Autumn Blood ✔️

hoofdstuk 13

Ik pak het mes en bedenk me. Wat als mensen me wel nodig hebben? Is het wel mijn schuld? Ik weet het niet meer. Moet ik wel naar huis gaan? Ik kan toch niet opgeven? Ik heb aan mijn vader belooft door te gaan en dat doe ik. Ik geef niet zo makkelijk op. Ik ren naar een geluid toe en kijk wat het is. Een jongen ligt bloedend op de grond. 'Help me!' zegt hij met een schorre stem. Hij reikt met een hand naar me. 'Ik ga je helpen.' Ik scheur een stuk van mijn bloes die toch al aan flarden is en bindt het om zijn been. 'Je moet rusten.' zeg ik kalm. Hij komt om hoog en haalt zijn verwarde haar uit zijn gezicht. 'Hoe heet je eigenlijk?' vraagt hij met een schorre, zachte, lieve stem. Wacht wat? 'Ik heet Joy.' zeg ik en ik kijk hem aan in zijn licht blauwe ogen. 'Dylan.' (Dylan O'Brien 😏😍) Ik knik. 'Trouwens mooie naam,' zegt hij. Ik voel dat ik bloos. 'Dankje.' zeg ik verlegen. Hij glimlacht zwak naar me. 'Wat doe je eigenlijk hier?' vraag ik. 'Nou, ik ging jagen met mijn vader en toen verdwaalde ik. Ik werd geraakt door iets in mijn been.' zegt hij. Zal ik hem over de kwade geest vertellen? Misschien nog even wachten.. Hij is best aardig en lief. Ik heb een raar gevoel in mijn buik. Ben ik.. Verliefd?!? Nee dat kan echt niet. Nee, nee, nee. 'Bedankt voor het helpen.' Ik glimlach naar hem. 'Geen probleem.' Hij glimlacht zwakjes. 'Ik ga denk ik even slapen.' Ik knik. 'Is goed, ik houd de wacht wel.' 'Echt super bedankt hè?' zegt hij en sluit zijn ogen. Ik kijk hoe hij vredig ligt te slapen. Hij is zo schattig. Ik was vergeten dat ik bijna dood was.. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ik ben blij dat ik tenminste niet alleen ben. Maar ik vertrouw hem nog niet goed genoeg om hem het te vertellen. Ik hoor van achter iets en draai me om..

Iemand duwt me op de grond en ik probeer hem/haar van me af te krijgen. 'Waarom heb je me dit aangedaan?' zegt een vaag bekende stem. 'Je hebt gelogen!!' Ik snap er niks meer van. 'Wat? Waarover?' 'Dat weet je best!' Ik kijk haar verward aan. 'Waarover heb ik gelogen?' 'Over..' Ik schrik wakker uit de droom. Eerder nachtmerrie. 'Nou goed de wacht gehouden zeg!' zegt Dylan lachend. Ik lach zwakjes mee. Hij stopt met lachen. 'Is er iets?' Ik schud en zeg 'nee niks.' 'Oh oké.' hij staat op en haald een beker uit zijn tas. Hij giet er water in en drinkt het op. 'Wil je ook?' vraagt hij met de beker naar mij toe gericht. Ik knik en hij geeft de beker met water. Ik drink hem in één keer leeg. 'Bedankt.' zeg ik en sta op. 'Geen probleem,' zegt hij en stopt de beker weg. 'Zullen we verder gaan lopen?' Ik knik.
We lopen al een tijdje en gaan even rusten. Ik zucht en we eten het laatste beetje eten uit Dylan's tas. Mijn maag rammelt en ik negeer het alweer. We lopen maar wat, geen idee waar naartoe. In de hoop dat we ergens uit dit bos kunnen. Hoop is belangrijk. Ik weet niet of ik die nog heb.. Ik vertrouw maar op mijn instinct. Die ik ook niet meer zo erg vertrouw..