni görsün, bana baksın isterdim. Ben onun yanında dünyayı başka bir kefeye alırdım. O da öyle yapsın isterdim. Binlerce insan arasından bir onunla uyuyup, uyandığımda bir onu görmek isterdim. Çok şey istiyormuşum bana bu kadar imkansız gelmemişti başta. Olur sandım çıktım yola habersiz, üstsüz başsız bir sevdamla. Olur sandım ben, güldüğünde gözlerinden vazgeçen adam benden mi vazgeçmeyecekmiş bilemedim. Olur sandım ben aklıma geldikçe aklına geleyim diye dua ettim. Olmadı.

Her sabah onu sevmeye kurdum saatimi. Kalbim uyurken de onun için atmaya devam ederdi. Ben yaşamak için değil onu sevmek için yaratılmıştım sanki.
O benim yalnızlığımdı ve biraz kalabalığım. Yalnızlığımdı çünkü ondan önce bir ben vardım kendi hayatımda; onu tanıdıktan sonra ben benden gittim de bir o oldu kalan zamanlarıma.

Kalabalığımdı çünkü, o yanımdayken başka hiç kimseye gerek yoktu, bütün dünya insanları kadar çoktu. Gerek yoktu başkasına.

Gerçek miydi hayal mi? Ne ben biliyordum gerçek olup olmadığını ne onun bilip bilmediğini sorabiliyordum. Ama bir çözüm gerekliydi. Ya delirecektim ya ölecek.

Sen beni sevmeliydin biraz. Son nefesimde gözlerine bakıp sevdiğimi söylemek için her anımda yanımda olmalıydın. Ölüm zamansızdır bilirsin. Kaçırmayalım vaktini, hep yanımda ol ne olur.