Autumn Blood ✔️

hoofdstuk 14

Ik open mijn ogen en zie Dylan een takje slijpen met een zakmes. Is dat mijn zakmes?
Ik kijk er naar en zie het logo van de wolf erop staan.
'Waar heb je die van?' Vraag ik. Hij kijkt op. 'Die vond ik op de grond.. Hoezo?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niks. Ik was gewoon benieuwd.' Hij knikt langzaam en gaat verder. Ik sta op en zoek wat te eten. Gisteren hadden we nog wat gejaagd. Er is nog wat over. Snel eet ik het op en ik zie Dylan kijken. 'Wil je ook nog wat?' Zeg ik met volle mond. Hij lacht en zegt 'nee hoor.' Ik glimlach zwakjes. Hij glimlacht schuin.. Eigenlijk is hij best wel schattig. 'Zullen we weer gaan?' Vraagt hij. Ik knik.

Na een tijdje stopt hij. 'Is er iets?' Vraag ik. Hij schud van nee, maar ik weet dat er wel iets is. 'Ik dacht iets te horen. 'Oh oké.' Zeg ik zacht. We lopen verder. Ik kan goed praten met Dylan en het is best gezellig. Ik voel me tenminste niet zo alleen. Opeens struikel ik en val met een klap op de grond. 'Gaat het?' Vraagt Dylan. Ik knik zwakjes. 'Ja, het gaat wel,' ik sta op en kijk waarover ik struikelde. Een rare steen ligt er en ik pak hem op. Normaal ben ik er niet zo geïntereseerd in, maar dit is zo'n rare.. Ik kijk wat er onder de steen ligt en zie een groot gat. Ik probeer te zien wat erin ligt, maar het is pikdonker. Het ruikt muf en een beetje verrot. Wat zou er zitten? Een dier of.. Vast niks. 'Hé Dylan, volgens mij ligt er iets onder deze steen.. Een gat of zo. Zullen we kijken wat eronder ligt?' Ik kijk hem aan en hij grijst. 'Tuurlijk!' Zegt hij. We zoeken iets om te graven. Ik vind een verroeste schep. Dylan begint te graven en na een tijdje zien we het grote gat. Nog even door en dan weten wat er ligt.. Mijn mond valt open en die van Dylan ook. 'Wtf.. Wat is dit?' Zegt hij en kijkt mij vragend aan. 'Ik weet het niet..' Ik kan nog nauwelijks geloven dat dat daaronder ligt. 'Wie doet nou zoiets? Dit is ziek..' Ik knik en Dylan graaft het gat weer dicht. Wat erin ligt zijn..
Dode lijken! Gewoon lichamen en skeletten.. Iel. Ik begrijp het niet. Heeft ze er zoveel vermoord? Ik weet nog steeds niet haar naam. Ik moet het weten, anders kom ik nooit meer weg uit dit bos. Er zijn duizend namen.. Hoe moet ik nou weten hoe zij heet? 'Gaat het?' vraagt Dylan lief. 'Ja..' zeg ik een beetje verward. Hij glimlacht. 'Het komt goed, oké?' Ik knik. 'We vinden de weg wel.' hopelijk zeg ik er zacht zuchtend achteraan. Als we het weer dicht hebben gegooid, gaan we weer verder lopen. Na een tijdje kijk ik rond.. Waar is Dylan? Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik niet heb gemerkt dat hij weg was. 'Verdomme.' zeg ik en schop tegen een boom. 'Dylan waar ben je?' mijn hart bonkt in mijn keel. 'Joyy, ren!!' hoor ik iemand schreeuwen. Het is Dylan! 'Achter je!!' schreeuwt hij. Ik kijk om en zie haar staan. 'Weet je mijn naam al?' zegt ze sluw. Ik schud bibberend mijn hoofd. 'Nee..ee..eeh...' zeg ik stotterend. 'Dan zal je moeten gokken, of je zult voor altijd in dit bos blijven. Door mij kun je voor eeuwig blijven dwalen. Als ik dat niet meer doe, dan kan je er meteen uit. Ik stop alleen als je mijn naam raad.' Ik herrinner me nog de ketting met.Welke naam was het ook alweer? Ik probeer wel iets. 'Is jou naam lola?' vraag ik stotterend. Ze kijkt met grote ogen en begint te lachen. 'Helaas mis.. Nog 2 kansen.' Goed nadenken. Wat stond er op de ketting? Julie? 'Julie?' probeer ik. 'Wat jammer, mis.' Kom op. Ik kijk Dylan smekend aan. Hij kijkt mij hopeloos aan. Wacht.. Ik weet het! 'Annabel!' zeg ik heel overtuigend. Ze kijkt me met grote ogen aan. 'Nee, nee.. NEEEE!!' Ze verdwijnt langzaam. Ze is weg. Ik kijk om me heen. Waar is Dylan? Ik zie hoe hij ook langzaam verdwijnt. 'Sorry, het spijt me. Ik was al dood..' Nu is hij ook weg. Ik heb niemand meer. Ik kan naar huis, maar dan ben ik zonder Pap en Dylan. Ik hield echt van hem, ookal kende ik hem nog niet lang. Ik wil niet naar huis. Ik wil bij hun zijn..