Driewerf - Moordvrouw

3. Waarheid

Liselotte lag languit op de bank met een warme arm van Bram over haar heen. Ze staarde naar de televisie terwijl haar ogen bijna dichtvielen. Aan de andere kant van de bank zaten Linn en Bo, half kijkend naar hun mobiel, half kijkend naar de televisie. Het gezin keek een oude aflevering van Idols. Vreselijk, vond Liselotte, maar Bo en Linn vermaakte zich maar al te goed met het programma. Bram vond het overigens hilarisch. Liselotte tilde haar hoofd op om op de grote klok aan de muur te kijken hoe laat het inmiddels was. Beide wijzers wezen naar boven, 12 uur dus.
'Zouden jullie niet eens naar bed gaan?' merkte Liselotte op tegen haar dochters waarna ze haar hoofd weer liet zaken op Brams schouder.
'Goed idee,' zei Bo toen ze opstond en de trap al opliep.
'Slaap lekker!' riep Bram haar achterna
'Ik blijf nog even zitten hoor,' zei Linn eigenwijs terwijl ze weer onderuit zakte en verder ging op haar telefoon.
'Als je het maar niet te laat maakt,' gaapte Liselotte.
'Moet jij ook niet gaan slapen?' lachte Bram.
Ze kroop nog dichter tegen haar man aan. 'Zometeen,' zei ze net zo eigenwijs als Linn.
'Wat voor zaak was het eigenlijk?' vroeg Linn toen ze nieuwsgierig van haar telefoon op keek. Liselotte en Bram keken elkaar geschrokken aan. Moesten ze het vertellen? Als ze dat deden, moesten ze ook alles uitleggen. Dat Linn eigenlijk een andere vader heeft, Thomas ten Holt. Dat haar vader dood is. Nog nooit hebben Bram en Liselotte het vertelt aan hun dochter, bang dat hun gezin uit elkaar zou vallen, bang dat ze boos of verdrietig zou worden.
'Nou?' drong Linn aan.
'Gewoon, een zaak,' loog Liselotte.
'Waarom was daar dan zoveel haast bij?'
'Als we er niet op tijd bij zijn vallen er meer slachtoffers,' zei Liselotte dit keer niet gelogen.
'Ik ga slapen,' zei Linn terwijl ze net als haar zusje naar de trap liep.
'Slaap lekker!' riep Bram weer.

Maar Linn ging niet slapen. Ze bleef heel stil bovenaan de trap staan. Ze vertrouwde dit niet. Ze voelde dat haar ouders iets achter hielden. Iets wat zij hoorde te weten. Waarom zouden haar ouders zo schrikken als ze iets vraagt over een zaak, wanneer er niets aan de hand is? Stiekem luisterde ze haar ouders af in de hoop dat ze het over de zaak gingen hebben. Linn had geluk.
'Moeten we het niet een keer vertellen?' vroeg Bram bezorgd waarbij hij Liselotte over haar haar aaide. Ze ging rechtop zitten. 'Ik weet het niet,' zuchtte ze.
'Ze zal er uiteindelijk toch achter komen, het is misschien wel goed om het toch te vertellen, nu het zich weer herhaald,' zei Bram terecht.
Een traan rolde over Liselotte haar wang toen ze weer terug dacht aan Thomas, aan de traumatiserende herinnering dat hij voor haar ogen werd neergeschoten en ze vervolgens zelf levend gevild werd, bijna dan. Toen Bram de traan ontdekte drukte hij haar stevig tegen zich aan.
'Ik ben bang,' piepte ze waarbij er nog een traan over haar wang liep.
Zelden had Bram gezien dat Liselotte verdrietig of bang was. Dit was ook zo bij Linn die verward aan het trapgat stond. Bram troostte zijn vrouw door kleine kusjes op haar hoofd te geven.
'Rustig maar Lies, dit keer zullen we alles op tijd oplossen. Dit is immers de derde keer dat we hiermee te maken hebben. Je hoeft niet bang te zijn'
'Ik wil gewoon niet dat ons gezin iets overkomt, de kans dat iets gebeurd bij ons is groot, want wij zijn de gene die hier het meest mee te maken hebben,' huilde Liselotte.

Vol vragen stond Linn bovenaan de trap. Wat zal het gezin kunnen overkomen? Wat is zich aan het herhalen? Wat willen ze me vertellen? Ze snapte er niks van. Linn besloot te gaan slapen, maar dit lukte niet. Uren lang spookte verschillende gedachtes en vragen door haar hoofd. Ze was zich aan het inbeelden wat haar ouders konden bedoelen. Wat hielden ze voor haar achter?

