Driewerf - Moordvrouw

1. Pannenkoeken

Het was een heldere avond. De zon was allang onder en de maan had zijn plekje hoog in de lucht inmiddels al gevonden. Deze nacht was er een volle maan. Heerlijk voor vissers die besloten om er laat in de avond nog op uit te gaan, kon je eindelijk eens zien waar je jouw dobber uitgooide. Deze visser wist al van de volle maan, hij had zijn visspullen al klaar gelegd en kon gelijk vertrekken wanneer het donker werd. De man ging altijd naar een afgelegen gebied naast een volkstuin om zijn hobby uit te voeren. Hij had namelijk een hekel aan mensen die zijn vangsten wegjaagde. Hij zocht zijn vaste plek waar volgens hem veel vis te vangen viel en maakte het lokaas klaar. Toen dat gedaan was gooide hij zijn hengel uit en was het een kwestie van wachten en goed opletten. De man begon na een halfuurtje in te dutte waarna zijn ogen zich sloten en hij in slaap viel in zijn vissersstoel. Een uur later schrok hij wakker van het geluid van bewegend water. Wat bleek, zijn vishengel was naar de overkant van het water getrokken door een blijkbaar erg sterke vis. De man vloekte, pakte zijn visspullen in en liep over het bruggetje naar de overkant, de volkstuin dus. Hij zette zijn spullen weer neer en klom door de bosjes terwijl hij zich stevig vast hield aan de takken, bang dat hij met een plons in het water zou vallen. Bij zijn hengel aangekomen begon hij te trekken aan het voorwerp, zonder resultaat. De man zuchtte en hurkte door zijn knieën. Hij trok aan de onderste takken in de hoop dat zijn hengel los zou schieten. Opeens voelde de man een enorme steek in zijn pols en schreeuwde het uit van de pijn. Hij kon nog net op tijd voorkomen dat hij in het water zou vallen. Geschrokken haalde de man zijn arm omhoog en zag dat er een klem in zijn pols zat. De klem zat vast aan een ketting waardoor hij geen hulp kon halen. Nog nooit had hij zoveel bloed gezien als er uit zijn pols stroomde. De man schreeuwde om hulp, maar dat was kansloos in dit afgelegen gebied. Hij zat hulpeloos aan de kant. Er zat niks anders op dan te hopen dat er iemand langskwam. Anders zou hij langzaam doodbloeden...

