Jisatsu

-42-

Sevgili Natsu,

Üç yıl geçti üzerimizden. Ve sen , hala yokluğunu sürdürüyorsun.

Hevesle o köprüye gidip gelmelerim , yazdığım mektuplar yok oluyor. Yüzün , siliniyor yavaş yavaş gözlerimin önünden. Aklımda kalan tek şey senin sakura saçların ve yeşilin en güzel tonunu taşıyan gözlerin oluyor. Unutuyorum zamanla.

Bugün , Nash ile parka giderken beklemediğim biriyle karşılaşmıştım. Poyraz. Buna ne kadar sevindim bilemezsin.

Kaldırımların karşısında göz göze geldiğimizde , kaşlarım anında çatılmıştı. Tanırdım onun kişiliğini. Bu kadar neşeli ve sosyal biri , nasıl olur da böyle bitap görünebilirdi ? 

Beni görür görmez koşarak yanıma gelmişti. Anlamadığım dilde birkaç şey söyleyerek Nash'ı kucağına almış , gülerek bana dönmüştü sonrasında. Anlamsız yüz ifademi görünce utançla saçını karıştırmıştı bu sefer. 'Yine dilleri karıştırdım sanırım.'

İlk başta , geçen üç yılın ardından yaşadıklarımızı anlattık. O bizim yaşadıklarımıza kendince 'höst' 'vay öküz' 'kızım sen manyak mısın niye terk ediyorsun gül gibi çocuğu' gibi yorumlar yaparken gülmeden edememiştim. 

Onun yaşadıklarını öğrenince ben daha çok şaşırmıştım tabii. O anlatırken ben dinliyordum. Bir yandan da , kucağındaki Nash ile oynuyordu Poyraz. Ona neden bu kadar ilgi gösteriyor anlamıyorum.

Rehber olmuş , yurt dışında geziler düzenliyor ve zaten öğrendiği dillerin yanında başka bir sürü dil de öğreniyordu. 'Benim için iyi. Ülkemi ziyaret etme şansı buluyorum.' demişti omuz silkerek. 'Yine de burada iki aylık bir molam oluyor' 

Sonrasında tekrar söylediği gerçekle , titreyen gözlerim kucağındaki Nash'e kaymıştı. Bana hiç baba olamayacağını söylemişti. Hızla bir şeyler söylemeye çalışan beni sakinleştirdi. 'Zaten sonsuza kadar sap kalacağım için , bu pek sorun değil.' sesi titremişti.

Kısacası , diğerlerini henüz göremesem bile herkes bir yerlere gelebilmişti bu üç yıl içinde. 

Tabii biz , mum gibiydik sanki. Olduğumuz yerde dikiliyor , birlikte olsak da , olmasak da eriyorduk. 

Sevgilerle , Lucy.