Driewerf - Moordvrouw

10. Finale

Doordat de zon zich goed had laten zien deze dag in het pretpark, probeerde iedereen verkoeling te zoeken. Sommige bezoekers namen een pauze in de schaduw, andere lieten zich naar beneden storten in de waterglijbaan, maar Linn en Bo besloten om een slush puppy het werk te laten doen.

'Het is tijd om naar huis te gaan,' deelde Liselotte mee. Haar handen gleden door de lange, bruine haren van haar dierbare dochter Linn. Linn en Bo hadden beiden een plastic beker met gekleurd ijs in hun handen. Voorzichtig zogen de twee aan hun rietje om een brainfreeze te voorkomen. Bo keek op. 'Niet nu al!' jammerde ze. Liselotte knikte zachtjes met een schamper glimlachje. 'Home sweet home,' zuchtte Bram toen hij opstond van het bruine bankje waar hij al enkele minuten zijn pauze had ingelast. Hij gooide de zware rugzak over zijn schouder en sloeg zijn arm om Liselottes nek. Twee paar puppy-ogen staarden hen deprimerend aan. Bram knikte met zijn hoofd richting de uitgang. 'Kom op.' 'Maar het was zo gezellig,' probeerde Linn. 'Zijn jullie nog niet misselijk al die achtbanen?' lachte Bram terwijl hij zijn eten weer naar boven voelde borrelen bij de gedachten dat hij weer in een achtbaan zou stappen. Niet dat hij geen plezier had gehad deze dag, maar nu was het even genoeg. Blijkbaar gold dit niet voor Linn en Bo die teleurgesteld hun hoofd schudden. Liselotte zuchtte. 'We gaan nog wel een keer naar een pretpark hoor.' De gezichten van haar dochters klaarde op toen ze dit hoorde. 'Beloofd?' vroeg Linn voor de zekerheid. 'Beloofd, maar nu moeten jullie meekomen,' glimlachte Liselotte. 'Wacht!' riep Bo snel voordat iedereen zijn rug naar haar toe draaide. 'Mogen we nog een keer onze slush puppy fles vullen?' Opnieuw klonk er gezucht. Bo's ogen stonden weer op de puppy-stand. 'Alsjeblieft?' voegde Linn eraan toe. Liselotte ging achter Bram staan en ritste het voor vakje van de rugzak open. Ze graaide tot ze een papieren briefje vond van vijf euro. Ze ritste het vakje weer dicht en stak haar hand uit met het geld erin. 'Hier, over vijf minuten weer terug zijn, wij blijven hier wachten.' Er verscheen een glimlach op de gezichten van de twee dochters wat Liselotte goed deed. 'Dankjewel mam!' riepen de twee terwijl ze al bijna uit het zicht waren van hun ouders met het briefje dat Linn bij zich droeg. Liselotte nam plaats op hetzelfde bankje waar het gezin net gezeten had en keek strak voor zich uit. Bram bleef staan met zijn handen in zijn zakken en keek trots naar Liselotte. Na een tijdje verliefd gestaar, wat niet wederzijds was, nam hij ook plaats op het bankje. 'Weet je dat ik heel veel van je hou?' zei hij terwijl hij een zacht kusje gaf op haar wang. Ze zakte een beetje onderuit en zuchtte. 'Uhuh.' Bram liet zijn brede glimlach weer zien. 'Dat is mooi.' Het was even stil. 'Er zit me iets dwars,' deelde Liselotte mee terwijl ze haar gezicht richting Bram draaide. 'Wat bedoel je?' vroeg Bram bezorgd. Liselotte haalde haar schouders op. 'Geen idee. Het zal vast niks zijn.' Bram dacht na. 'Moet je misschien naar de wc?' Liselotte glimlachte. 'Nee dat bedoel ik niet schat.' Bram lachte zachtjes mee. 'Ja dat kan toch? Misschien heeft het iets te maken met de zaak waar we nu mee bezig zijn. Die brengt natuurlijk veel herinneringen op. Maar het hoeft niet persee...' Bram stopte met praten toen hij zag dat Liselotte haar gezicht lijkbleek wegtrok. 'Bram, de kinderen! We mogen ze niet...' Er klonk een harde klap wat het lawaai in het park gelijk verminderde. Het was een oorverdovende klap die opnieuw hysterisch gegil aanwakkerde. 'Wat is dat?' vroeg Bram bezorgd. Toen hij recht in het gezicht van zijn vrouw keek ontdekte hij dat haar huid nog bleker wegtrok. 'Liselotte we moeten snel naar de kinderen,' drong hij aan, 'Die klap is gewoon een decoratiestuk of zo, kom!' Maar Liselotte bleef staan met grote opengesperde ogen welke leken te verdrinken in schrik, angst en paniek. Haar gedachtes zonken weg in een nachtmerrie. Met flitsen schoot deze voorbij. De klap speelde zich opnieuw af in haar hoofd. 'Nee Thomas!' hoorde ze zichzelf in paniek gillen. Opnieuw voelde ze het bloed van haar oude geliefde tussen haar handen door druipen. Het vreselijke gevoel wat haar al 15 jaar achterna zat. Ze wist wat die klap was. Het was geen decoratiestuk. Het was...
'Liselotte wat ben je nou aan het doen?' Bram schudde haar aan haar schouders wakker. Tranen van angst stroomde van Liselottes wangen. 'Die klap is een schot van een jachtgeweer,' huilde ze. Brams donkerbruine ogen leken zwart te kleuren. 'Godverdomme!' vloekte hij toen hij op stond en in een treinvaart richting de slush puppy apparaten rende. Liselotte haaste zich door de mensen die in een stroming tegen haar inliepen. Weg van de plek van het gevaar. Liselotte en Bram deden hun best elkaar niet uit het oog te verliezen, dat zal het allemaal nog gevaarlijker maken. Bram greep naar Liselottes hand om zeker te zijn dat ze nog altijd naast hem stond. 'Ik ben bang,' piepte Liselotte terwijl Bram zoekend om zijn as draaide. Bram wou een poging doen om zijn vrouw gerust te stellen, maar toen vond hij waar hij naar zocht. Hij trok zijn vrouw mee richting de apparaten die gevuld waren met gekleurd ijs op volgorde van de kleuren van de regenboog. Maar dat viel op dit moment niet op. Liselotte huilde en knielde neer voor haar dochter Linn. Ze lag levenloos op de grond met een schotwond in haar rug. Ze had hetzelfde lot getroffen als haar vader, Thomas. Bram kon zich niet overgeven aan wat er was gebeurd. Hij vloekte en huilde met zijn vrouw mee. Liselotte voelde in Linn haar nek, hopend op een hartslag, maar tevergeefs. De eigenaar van de slush puppy kraam stond op het punt om te hyperventileren. Zijn bolle buik ging hevig op en neer en hij leunde aan zijn kraampje om niet met een doffe klap achterover te vallen. Hij meldde dat hij een ambulance had gebeld, maar voor een ambulance was het nu te laat. Dat wist hij maar al te goed. 'We hadden bij hun moeten blijven,' snikte Liselotte. Dit keer was het Bram zijn beurt om wit weg te trekken. 'Hun,' herhaalde hij. Toen drong tot Liselotte door wat Bram daarmee bedoelde. 'Waar de fack is Bo?!'