De volgende dag was het zondag. De meeste scholieren maken zich dan al druk over de maandag, maar dat was voor Linn en Bo niet nodig. Ze hadden namelijk vakantie. Bo was heel blij dat haar verjaardag dit jaar op een vakantiedag zal vallen. Nog een paar nachtjes slapen, dan was het eindelijk zover. Dit jaar was het extra speciaal, precies op haar verjaardag gingen ze weer een keer iets doen met het hele gezin. Dat gebeurt niet zo vaak met twee ouders die druk bezig zijn met hun werk. Als ze er waren was het wel altijd gezellig, behalve nu dan.
'Nog een paar nachtjes!' riep Bo voor de zoveelste keer over de ontbijttafel.
'Jemmig, ik krijg echt hoofdpijn van jou,' zei Linn geïrriteerd. Bo negeerde de opmerking van Linn en smeerde een dikke laag Nutella op haar boterham.
'Slecht geslapen?' vroeg Bram aan Linn terwijl hij de Nutella onder Bo haar neus wegkaapte.
'Nee, maar het is gewoon gruwelijk irritant als één of ander kind de hele tijd als een kleuter roept dat ze bijna jarig is!' Iedereen keek haar verbaasd aan over haar plotselinge uitbarsting. 'Ik noem geen namen,' voegde ze er nog aan toe.
'Slecht geslapen?' vroeg Bram nog een keer.
'Ja,' zei ze kortaf.
'Dat kan je ook gewoon zeggen,' merkte Liselotte op waarbij ze een grote slok nam van haar kop thee. Voor de rest was het ontbijt hartstikke gezellig, hoor.

Nadat iedereen zijn maag had gevuld stond Bo als eerste op, 'Ik ga mijn laatste beetje huiswerk maken, dan hoef ik in de vakantie lekker niks meer te doen!' Liselotte en Bram knikte goedkeurend en ruimde de tafel af. Linn bleef zitten op haar stoel terwijl ze haar best moest doen om niet in slaap te vallen. Na zo'n slechte nacht lijken je oogleden wel tien kilo zwaarder. Ze staarde voor zich uit tot haar ogen op een bosje bloemen vielen dat in een glaasje water in de hoek van de kamer was gezet.
'Voor wie zijn die bloemen?' vroeg ze nieuwsgierig. Liselotte liet haar bestek op het aanrecht vallen en staarde voor zich uit, zonder iets te zeggen of ook maar een beweging te maken. Bram zag dat zijn vrouw het er moeilijk mee had.
'Die zijn voor de buren,' loog Bram om Liselotte te hulp te schieten.
'Waar hebben de buren dat aan verdiend? Aan de hond laten poepen voor de deur?'
Bram keek Liselotte vragend aan. Zouden ze het vertellen? Liselotte knikte, wat betekende dat ze een poging wou doen om het hun dochter samen uit te leggen. Ze ging zitten op een stoel en zuchtte. Bram volgde haar.
'We moeten je wat vertellen,' begon Liselotte terwijl ze haar tranen onderdrukte. Ze hield even een pauze, wat Linn erg nieuwsgierig maakte. Zou Linn nu eindelijk te weten waar ze die hele nacht voor wakker lag? Liselotte wist niet hoe ze het moest vertellen. Ze keek Bram paniekerig aan.
'Die bloemen zijn voor je vader,' nam hij het over.
'Huh, je houdt toch helemaal niet van bloemen?' vroeg Linn verbaasd.
'Nee, niet voor mij, ik ben je vader niet. Je vader...' Bram slikte, 'Hij is dood.'
'Je lult.'
Bram schudde zijn hoofd en pakte de handen van zijn dochter en vrouw vast. Linn keek verbijsterd naar haar moeder bij wie de tranen over haar wangen stroomde, waaruit ze kon concluderen dat dit geen grap was. Ze kon het niet geloven. Zonder iets te zeggen keek ze voor zich uit.
'Hoelang is hij al dood?' vroeg Linn zachtjes na enkele minuten van stilte.
'Negen maanden voordat jij geboren bent,' gaf Bram antwoord.
'En dat konden jullie niet eerder zeggen of zo?!' Linn stond boos op van haar stoel en stampte richting de trap. Bram kwam achter haar aan en pakte haar bij haar schouders. Hij keek haar recht in haar natte ogen en wou zijn armen om haar heen sluiten tot ze hem wegduwde.
'Ik hoef geen knuffel van een wildvreemde man!' schreeuwde ze terwijl ze de trap op rende en haar kamer in vluchtte. Beledigd stond Bram onderaan de trap. Hij was kwaad op zijn dochter. Hoe kan ze dat zeggen terwijl hij haar hele leven voor haar gezorgd heeft? Ergens snapt hij het ook wel. Het is niet niks als je te horen krijgt dat je vader al zo'n 15 jaar dood is. Hij draaide zich om naar Liselotte die huilend aan tafel zat. Met kleine stille stappen liep hij terug naar de tafel en leunde er met beide armen op. Hij keek naar zijn vrouw en beet op zijn lip, het was hartverscheurend om haar zo te zien. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef over haar rug.
'We laten het even tot haar bezinken, we komen er later wel op terug,' troostte hij Liselotte. Ze knikte en zonder iets te zeggen stond ze op, wreef haar tranen weg en ging weer verder met de tafel afruimen, alsof er niks gebeurd was.