Driewerf - Moordvrouw

9. Vlinders

Bram stopte met rennen en leunde met zijn handen op zijn bovenbenen. Hij had een goed uithoudingsvermogen, maar hij had nog nooit van zijn leven zo hard gerend, wat hem dus toch flink aan het hijgen had gemaakt. Hij wachtte op zijn vrouw die op hem achter was geraakt. Zij was immers niet getraind tot zo'n conditie als haar man. Bram keek met grote ogen naar de attractie die voor hem lag, de Goliath. Het was niet volledig te aanschouwen door begroeiing rond de baan, maar er was genoeg te zien om te concluderen dat hij zijn naam zeker verdiend had, zoals Bram vanuit de verte al had gezien. Toen Liselotte haar man passeerde nam ze geen rustpauze en rende gelijk in de richting van de wachtrij van de attractie in de hoop dat ze een glimp van haar dochters zou opvangen. Bram onderbrak zijn pauze en keek net als zijn vrouw de wachtrij in. Toen Liselotte twee brunettes spotte die stonden te trippelen van de zenuwen voor een ritje in de attractie slaakte ze een zucht van opluchting, haar dochters. 'Kijk Bram, daar.' Ze wees dolgelukkig in de richting van de twee meiden die inmiddels al voorin de rij stonden. Daarna liet ze zich uitgeput tegen het ijzeren hekje voor de wachtrij vallen. Toen Bram Linn en Bo na een paar seconden druk zoeken ook in het oog kreeg liet hij zich net als Liselotte opgelucht zakken.
'Jeetje,' zuchtte hij. Hij sloeg een arm om zijn vrouw heen en legde zijn hoofd op haar schouder. 
'We zijn echt slechte ouders,' jammerde Liselotte. 'We zijn er bijna nooit, en we doen nooit wat gezelligs met ze.' Ze keek met haar mond hoeken naar beneden getrokken naar het zandweggetje aan haar voeten.
Bram pakte de hand van zijn vrouw en probeerde haar aan te kijken. 'Dat doen we nu toch?' 

'Ja, ze waren bijna ontvoerd.' Liselotte zuchtte opnieuw en ging wat meer overeind zitten. 'Of erger.'
Bram zij niks en staarde glazig voor zich uit. Liselotte wist dat Bram zich gekwetst voelde. Dit had ze nooit van hem mogen zeggen. Hij heeft haar altijd al geholpen, al sinds ze zwanger was van Linn. Zij was hier de slechte ouder, niet Bram, tenminste, dat vond Liselotte
'Sorry, dat had ik niet mogen zeggen,' gaf ze toe, 'niet van jou.'

Bram glimlachte schamper en keek Liselotte aan. 'Ook niet van jezelf.'

Ze keek opnieuw naar de zandweg en dacht even diep na over het gesprek wat zich zo net plaats had gevonden. Bram had gelijk, maar dat liet ze niet merken. Ze draaide haar hoofd weer richting de rij om haar dochters in de gaten te houden. Haar ogen zochten de massa mensen af, opnieuw zoekend naar twee brunettes. Ze waren toch niet weer... Liselotte sprong overeind met een lijkbleek gezicht. Bram trok een wenkbrauw op. 'Wat is...'
'Ik zie ze niet meer,' onderbrak Liselotte hem. Met ogen tot spleetjes geknepen draaide ze achterdochtig en bezorgd een paar rondjes om haar as. Bram was inmiddels ook opgestaan. 'Ze kunnen niet weg zijn, ze stonden er net nog,' merkte hij op terwijl hij de rij goed bespeurde. Liselotte keek Bram aan. 'Zie jij ze dan?' Bram tuurde nog een keer de rij in, maar schudde toen zijn hoofd. Hij klom door de bruine houten hekken van de wachtrij terwijl hij binnensmonds vloekte. 'Bram!' hoorde hij zijn vrouw roepen. Maar dat negeerde hij. 'Bram wacht!' Weer een hek... 'Braham!' Nog een hek... 'Kom hier!' Nog steeds weigerde hij te luisteren en wrong zich door de mensenmassa die het blijkbaar niet tolereerde dat er zo maar iemand "voordrong". 'Wie denkt hij wel niet dat hij is,' fluisterde een stel wachtende tegen elkaar. 'Ga naar je eigen land!' riepen wat jongeren die blijkbaar chagrijnig waren door de wachtrij, al was deze op zo'n dag als vandaag helemaal niet zo lang als anders. Maar Bram had alleen oog en oor voor zijn dochters. Hij zocht zelfs in de bosjes die diende als versiering voor de attractie, maar tevergeefs. Toen hij door kreeg dat het wagentje van de achtbaan vertrok, ging hij snel met zijn ogen alle karretjes langs, maar weer zonder resultaat. 'Fuck.' Hij keek nog een paar keer om zich heen, maar concludeerde dat ze hier niet te vinden waren en wrong zich weer de wachtrij door. 'O was er nog een last minute naar Marokko?' lachte één van de jongeren. Blijkbaar vond zijn vriendenkring dat verschrikkelijk hilarisch waardoor ze als een stel idioten op hun benen sloegen en geluiden maakte alsof ze in een hamburger stikte. Weer deed het Bram niks. 'O wacht, hij verstaat ons natuurlijk niet,' bulderde een andere. 'Ooo, rekt!' krijste de rest van de groep. Bram had de laatste opmerking nog maar half gehoord. Hij was de rij namelijk allang uit en keek weer zoekend in het rond. Even dacht hij dat zijn vrouw ook verdwenen was, maar toen vond hij haar bij de uitgang van de attractie, met Linn en Bo. Van geluk en ongeloof legde hij zijn handen op zijn hoofd en knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij liep heel rustig, alsof er niets aan de hand was, naar zijn gezin en begroette hen met een simpele 'hoi'. Diep van binnen wou hij zijn vrouw en dochters stevig en liefdevol tegen zich aandrukken, maar dat hield hij in. Deze dag mocht overigens totaal niet in het teken staan van deze zaak. Liselotte wierp Bram even een korte dodelijke blik, maar daar hield ze het bij. Ook zij wou deze dag niet verstoren. 'Wat vonden jullie van de Goliath?' vroeg Bram om even de gedachtes op iets anders te richten. Bo sprong enthousiast op. 'Ge-wel-dig! Vooral dat naar beneden storten! Dan voel je allemaal van die kriebels in je buik. Echt leuk!' Linn stemde daarmee in. 'Ik wil nog een keer in een achtbaan,' zei ze terwijl ze naar haar moeder grijnsde. 'In de speed of sound, en jij gaat ook mee!' Liselotte zette automatische een stapje achteruit en kreeg een rode kleur op haar wangen. Linns grijns werd nog breder. Toen draaide ze zich om naar haar vader. 'En jij ook... pap.' Bram glimlachte blij over het feit dat zijn dochter hem weer aansprak als "pap" en niet als "wildvreemde". Toen Bo als een razende met haar moeder aan haar hand tussen Linn en Bram doorschoot, schrokken de twee en draaide zich abrupt om. 'Kom dan!' riep Bo met haar hoofd over haar schouder gedraaid. Linn en Bram lachte en volgde Liselotte en Bo, richting de speed of sound.