'Mam mag ik zo nog een pannenkoek met rozijnen?' vroeg Bo aan haar moeder terwijl ze de overgebleven rozijnen van haar vorige pannenkoek oppeuzelde. 'Ja hoor,' zei Liselotte, 'Maar eerst je vader.' Ze legde een kaaspannenkoek op het bord van haar man, ook wel bekend als Bram Amezian. Hongerig viel hij aan op zijn pannenkoek. 'Dankjewel, Lies,' glimlachte hij naar zijn vrouw na een paar keer kauwen. Ze lachte terug en zette de pan voorzichtig op het fornuis waarna ze het pannenkoekenbeslag in de pan goot. 'Rozijnen, toch?' vroeg ze voor de zekerheid nog een keer aan haar dochter. Bo knikte enthousiast en pakte haar mes en vork al in de aanslag. 'Weet je zeker dat je er geen één meer hoeft Linn?' vroeg ze aan haar andere dochter terwijl ze de rozijnen over de pannenkoek strooide. Linn knikte en propte met moeite haar laatste hap in haar mond. Liselotte legde al het keukengerei neer. Ze leunde tegen de keukenkast en keek trots naar haar gezin. Te beginnen bij haar jongste dochter, Bo. Bo was een druk meisje. Ze was 13 jaar oud en zat in de eerste. Het ging erg goed op school, waar Liselotte erg blij mee was. Haar andere dochter, Linn, leek erg veel op Bo. Zij was alleen twee jaar ouder en zat in het derde leerjaar. Linn had ook de intelligentie van haar ouders geërfd. Na dat Liselotte een tijdje trots over haar dochters nagedacht had, keek ze naar haar man. Hij zat te genieten van zijn kaaspannenkoek en kreeg door dat Liselotte naar hem aan het staren was. 'Hé schat, let je wel op? Straks brandt de pannenkoek nog aan!' Liselotte schrok wakker uit haar gedachtes en draaide snel de pannenkoek om. 'Hij is nog niet zwart!' riep ze opgelucht terwijl ze de pannenkoek nog even goed bekeek. Bram lachte en ging weer verder met eten. 'Is hij al bijna klaar,' vroeg Bo ongeduldig. 'Ik denk het wel Bootje.' Liselotte keek voor de zekerheid nog even goed, knikte, en kiepte de pannenkoek op Bo's bord. Bo pakte de fles met stroop en schonk per ongeluk een enorme hoeveelheid stroop over haar pannenkoek. 'Oeps,' lachte ze terwijl ze onhandig de dop van de stroop weer op de fles draaide. Liselotte lachte ook en schudde haar hoofd. Ze stopte met lachen toen ze Linn druk op haar telefoon zag WhatsAppen, want daar had Liselotte en hekel aan tijdens het eten.
'Linn wil je je telefoon even weg doen?'
'Wacht even.'
'Linn, je weet best dat je niet op je telefoon mag tijdens het eten.'
'Als je nou even wacht doe ik hem zo weg.'
'Je krijgt nog één keer de kans om hem zelf weg te doen anders...'
Liselotte werd onderbroken door het geluid van een ringtone. Het was niet de telefoon van Linn die afging, dit keer was het de telefoon van Bram. 'Het is Carla.' Bram keek met een vragende blik naar zijn vrouw of hij op mocht nemen. Liselotte knikte en zette de pan op het aanrecht. 'O, hij mag wel op zijn telefoon?' rolde Linn verontwaardigd met haar ogen. Bram wreef over Linn haar haar toen hij de gang op liep. Liselotte negeerde de opmerking van Linn en ging aan tafel zitten. 'Verheug je je al op je verjaardag, Bo?' Bo knikte enthousiast waardoor er een tsunami aan stroop uit haar mond droop. 'Nog 4 nachtjes!' riep Bo terwijl ze het plakkerige goedje van haar kin slurpte. Linn lachte en gooide een doekje naar Bo, die het onhandig opving waarbij ze bijna met haar mauw in de stroop zat. Ze veegde haar mond af en at het laatste beetje pannenkoek op. 'Maar mam, morgen in Walibi moet je wel meegaan in de achtbanen hoor!' Liselotte lachte zenuwachtig. 'Moet dat echt?' Linn en Bo knikten enthousiast. 'Daar hebben we ons nou zo op verheugd.' grijnsde Linn. 'Ja dat is het leukste van de hele dag!' riep Bo terwijl ze lachend opstond om haar doekje in de prullenbak te gooien. Op dat moment kwam Bram de eetkamer weer binnenlopen. Bram keek niet erg blij. 'Wat zei ze?' vroeg Liselotte bezorgd. 'We kunnen morgen niet naar het pretpark,' deelde Bram mee. 'Huh waarom niet?' vroeg Bo verbaasd. 'Er is een hele belangrijke zaak.' Liselotte keek verbaasd op. 'Dat kan toch ook wel wachten tot maandag?' Bram schudde zijn hoofd. 'Nee Lies, ik weet zeker dat jij dit ook niet wil laten wachten.' Liselotte snapte niet waar haar man het over had. 'Jemmig pap, dat is echt sneu,' zei Linn terwijl ze weer met haar ogen rolde. 'Ik kan er ook niks aan doen. Ik wil het liefste ook gewoon een dagje naar het pretpark met jullie,' zuchtte Bram. Hij ging weer zitten op zijn stoel en tikte met zijn vinger op de tafel terwijl hij diep nadacht. 'Hé Bo, anders gaan we gewoon met jou verjaardag een dagje eropuit,' stelde Bram voor. Bo sprong enthousiast op. 'Wat een goed idee pap!' Ze rende naar haar vader toe en gaf hem een dikke knuffel. Toen keek Bo hem recht in de ogen. 'Pap? Wist je dat mama ook in de achtbanen gaat?' Bram keek verbaasd naar zijn vrouw. Hij kreeg door dat Liselotte dit niet zelf had bedacht toen ze paniekerig om zich heen keek. 'O ja?' lachte Bram. 'Ja!' knikte Bo dol blij, voor haar moeder ook maar iets kon zeggen. 'Ik ben benieuwd,' zei Bram terwijl hij zijn dochter op haar rug klopte. 'Ik weet niet of ik...' begon Liselotte haar zin. 'Jawel mam! Dat durf jij wel hoor!' onderbrak Linn haar terwijl ze haar lach niet meer in kon houden. Linn en Bo rolde over de grond van het lachen bij de gedachte dat hun moeder gillend in een achtbaan zou zitten. Bram liep naar zijn vrouw toe en sloeg twee armen om haar heen. 'Normaal durf jij altijd alles,' fluisterde Bram in haar oor. 'Waarom zouden al die mensen gillen als het niet eng is?' merkte Liselotte op. 'Geloof me Lies, er is niemand die zonder ook maar een gil te geven zo dicht bij een lijk durft te komen als jij. Dat is niks vergeleken met een achtbaan.' Liselotte glimlachte waardoor Bram het niet kon laten om zijn lippen op de hare te drukken.