Driewerf - Moordvrouw

2. Littekens

'Vermaken jullie je vandaag?' vroeg Liselotte voor de zoveelste keer aan haar dochters. Linn en Bo knikte, zoals elke keer. Ze stonden bij de deur om nog even gedag te zeggen tegen hun ouders. Bram en Liselotte gaven alle twee een kus op de voorhoofden van hun kinderen. 'Sorry meiden, we hadden graag naar het pretpark gewild vandaag,' verontschuldigde Bram zich weer, 'Gelukkig hebben jullie vakantie, dan kunnen we lekker op je verjaardag, Bo.' Bo knikte weer. 'Het maakt niet uit hoor, jullie kunnen er ook niks aan doen,' glimlachte ze toen. Liselotte en Bram glimlachte terug en stapte toen in de auto. 'Geen ruzie maken hè!' riep Liselotte nog net voor ze de autodeur dichtgooide. 'Onze kinderen maken toch nooit ruzie,' zei Bram sarcastisch toen hij de auto opstartte. Liselotte lachte en zette haar tas op de bodem van de auto. Ze zakte onderuit in de bijrijdersstoel. 'Wat voor zaak was het eigenlijk?' vroeg ze nieuwsgierig toen ze van het erf afreden. Bram zuchtte.
'Je weet toch die zaak van 25 en 15 jaar geleden?' vroeg Bram terwijl hij geconcentreerd op het verkeer lette.
'Die gruwelijke moorden door Van der Pol?
'Ja die.'
'Je gaat toch niet zeggen dat...'
'Ja.'
Liselotte schrok. Ze wist gelijk wat Bram bedoelde en had niet verwacht dat zoiets gruwelijks weer terug zou komen. Ze werd bijna levend gevild... Er liep er rilling over haar lijf toen ze terug dacht aan de pijn die ze had gevoeld. Als Fenna, Wim van Wezel niet had neergeschoten, was ze waarschijnlijk aan een vreselijke dood gestorven. 
'Er is gisteravond bij een volkstuin een man gevonden met een vossenklem in zijn arm,' vervolgde Bram zijn verhaal. Liselotte keek haar man geschrokken aan.
'Is van der Pol al vrij?'
'Ja.'
'We weten toch waar hij is door zijn zender?'
'Ik denk het.'
'Waarom pakken we hem dan niet?'
'Geen idee.'
Liselotte irriteerde zich eraan dat haar man zo kortaf was. Normaal was het andersom.
'Hij was 25 jaar geleden de dader van precies dezelfde moorden, hoeveel bewijs wil je hebben?'
'Dat is geen bewijs. Het kan net zo goed iemand anders zijn.'
Liselotte moest Bram daar wel gelijk in geven. Ze keek uit het autoraam. Moest ze nu bang zijn dat ze nogmaals slachtoffer werd van zo'n poging tot een gruwelijke moord? Kreeg ze nu weer een ''bodyguard''? Als dat zo was had ze waarschijnlijk niet weer zoveel geluk als vorige keer. Liselotte aaide voorzichtig met haar hand de mauw van haar blauwe trui omhoog. Ze wreef over de nog steeds zichtbare littekens. Bram merkte het op en troostte zijn vrouw door haar hand vast te pakken. 'Wees niet bang,' fluisterde hij, 'Ze gaan je dit keer niet weer pakken hoor.' Liselotte trok haar hand terug. 'Ik ben niet bang,' loog ze. Bram wist dat Liselotte de waarheid niet sprak waardoor hij het niet kon laten om even te gniffelen. Na een seconde verdween zijn binnenpret weer. Hij had hier wel te maken met een serieuze moordzaak...

