Bir otobüs durağında rastladım gölgene,
Zarifti, narin bir çiçek gibi.
Saçları rüzgarla dans ediyordu.
Fakat, bir şey eksikti, gülmüyordu.
Yüzünde derin düşünceler vardı.
Ağlamış gibiydi yeni silmiş yüzünü,
Kızarmıştı gözleri.
Yağmur yağdı yağacak.
Soğuktu yeryüzü, tıpkı onun elleri gibi.
Tutacak bir yürek arıyordu
Belki de bir liman, kuytu bir köşe.
Yanına oturdum, bir resme bakıyordu.
Bir düğün ve mutlu bir çift.
Ama insan işte üzülür müydü buna?
Nedendir bilmem sordum.
Ağlamışsın ama, neden?
Döndü bir süre, gözlerime baktı.
Sonra dedi ki:
Biri arkadaşım, diğer de ömür dediğim...