'Kom er allemaal even bij,'  commandeerde Carla het team. Iedereen gehoorzaamde en ging zo staan dat ze de glazenwand konden zien waar foto's opgeplakt en aantekeningen bijgeschreven waren. Menno ging voor de wand klaarstaan om zijn verhaal te doen. Hij schraapte zijn keel en begon. 
'Gisteravond is er dus een doodgebloede man gevonden. Hij had een vossenklem in zijn arm, wat waarschijnlijk de oorzaak was van zijn dood. We hebben hier, zoals jullie denk ik zelf al bedacht hebben, vaker mee te maken gehad. De vossenklem was precies dezelfde als die van 25 en 15 jaar geleden. Het lijkt erop dat de 5 moorden zich nogmaals gaan afspelen. De moord met de vossenklem, de wildval, temik, "het improvisatieschot" en het levend villen...'
'Hoe zijn we daar zo zeker van?' vroeg Evert eigenwijs terwijl hij voorover leunde op zijn bureau en geconcentreerd naar de wand met aantekeningen keek.
'Daar zijn we nog niet heel zeker van. Het is alleen wel heel toevallig dat deze moord gepleegd is, precies 25 jaar na de alle eerste keer dat dit gebeurde. Weer met precies dezelfde vossenklem en bij een volkstuin.'
Fenna pufte. 'Dus dat betekent dat we weer met precies dezelfde zaak te maken krijgen?'
Menno knikte en keek verafschuwd naar de afbeeldingen.
'Verder nog bewijs?' vroeg Bram afwezig.
'Ja,' zei Menno terwijl hij een klein plasticzakje uit zijn broekzak viste, 'Er zijn weer pistachenootjes gevonden. Dit verwijst naar het gedrag van Van der Pol. Hij is dus onze hoofdgedachte, hij is inmiddels vrij. Zijn vriend, Wim van Wezel, kan het niet geweest zijn. Hij zit namelijk nog vast.'
'Waarom pakken we Van de Pol dan niet?' vroeg Liselotte. Bram herkende de vraag gelijk en was erg benieuwd wat het antwoord van Menno zou zijn. 
'We weten niet meer waar hij is. Hij moest voor een aantal jaar nog een zender dragen, maar het lijkt alsof hij verdwenen is. De zender is niet meer zichtbaar.'
'Hoe kan dat?' vroeg Carla verbaasd.
'Niemand die het weet,' antwoordde Menno.
Liselotte staarde voor zich uit en zuchtte. 'Zijn er voetafdrukken gevonden?'
Menno schudde zijn hoofd en legde het plasticzakje voor zich neer op tafel.
'Ook geen vingerafdrukken?'
Liselotte kreeg hetzelfde antwoord.
Het was zo stil dat je een speld kon horen vallen.
'Ik wil dat jullie goed oppassen,' onderbrak Carla de stilte, 'Dit keer moet de zaak op tijd opgelost worden. Er mogen niet nog meer slachtoffers vallen.'
Het team knikte. 'Liselotte en Fenna, willen jullie naar het slachtoffer gaan en een DNA-onderzoek doen?' vroeg Carla waarbij ze de stilte weer onderbrak. Fenna pakte haar jas al, maar Liselotte was nog diep in gedachte verzonken. Ze voelde dezelfde angst als 15 jaar geleden. Ze wilde niet dat dit nog een keer gebeurde, bij wie dan ook. 'Lies!' riep Bram waarbij hij zijn vrouw wakker schudde. Liselotte schoot bijna de lucht in van schrik. 'Je moet even een lijk onderzoeken,' gniffelde Bram. Fenna lachte en stond al klaar bij de draaideur. 'Kom je?'
Liselotte zuchtte en liep, nog steeds in gedachte, naar buiten. 'Ik wil dat jullie een onderzoek doen naar netwerken die dit soort jachtwapens verkopen. Dat kan ons leiden naar de dader,' gaf Carla de opdracht aan Bram en Evert. De mannen gingen braaf achter hun bureau zitten en startte hun computer op. 'Menno, zou jij die memoires van Van de Pol nog een keer willen doorlezen? Misschien kan je nog iets ontdekken, net als vorige keer,' vroeg Carla waarbij ze haar hand op zijn schouder legde en glimlachte. Menno lachte terug en ging gelijk aan de slag. Zo'n memoires lezen was niet niks...

'Ik heb iets gevonden!' riep Bram enthousiast van achter zijn computer na een paar uur hard werken. Carla kwam nieuwsgierig achter hem staan. 'Kijk, een illegale website waar ze die jachtwapens verkopen,' zei hij terwijl hij met zijn vinger op het scherm tikte om de jachtwapens aan te wijzen waar het om ging. 'Vossenklemmen, wildvallen, kilo's temik, jachtgeweren en bijzonder scherpe messen, zoals dat hier beschreven staat.'
Carla knikte goedkeurend. 'Heb je ook een lijst van kopers?'
'Die website heb ik ook gevonden,' onderbrak Evert de twee, 'Het probleem is dat er betaald wordt met bitcoins. We kunnen dus niet achterhalen wie er zo'n jachtwapen gekocht heeft.'
'Kunnen jullie ook niet het IP-adres van de beheerder achterhalen?' vroeg Carla.
'Nope,' zei Bram terwijl hij opstond en met grote passen naar het koffiezetapparaat liep. Evert schudde zijn hoofd. 'Het is een beveiligde website, dus dat wordt lastig.' Ook hij stond op en nam een bakje koffie.
'Oké, goed werk!' zei Carla trots. Bram nam een klein slokje van zijn hete koffie en stak zijn duim omhoog naar Carla. Ze lachte en liep weer terug naar haar kantoor. 'O voor ik het vergeet, morgenochtend zijn jullie vrij, omdat jullie vandaag gewerkt hebben, wat eigenlijk niet de bedoeling was.' De mannen maakte een sprongetje in de lucht waarbij de hete koffie nog net niet het kopje uitschoot. 'Let op! Morgenmiddag wel gewoon komen hè!' riep Carla vlak voor ze de deur van haar kantoor dichtgooide. Evert en Bram knikte tevreden en gingen onderuit gezakt in hun stoel zitten.
'Ik heb in je koffie geplast,' zei Bram serieus. Evert schrok en tufte zijn koffie uit over zijn bureau. 'Gatverdamme!' riep Evert terwijl hij naar de wc rende. Bram viel van zijn bureaustoel van het lachen. 'Het is een prank kill!' riep hij gierend van het lachen toen Evert klaar was met het spoelen van zijn mond. Evert kon zijn lach ook niet meer inhouden.
'Deze prank gaat echt te ver kill!' lachte hij terwijl hij Bram een somp gaf
'Kill attack me niet!'
Zelden hadden de mannen samen zo hard gelachen.
'Hoe had ik überhaupt in je koffie moeten plassen? Je stond de hele tijd naast me!' zei Bram toen ze uitgelachen waren en hij zijn tranen van het lachen wegveegde.
'Tja, ik heb geen idee hoe jij dat allemaal doet...'